Hakmarrje e perfunduar

Kapitulli 32

-Kembet e tij menjehere e pranuan operacionin, por smund te themi se ai tashme menjehere do mund te ece. Ate ndryshim drastik smund ta perballojne kembet e tij. Por me ushtrimet qe do I beje disa dite ketu ne spital, ai do mund te ece pa asnje problem-ua shpjegoi mjeku me mire situaten.

-Ushtrimet do ti ben ketu ne spital, kemi specialist per raste te tilla, ndaj mos u brengosni. Tash me duhet te iki te shplodhem pak sepse me vone kam edhe nje operacion tjeter. Me leje-tha ai dhe u largua.

U largua dhe I la ata te 3 me te lumtur se kurr. Mezi prisnin zgjimin e Elios, I cili si dukej do vazhdonte te flinte edhe per disa ore.

-Tash me duket se mund te pijme te qete nga nje kafe –tha Eriku duke qeshur dhe shkoi t'I merte kafet. Aty shkoi dhe Bruno per t'I mbeshtetur dhe u gezua shume kur e mori lajmin e mire per Elion.

-Dayla, fola pak me pare me Dilanin .kishin arritur ne vendlindjen tuaj, ishin shendosh e mire- I tha Bruno asaj dhe per fat te mire Luna nuk degjoi gje sepse ishte duke folur ne telefon me nje mike.

-Gezohem qe kane arritur mire Bruno, shpresoj tja kalojne mire atje-tha ajo paksa e merzitur qe sot smundi te ishte atje. Skishte munguar asnje pervjetor ne varrin e prinderve te saj. Kjo ishte hera e pare dhe lutej qe ata tja falnin qe nuk mundi te shkoje.

****

Alfonsi kishte filluar duke hulumtuar mbi Daylen dhe Dilanin. Dicka te ajo vajze nuk I pelqente, I ngjante me dike por me ke spo I kujtohej. Thjesht donte te zbulonte gjithcka per ta, ku jetojne, cka punojne, prinderit e tyre kush jane. Gjithcka, donte te dinte gjithcka per ta.

*******

-Alan vella, dil jashte se dikush po te therret-bertiti Aurora sapo u fut ne shtepi.

-Kush eshte?-pyeti ai I lodhur.

-Nuk e di, nuk e njoh, me tha se esht miku yt. Kaq-tha ajo dhe u fsheh ne kuzhin, kishte frike se buzeqeshja do e tradhetonte.

-Kush te jete valle? Aurora I njeh gjithe miqt e mi-dhe doli nga dhoma I raskapitur. Sja kishte ngene per askend. Donte te pushonte per disa ore te mira. Kishte nevoje per pushim.

-Urdheroni, me kishit kerkuar-I tha ai pasi e pa nje djalosh te gjate dhe me trup te formuar I cili ia kishte kthyer shpinen.

-Kush ju kerkoi? Une? Jo, gabim e keni-I tha Dilani I cili qeshte nen ze dhe akoma nuk ishte kthyer me fytyre nga ai.

-Vella degjo, me thuaj per cka me ke kerkuar dhe mos luaj se sjam ne qejf sot-vazhdoi Alani tashme paksa I acarruar.

-Ore mer vesh shqip ti, spo te kerkoja ty por Dilanin-I tha dora vet e Alani I hapi syt sikur tia kishin permendur djallin. Kush po e kerkonte mikun e tij?pse?

-Cte duhet ty miku im, per cka e do? Kush je ti? Fol ose shporru-dhe aty shpertheu nervozizmi I tij.

Dilani e ktheu koken ngadale duke qeshur dhe iu drejtua serioz:

-Ore, keshtu e debon vellaun tend ti?-dhe e verejti habine ne syte e tij.

-Dilan, vella ti je apo po me bejne syte?-tha Alani tashme me I habitur se kurr.

-Dora vete-qeshi Dilani dhe vrapoi ti jepte nje perqafim vellazeror.

-Sa me paska mar malli ore kokbosh-e talli Dilani mikun e tij.

-Se mos je me I mire ti,njejt jemi-qeshi dhe Alani.

Dilani ia prezantoi Alanit Stelen dhe ajo u gezua kur e kuptoi se sa shume e donin Dilanin miqt e tij.

-Teta Marta, xhaxhi Diego ketu jane? Sa shume me ka mar malli edhe per ta-pyeste Dilani me mallengjim e aty Alani e uli koken I merzitur. Kjo merzitje ne fytyren e Alanit nuk I shpetoi aspak Dilanit por e la me aq, kishin kohe te mjaftueshme per tu cmallur e per te biseduar. U futen Brenda dhe Dilanin e kapi nostalgjia e femijerise, e mbante mend shume mire ate shtepi. Edhe pse kishte ca ndryshime te vogla, serish kujtimet nuk I kishte harruar.