Hakmarrje e perfunduar

Kapitulli 19

Pasi ajo mbaroi me ushtrimet me Elion, u ul ne shtrat perball tij dhe e pyeste se si ndihej, a ndjenjte ndonje gje. Shikimi I tyre zgjati pak si shume,e fytyrat e tyre I ndanin vetem disa centimetra. Elio e morri guximin, u afrua pak me shume. Ajo I mbylli syt per ta shijuar ate puthje, e ai e ndjeu veten si ne qiellin e shtate.Asnjeri prej tyre spo e merte guximin te ndalej, te dyt po e shijonin ate moment magjik.E kishin pritur kete moment qe moti.

-Te dua Dayla, te dua me shpirt-ia shprehu Elio ndjenjat pasi u shkeput prej buzeve te saj dhe I dhuroi nje puthje ne ball.

-Edhe une ty-u pergjigj ajo qe e kishte pritur kete moment me padurim.

-Edhe ti cka?-e talli ai.Donte ta degjonte prej buzeve te saj ate fjali te embel.

-Edhe une te dua Elio, te dua me shpirt. Te dua nga dita qe e pare qe te kam pare. U dashurova me syt e tu, me buzeqeshjen tende magjike-ia shprehi ndjenjat ajo me plot sinqeritet.

Ai mbeti pa fjale, lumturia ne ato momente per te kishte arritur kulmin. Skishte cte bente tjeter, e mori ne perqafim dhe ia ledhatoi floket. Ato momente skishin nevoje per fjale, mjaftonin veprat. E serish e puthi, I shijoji ato buze qe I adhuronte. E puthi prap, e ajo vetem qeshte e lumtur. Nuk mund te ndahej prej buzeve te saj.

**********************

Ushtrimet e tij vazhdonin per mrekulli. Te nesermen e kishte kontrollin e fundit te mjeku dhe pastaj do caktohej data per operacionin e fundit. Ai kishte akoma dyshime per operacionin e vet ndersa ajo ishte e bindur se kete here Elio do sherohej, do mund te ecte.

Alfonsit punet po I shkonin keq, keq e me keq, Eriku cdo dite po fundosej me shume ne rruget e keqija.

Por lajmin me te keq Alfonsi e mori ate dite, kur dikush I tha ne telefon se ne ate zjarrin e para ca viteve, ishin djegur vetem dy persona, se femijet jane akoma gjalle.

-Dua t'I gjesh ata dy jetima, dhe I dua te vdekur! U kuptuam? Dua qe edhe ata te kene fatin e prinderve te tyre.-I ishte pergjigjur ai mikut te tij me te cilin po bisedonte ne zyren e shtepise.

Dayla u zverdh e tera kur e degjoi kete bised, kishte mbetur pa fjale. Duke u larguar e theu nje vazo padashje.

-Cfare ishte kjo?-doli me vrap ai nga zyra. Shiqoi perreth por nuk pa askend perveq vazos se thyer.

-Dikush me paska pergjuar, mallkuar qoft-dhe e perplasi telefonin per muri.

Ajo doli nga kuzhina fshehurazi, ishte fshehur prapa deres.

Mori canten dhe doli me vrap nga ajo shtepi. Rruges I binte telefonit te Dilanit por ai spo ia hapte.

-Mallkuar qofsh-tha ajo nder dhemb.

Ai kishte dalur me Stelen, koheve te fundit ishin miqesuar shume. As Bruno skishte asgje kunder kesaj "miqesie", e njihte qe moti Dilanin, e kishte mik.

Telefonoi Erikun per t'u takuar, kishte kohe qe ishin distancuar paksa.

-Jam ne nje problem te madh Bruno, me ndihmo te lutem-kaq tha ai dhe lidhja u shkeput. Bruno spo kuptonte asgje, sdinte cte bente.