Hakmarrje e perfunduar

Kapitulli 41

Fillimisht hyri Luna te Eriku. Sa e pa ne ate gjendje, iu moren mend por nuk e dha veten. Mjeku tha se ai sduhet te shqetesohet. Por loteve skishte c'tju bente. Mes lotesh e luste te vellain te zgjohej, se ajo kishte nevoje per te.

-Mos braktis vella, jo edhe ti.-I tha ajo dhe doli nga dhoma duke qare. Dayla shkoi dhe e perqafoi ndersa Bruno I ndihmoi Elios te futej ne dhomen e Erikut.

-Vella, jepi forca, e di se me degjon. Beje per mua, per Lunen, per gjithe ata qe te duam. Zgjohu vella, ngrihu nga ky krevet I mallkuar. Mos na ler vella, ti si femija me I madh e ke obligim te kujdesesh per ne. e ke per detyr te kujdesesh per mua dhe Lunen, sepse jemi me te vegjel se ti-qeshi pak dhe ia shtrengoi doren. Deshi te vazhdonte t'I fliste me shume por mjekja nuk e la, I tha se per sot smund ta shqetesonin me shume.

********

Ditet kalonin e gjendja e Erikut ishte e njejte, pa permiresime. Shpresat per tu zgjuar ngadale po zbeheshin, e kete fakt Luna dhe Elio sdonin ta pranonin asesi. Ata e ndjenin se Eriku nje dit do zgjohej, do behej me mire. Dayla cdo dite e me shume I largohej Elios. Dilani dhe Stela vazhdonin lidhjen e tyre me te dashuruar se kurr. Alani, Aurora dhe Marta ishin shperngulur ne nje shtepi afer Dilanit dhe ishin shume te lumtur. Gjykimi I Alfonsos u mbajt, ai u denua me 25 vite burg. Por denimin me te madh akoma se kishte mare, ate denim fatal qe do e shkaterronte pergjithmone. Ate gjykim, ate gjykim do e merte nga Luna e cila ate dite kishte shkuar ta vizitonte.

-Erdhe te tallesh me mua, me gjendjen time? Sta jap ate kenaqesi moj lavire-vazhdonte Alfonsi te nxirrte helm nga goja.

-Jo baba I dashur nuk erdha te tallem me ty, edhe pse ste genjej se me behet qejfi qe je denuar me aq shume vite burg-I tha ajo pa iu dridhur qerpiku.

-atehere shporru nga ketu, sdua te te shoh me. As ty as ate vellane tend invalid, kuptove.

-Elio tash esht ne kemb te veta, mund te ece vete. Mos u merakos se as une as ai sduam te te shohim. Thjesht erdha te flasim per djalin tend te dashur Erikun.

-Ma thuaj gjendjen e tij, si eshte ai?

Heshtje, Luna spo fliste, kishte ardhur momenti I saj.

-Fol ose te vrava, te betohem. Me thuaj si eshte djali im Luna? Mos me detyro te bej ndonje gje qe sduhet-I kercenohej ai me duart e lidhura.

*******

-Dayla moter, deri kur do vazhdosh keshtu? Pse nuk flet me Elion, sqaroni gjerat. Ai te do shume dhe ti e di.

-Edhe une e dua vella, por smund t'I kthehem. Jo me kur e di se djali kujt eshte-dhe nje lot I doli. E kishte mare malli per Elion e saj, per puthjet e tij.

-Ai ska faj qe eshte djali I tij Dayla. Ai dhe Luna jane komplet ndryshe nga I ati. Beje nje hap, lajmrohu e dilni sqaroni gjerat.

-Jo vella, jo me. Lidhja ime me Elion ka mar fund pergjithmone- dhe u largua per ne dhomen e saj.

***********

-Ske nevoj te flasesh. Eriku esht I forte si babai I vet, e di se ja ka dale mbane. Esht trimi I babit ai-vazhdoi Alfonsi por heshtja e Lunes po e vriste. Lotet ne syt e saj deshmonin tjeter gje.

-Fol Luna, mos me cmend, fol ose te betohem qe do e gjej menyren te iki nga ketu.

-TI, ti je vrases I djalit tend. A ka denim me te madh per nje person sesa te mbaje ne ndergjegje vrasjen e djalit te vet?-iu kthye Luna.

-Mos fol gjepura, une nuk e vrava. Ai vet u grind me mua per armen dhe ajo shkrepi.ai plumb ishte per Daylen, ate bije bushtren, jo per djalin tim.

-Por e vrave baba, e vrave djalin tend. E tash si do ja besh me ndergjegjen tende? Ma thuaj o I forti Alfonso Bracho. Ai kishte mbetur si I ngrire, spo nxirrte fjale nga goja.

-Genjen, tip o genjen vetem tme lendosh mua. E di, ai eshte mire, ai eshte si luan. Mos u tall me mua Luna, ti me njeh se cjam ne gjendje te bej. Dhe beri te ikte, por fjalet e saj e shemben, e bene te ulej mbi gjunj.

-Jo, jo jooooo. Ai eshte nje Bracho e neve nuk dorezohemi lehte-bertiti ai ne ate dhome vizite.

-Ishte baba, ishte-vazhdoi ajo te hakmerrej kundrejt babit te saj.

-Ai, sot ne mengjes..eriku...nderroi jete baba I dashur. Vdiq per shkakun tend. Ti e vrave djalin tend e ky esht denimi yt. Vrases, vrases-bertiti Luna por kot, ai spo degjonte askend. Ishte ulur ne dy gjunj e po e grushtonte veten.

-Vrases, vrases. Mbaje tash ne ndergjegjen tende, vdekjen e djalit tend baba I dashur. Lamtumir pergjithmone, se ketu kemba ime me nuk shkel-dhe shkoi. Doli jashta burgut paksa e lumtur, qe e kishte goditur te atin aty ku me se shumti I dhemb, te pika e tij e dobet, Eriku. Nga njera ane I erdhi paksa keq per kete genjeshter, sepse thelle thelle ajo nuk donte ta bente kete gje. Por kur iu kujtua gjithe gjerat e keqija qe ia kishte bere I ati, vendosi te hakmerrej. Ndaj I hoqi nga mendja ato dyshime dhe u nis per ne spital. Alfonsin e la ne meshire te fatit.