Hakmarrje e perfunduar

Kapitulli 33

Pasi u futen ne sallonin e madh te shtepise se Alanit, Dilani kerkonte me sy per prinderit e tij por kot, ata spo I shihte.

-Ore mik, mos valle po fshihen prej meje ata? Ose me kane harruar e-e pyeti me shaka Dilani.

-Ketu jane ketu vella, pas pak do vijne-u pergjigj Alani disi I merzitur.

-C'ke ti? Pse me dukesh disi I merzitur? Ka ndodhur ndonje gje qe une se di?-e pyeti tashme I sigurt se dicka nuk ishte ne rregull.

-Jo, jo skam asgje, thjesht jam pak I lodhur. He se tani do vijne-e siguroi Alani mikun e tij kinse ishte mire.

-Ore, po nga ti kemi ndonje gje te re? ndonje fejese a ku di une? –e talli Dilani ate.

-Jo vella, per momentin beqar akoma –qeshi i sforcuar Alani.

Stela po bisedonte me Auroren, u miqesuan menjehere shkaku I Dayles, te dyja e donin shume ate.

****

-Shpirt, u zgjove? Je mire? Te duhet gje?-u afrua Dayla afer Elios dhe e puthi lehtaz ne buze.

-Mmm..mire jam...mire-fliste si me veshtiresi ai. Si duket akoma ishte nen efektin e ilaceve.

-Vella si je, je mire?- u afrua edhe Luna aty dhe e puthi Elion ne faqe e ai vetem pohoi me koke.

-Na trembe o trim. Te thash se gjithcka do shkonte mire. Po ti je nje kokmushk qe se ke shokun. Kot u trembe gjithe keto dite- e talli Eriku ate dhe me pas ngadale ia shpjegoi gjendjen sic I kishte treguar mjeku. I tha gjithcka me detaje e ai u gezua shume. Edhe pse thelle ne vete Elio priste nje mrekulli, qe sapo te zgjohej, te mund te ecte. Por u gezua edhe me aq. Fundja shpresonte se gjerat do permiresoheshin. Kishte pritur kaq vite per kete lajm, per kete shprese se nje dite edhe ai do mund te ece sit e tjeret. Do mund te dale te shetitet me Daylen pa ate karrige qe e urrente.

-Edhe pak dite, edhe pak dite kane mbetur dhe une do mund te eci, te dal e te kenaqem si te tjeret- mendoi pa ze dhe gjumi e mori prap. Te 3 dolen jashte qe ta linin te pushonte. Por me vone Dayla tha se do shkonte prap, dhe naten do e kalonte atje, prane Elios. Smund ta linte vetem, nuk donte. Shkoi ne shtepi te pushonte pak, dhe pas disa oreve do nisej prap per ne spital.

*****

Pasi u cmallen e biseduan per gjerat ne pergjithesi, kryesisht per Daylen dhe lidhjen e saj me Elion, Dilani I kerkoi Alanit ta dinte se ku ndodheshin prinderit e tij, pse akoma nuk kishin zbritur ta pershendesnin. Kjo gje me te vertet e habiti Dilanin por edhe e brengosi. Ata sdo e benin kurr kete gje, po ta dinin se Dilani eshte ne shtepine e tyre.

Dera e sallonit u hap, aty u futen zonja Marta me zoteri Diegon. Pamja qe iu servir Dilanit para syve e la pa fjale, mbeti si i ngrire. Por e mori veten shpejt dhe vrapoi ti perqafonte.

-Xhaxha, si je? Si ke qene?-dhe iu hodh ne perqafim. Te njejten gje beri dhe me zonjen Marta te cilen e donte si nenen e vet. Mundohej qe mos ta verenin, e fshehu dhimbjen kur e pa zoteri Diegon ne ate karroce me rrota. Ishte I semure, kuptohej qarte. Edhe fytyra I kishte mare nje pamje tjeter.

-Ana e majte e trupit I eshte paralizuar, nga ajo semundje e mallkuar-I tha zonja Marta ne vesh kur e pa se Dilani spo fliste asnje fjale. E ai desh vdiq nga dhimbja kur I degjoi ato fjale. I donte ata njerez si te ishin prinderit e vet. Por serish sberi ze, thjesht ia shtrengoi doren si per t'I thene se ai ishte aty. E zoteri Diego u gezua shume kur e pa Dilanin. Ishte afruar koha e se vertetes. Nje e vertet qe Dilani e kerkonte me vite.

NESE HISTORIA KA KAQ PAK LEXUES ATEHERE ME MIRE TA NDERPRES. SE ME DUKET SE KOT E PUBLIKOJ.