Not Your Ordinary Cinderella Story

Chapter Twenty Eight

Marianne

I am staring at Jesse. He's working on the counter and sometimes serving food. He looks different. There's this glow in his dark eyes. He looks happy.

And somehow, I feel happy just by watching him.

I was about to take out my orders but I suddenly changed my mind. I dine in the resto and I don't know why. And now, I'm enjoying watching him. I pick some fries then sip on my soda. What's the matter with me?

He suddenly look at my direction then wink. I gasped with my soda spilling on the table. My fries are now flooded with soda. Eww.

I took some table napkins to wipe the table. That's when I feel his presence near me.

"Don't mind the table,Marianne. You should wipe yourself. Youre dripping wet." He said smiling politely.

A thought came into my mind. He is teasing me right now.

"I better leave. My kids are waiting." I said as I stand up. I reached for my bag when he hold my elbow.

"Kids? I thought you only have Marcus?" He asked,puzzled.

"I have a daughter too. She's a little younger than Marcus." I explained.

So, this means that he didn't know about Maxine too. She was so close to him. Just the same city in the same country. That's sad.

I left him there alone. I went to my car and drove back to the villa.

I smiled as Maxine welcome me with a kiss.

"Mama, let's start practicing your tagalog. Kuya already started speaking in tagalog. He have a nice accent!!" She gushed.
I kissed her cheeks and we went to the playroom where papa and Marcus are laughimg heartily.

Jesse's image came into my mind. The father and the son have the same gleam in their eyes. Now I can see the resemblance, I can see Jesse's feature on my twins now.

Jesse

Of course,I didn't overthink. Not that I didn't expect it. She couldn't have no other kids since she's with the giant man. I mean, nakita ko pa nga silang nagsesex. Tsk.

Nakakainit lang ng ulo.

Kakauwi ko lang at alas tres na ng madaling araw. Sabado kagabi kaya maraming nag-iinuman. Saktong dinalaw ako ng tito Ramon ko, pinsan ni dad at daddy ni kuya Joseph. Kaclose ko iyon. At napag-usapan na naman namin ang plano para mabawi ko kay higante ang Marianne ko.

Naalimpungatan ako at naramdaman ang pananakit ng aking panga at ulo. Naalala ko na sinapak ako ng pinsan ko. Loko yun. Nagsisipag na nga ako at lahat ay nasuntok na naman ako? Tsk

"Oh, gising na pala si sleeping beauty eh." Nagulat ako ng pumasok si Krys, yung baliw kong pinsan. Tch. Ano bang ginagawa ko dito?

"Labas na, nasa dining room sila mommy mo." Sabi ni Krys na ikinagulat ko.

Paglabas ko nga ay kompleto ang mga kamag-anak ko. Saktong bumukas ang pinto at pumasok si kuya Joseph  kasunod ang dalawa niya pang nakababatamg kapatid na inaakay ang lolo kong maglakad.

Habang nasa hapag kainan ay tahimik kami. Narito kami sa bahay ni tito Ramon at tita Leanne, nakapagtataka lang na wala si Melody sa salo salo.

Matapos kumain ay nagligpit na ng mesa ang mga kasambahay. Kami ay nananatiling nakaupo.
Ako na ang bumasag ng katahimikan.

"Okay, alam kong ako ang nangunguna sa kagwapuhan sa angkan natin, pero kailangan ba talagang suntukin at patulugin ako para lang sa dinner na ito? Halos isamg araw akong nakatulog! Iniisip niyo parin bang nag-aadik ako?!" Medyo naghihinanakit na hinaing ko.

"Apo, huminahon ka." Sabi ni lolo.
"Ang sabi ko ay magtipon tayo, napagkatuwaan ka lang ng mga pinsan mo." dagdag na paliwanag ng matanda.

Pinanlisikan ko mg paningin si Krys na bumunghalit ng tawa, habang ang mommy naman nito na si tita Krystal ay busy sa binabasa nitong papeles pero halatang nagpipigil rin naman ng tawa. Tss, pinagkakaisahan na nga ako.

"Anak, I'm sorry. I really disagree about you knowing this, pero madaya ka. Ginamit mo si papa." Sabi ni mommy. Inakbayan siya ni dad at tinapik sa balikat. "Sige na, mali din tayo, dapat na nating ipaalam kay Jesse" sabi ni dad.

Nahagip ng mata ko ang paglunok ni Geraldine at paghawak sa kamay ni Jace. Ano kaya ang inaarte ng babaeng ito?

"Apo, you had it right. Priscila Voda is Marriane and the young man is your son. But you have to know something about Marrianne, apo...."

Alam ko na iyon, kaya naman hindi na ako nagulat katulad ng pagkagulat ng mga pinsan ko na madalas akong tuksuhin na nababaliw na ako. Ang hindi ko mapigilang kabahan ay sa kasunod na sasabihin ni lolo.

"She left not because of infidelity, but because of mental illness. She was depressed and you made it even harder for her. What did you do apo? Maitha Adrade, of all people, hated you so much. That woman is a loving person, so tell us, how  exactly did you treat Marianne?" Lolo asked.

Napatingin ako kay mommy, nag-iwas ito ng tingin at kumalas sa yapos ni dad. Then it hit me.

"I- I think...I fucked up."

And the rest is history. Nalaman ko mula kay mommy at lolo ang naging buhay ni Marianne. Kaya pala hindi na dumadalaw si tita Maitha,galit pala ito sa amin. Tanging si mommy lang at Melody ang kinakausap nito at sa telepono pa.

Pero wala silang nabanggit na may isa pang anak si Marianne, hindi kaya ampon?hmm.

Kasalukuyang tulog ang mga tao sa mansyon. Nabalitaan kong dinala na rin ni Marianne ang wedding gown ng kapatid ko. Bukas na ang kasal, at imbitado ang mga Benitez, maging si Marianne ay pinaimbitahan ko kay Melody.

Ayaw pa nga niya noong una, pabor siya na magkahiwalay nalang kami kaysa muli rin kaming magbalikan at magkahiwalay na naman. Napaka negative talaga ng babaeng iyon.

Kumuha ako ng tubig sa kusina. Madilim na ang buong bahay at ang maliliit na ilaw lang mula sa pasilyo ang nagsisilbing ilaw ko sa madilim na kusina.

Habang nalagok ay naalala kong minsan ko ng napagkatuwaan na galawin si Marianne sa mismong countertop ng kitchen na ito. Napangiti ako kaso bigla rin iyong nawala..

Depression and anxiety, ang dahilan kaya hindi kami naikasal ni Marianne noon. Dahil hindi ko alam na may karamdaman siya. Hindi pala sapat ang pagme-make love namin para maramdaman niya ang pagmamahal ko. Kung alam ko lang, sana ay pinigil ko ang kahayukan ko at mas nilambing ko siya, inalam ko sana ng lubos ang kalooban niya kaysa sa gabi-gabi kong pamamasa sa katawan niya.

Aminado ako, tanda ko pa yung mga huling araw na pag-angkin ko sa kanya ay marahas at walang limitasyon kundi ang pagnanasa ko. Tanda ko pa rin hanggang ngayon ang pinag-usapan namin tungkol sa pagkakaroon ng anak.

Ayoko ng may kahati sa kanya, na talaga namang mali sa part ko dahil pagiging selfish ko ng pinapairal ko.

At isa pa ay totoong iniisip ko lang din naman siya, bata pa siya para makapag-isip na magkaroon ng anak. But then, again, bata pa nga siya pero sinamantala ko iyon, so mali rin ako.

Kung maibabalik ko lang ang panahon, hindi ko siya pagtataasan ng boses ng gabing iyon, at hindi na sana ako naging gahaman sa tawag ng laman. Siguro ay naisip ni Marianne na ayokong magkaanak kami dahil katawan niya lang ng habol ko.

Umakyat na ako sa kwarto ko, ang kwarto namin ni Marianne.

Mahal na mahal ko siya, sa kabila ng pagkasabik ko sa katawan niya, nag-uumapaw sa pagmamahal ang puso ko. Talagang hindi ko lang iyon naipakita sa kanya ng maayos.
At balak kong ipakita sa kanya, kung gaano ka-grabe magmahal ang isang Jesse Boas.

'Marianne ko, maghintay ka lang, mamahalin kita ng sobra sobra at ipapakita ko iyon ng tama sa pagkakataong ito. Huwag ka munang magpakasal sa kapreng si Donatello, mamahalin mo pa ako, ay mali pala.. Ako naman talaga ang mahal mo. Babawiin kita. Kayo ng anak ko.' Ang huling katagang naisa-isip ko bago ako nahimbing sa pagtulog habang yakap ang unan na nababalutan ng lumang kasuotan ni Marianne.