Not Your Ordinary Cinderella Story

Chapter Twenty Five

Jesse

"Dad. Believe me! Si Marianne iyon. Hindi ako pwedemg magkamali. Siya iyon!! Pabalikin niyo siya dito-" sinampal ako ni mom.

"Nagda-drugs ka na naman ba Jesse!? Kelan ka magtitino!! Binigyan mo na nga ng problema si Melody! Ang kapatid mo. Muntikan ng masira ang dream wedding ng kapatid mo dahil ka kahayupan mo. Anak ba talaga kita? Hindi naman ganyan ang pagpapalaki ko sayo ah!?" Nanlaki ang mga mata ko ng makitang hinahapo na si mom. Mukhang inaatake na naman ito ng asthma.

"Mom, hey mom!" Lalapit na sana ako kay mom nung tabigin ako ni Jace.

"Tol, please lang. Sa bahay ni lolo ka muna tumigil. Bumalik ka nalang sa kasal ni Melody." Mahinanong saad nito. Masayahing tao ang kambal ko. Pero alam kong masama itong magalit.

"Anak. Pupuntahan nalang kita doon. Sige na." Sabi ni dad habang nakatingin kay Jace at mommy na paakyat ng hagdan.

Napabuntong hininga ako. Wala na namang naniniwala sa akin. Hindi naman ako tumitira ng drugs. Minsan ko lang sinubukan iyon at nahuli pa nga ako. Hindi ko na para ulitin pa iyon.tss.

Sumakay ako sa kotse ko at pinaandar iyon. Doon na nga lang muna ako kay lolo. Baka pagkaisahan na talaga ako ng mga tao dito.

Ilang linggo ko naring ipinipilit na si Priscila ay si Marianne. Sabi ni kuya Joseph na pinsan ko ay namimiss ko lang siguro ang babae. Sabi naman ng isa ko pang pinsan na baliw, si Krys,ay baliw na ako.

Sabi naman ni Jace, baka raw matagal ng may-asawa si Marianne at pamilyado na. Pero imposible, hindi ako pwedemg magkamali. At ayaw kong paniwalain ang sarili kong wala na akong pag-asa kay Marianne.

Dahil halos lahat ng kilos ni Priscila ay napupuna ko. Allergic din siya sa seafood, maging ang mga mannerisms niya na paghila sa dulo ng buhok at pagkamot sa panga. Maging ang nunal sa kanyang batok. Iyon na iyon.

Nung gabing hinila ko siya papunta sa kwarto ko, dala lang iyon ng aking galit. Dapat ay paiibigin ko ito pero wala na akong ibang maisip na paraan. Malalaman ko kung siya nga si Marianne kapag nagtalik kami. Wala akong pagdududa at gusto ko lang manigurado. Pero nahaluan na ng galit ang plano ko ng mabuksan ko ng pinto silang dalawa ng higanteng iyon.

Masakit sa mata at siyempre sa kalooban ko. Lalo na ng marinig ko ang ungol ni Marianne mula sa mga labi ng dalaga. Sigurado na akong siya si Marianne.

Ang isa pang nakatulong na malaman kong siya nga si Marianne ay dahil kay Marcus. Anak ko si Marcus. Anak namin siya ni Marianne. Minsan ng nabanggit noon sa akin ni Marianne na maganda ang pangalang Marcus. Hindi ko lang pinagtuunan ng pansin ang sinasabi niya dahil pinipigil ko ang pagnanasa ko sa kanya noon. For God's sake, high school pa lang siya noon at pinagkakamalan pa niya akong bakla.

Pinakatitigan ko noon si Marcus nang ipinasyal ko siya sa beach. Ang mga tawa at kilos nito ay katulad ng kay Marianne. Iyon nga lang ay may pagkahilig ito sa mga magaganda na hindi katulad ni Marianne na simpleng mga bagay lang ang hilig. Magagandang kotse, mamahaling kasuotan, mga magagandang babae. Parehong pareho kami ng taste sa lahat ng bagay. May pagkamayabang din ito kapag nakapalagayan na ng loob.

"Nagka-girlfriend ka na ba?" Tanong ko sa binata noong namamasyal kami sa beach. Kakatapos lang namin kumain sa seafood resto ko.

"Huh? Girlfriend? No." Sagot nito. Napatingin ako sa kanya.

"Nakakainitindi ka ng tagalog?" Tanong ko pa.

"Yes. But I can't speak with the language yet. Besides, it's good that I can understand everything, soon I'll learn how to speak in it." Paliwanag nito.

"Who did you learn from?" Tanong ko ulit. Ito ang pinipiga ko dahil mabait ang binata at mukhang makwento.

"Raffy, I mean Rafaela Benitez, the model. You know her." Nagulat ako. Kilala nito ang mga Benitez?

"Since when?"

"Well, she's always there beside us. I even thought that she's my older sister if not for her face.
And oh! We are close to her family. We're like connected with each other, based on how my mom explained it to me. Do you know that mom got hit by a bus? That's a very traumatic experience, Jesse. I saw mom got hit after she pushed me. I was thankful she even woke up. She lost a lot of blood back then."

Ina-absorb ko ang lahat ng sinasabi niya.

"What happened to her? Does she have amnesia?" Please say yes. Then I'll know she's my Marianne and you are my son.

"Yes. And she went blind for less than a year. Moms eyes were like mine. Oh, and her face was just a product of cosmetics." He laughed.

"You mean the freckles? Is that fake too? Is she obsessed with freckles?" Naguguluhang tanong ko.

"No, what I mean is, her freckles was caused by a rejected cosmetic brand in France. I just got the story from Raffy. She said that my mom's face was as smooth as milk before the make-up try out." Then he laughed once again.

Fake freckles,a car-accident, and Maitha Benitez. Are they playing with me!?

Priscila

I was looking at this young lady. She looks so familiar. She had the same face, same height and same smile as my Marcus.

"Priscila, meet Maxine. Your daughter." Ma'am Maitha said while smiling at me. I look at my son and he doesn't look as surprised as I was.

"You know about this?" I asked him. My heart is pounding too loud.

"Yes mom. I met her when you were blind. She's very sick back then. And she was transferred to America after your eye surgery.

You should cherish this moment while I'm being cool about it, mom. I want to hang out with sis too. Right Max?" The girl smiled at Marcus.

"Yes, kuya." Then she looked at me,teary-eyed.

"Mama, I'm glad we're both healthy now. I can hug you tightly." She reached for me and as soon as she hugged me, I began sobbing.

"Oh! My baby! Where were you all this time!? Maitha, what's all of this?" I put my daughter in my arms while looking at Ma'am Maitha.

"She almost died. You too, almost died. How can we let you see each other dying? Not with all of your troubles back then Marianne,hija." She said then sips on her wine glass.

"W-what? M-Marianne w-who?"I asked.

"You, Mariane Pascua. That's your real name, hija." My world stopped. And I caught mr. Pascua's eyes looking at me fondly.

What happened? What's all of this?