the marauders: the love

Het eindfeest

Ik ging de feestzaal binnen. Deze was prachtig versierd en er speelde muziek. Ik zag Remus wat verder staan. Maar toen ik naast me keek vielen alle puzzelstukjes voor mij op z'n plaats. Ik had liefde en goede vriendschap door elkaar geslagen, waardoor ik wat verward was. Ik draaide me naar hem toe. "Hoi", zei hij. "Hallo", zei ik. "Je ziet er goed uit", voegde hij eraan toe. Ik glimlachte. We dansten de hele avond samen en toen opeens, kusten we. Ik had het gevoel dat ik nu wel de juiste keuze maakte. Ik voelde me zeer gelukkig. We dansten verder en ik zag een paar mensen kijken, maar trok het me niet aan. Niets kon mijn avond, onze avond, nog verpesten. Ik keek naar hem en glimlachte, en hij glimlachte terug. Hij zag er zo gelukkig uit. Ik besefte me dat ik geen gevoelens had voor Remus, maar voor deze kleinere jongen met een bril en haar dat nooit plat blijft liggen: James Potter.
De volgende dag kregen we de uitslag van onze examens terug. Mijn rapport zag er als volgt uit:
Lily Evers
Griffoendor eerste jaar
Verweer tegen de zwarte kunsten: Boven Verwachting
Gedaanteverwisseling: Boven Verwachting
Bezweringen: Uitmuntend
Toverdranken: Uitmuntend
Kruidenkunde: Acceptabel
Geschiedenis van de toverkunst: Acceptabel
Astronomie: Boven Verwachting

Ik vond dit een erg goed rapport, want Uitmuntend was het beste, dan Boven Verwachting, dan Acceptabel, dan Slecht, dan Dieptreurig en dan Zwakzinnig. Ook James en Remus waren er met alles door, maar Sirius had 'slecht', op Geschiedenis van de toverkunst, omdat hij gewoonweg te weinig had gestudeerd, maar dat werd wel ruimschoots goedgemaakt door een uitmuntend op Toverdranken, Gedaanteverwisseling en Verweer tegen de zwarte kunsten. Peter had dieptreurig op Toverdranken en slecht op Bezweringen en Gedaanteverwisseling, maar was er toch nog doorgelaten. Ook Charlotte had slecht op gedaanteverwisseling, maar wel uitmuntend op Kruidenkunde. Alle eerstejaars van Griffoendor waren erdoor. Toen die avond werkt bekendgemaakt dat Griffoendor de beker had gewonnen, was ik erg blij, maar mijn hart maakte pas echt een sprongetje toen ik de volgende ochtend deze brief vond.
Dag Lily
Het spijt me erg dat ik in het midden van het jaar ben weggegaan zonder iets te laten weten, maar het zit zo:
Ik heb je waarschijnlijk wel verteld over mijn familie en dat mijn moeder kort na de geboorte van mijn jongste zus, Sophia, is gestorven. Toen was ik dus één jaar. Daarna zijn we geadopteerd. Dat was het verhaal dat we te horen hebben gekregen van mijn nieuwe ouders, die dat op hun beurt te horen hebben gekregen van het weeshuis waar we zijn geadopteerd. Helaas komen de waarheid en wat er over verteld wordt nooit volledig overeen, maar in dit geval was dit verschil wel zeer groot. Dit is wat er echt gebeurde. Na de geboorte van Sophia werd mijn moeder ziek. Ons gezin had niet veel geld, laat staan dat ze naast de ziektekosten voor mijn moeder ook nog voor vijf extra baby's zouden kunnen betalen. Daarom besloten mijn ouders de stad uit te gaan, om alles achter zich te kunnen laten, en ons achter te laten. Maar eerst stuurden ze een anonieme brief naar het weeshuis, om zeker te zijn dat we gevonden zouden worden. Na de verhuis naar een andere stad, werd m'n moeder na een jaar weer beter. Twee jaar later werd ze opnieuw zwanger. Deze keer was het weer een jongen, Alexy. Het was een gelukkig gezinnetje, want buiten het slecht geweten, hadden mijn ouders genoeg geld om dit kind op te voeden. Niet dat ze extreem rijk waren, maar vijf kinderen en een zieke moeder kostten heel wat meer. Twee jaar later kwam er nog een kind, Yimmy. Het leek allemaal goed te gaan, tot Alexy vier werd. Mijn moeder kreeg weer last van pijn en vermoeidheid, en deze keer was er geen ontsnappen aan, drakenpest in zijn ergste vorm. Mijn moeder was niet ingeënt. Een jaar later stierf ze. Maar mijn vader had niet genoeg geld en moed om deze twee jongens alleen op te voeden: de ziektenkosten van mijn moeder had handenvol geld gekost en nu haar inkomsten wegvielen was de situatie hopeloos. Mijn vader zag maar één uitweg: dezelfde beslissing maken als hij zeven jaar ervoor had gemaakt. Zijn kinderen een kans geven op een toekomst die hij ze zelf nooit zou kunnen geven. Maar daarvoor betaalde hij natuurlijk wel een enorme prijs: hij zou ze nooit meer kunnen zien . Na ze achter te laten en alweer een anonieme brief te sturen, verdween hij. De twee broers kwamen terecht in een weeshuis in de stad. Maar er waren veel kinderen, en de meeste ouders prefereerden dan om
één kind in plaats van twee te adopteren. Zo bleven Alexy en Yimmy anderhalf jaar in het weeshuis. Maar omdat het nu echt wel tijd werd om een andere oplossing te zoeken, zochten de mensen van het weeshuis op goed geluk eens in het systeem en zo vonden ze op basis van de achternaam (zowel wij vijf als deze twee jongens waren in een huis gevonden, dus de ouders waren min of meer bekend) en zo vonden ze een match met ons. Er werd onmiddellijk contact opgenomen met ons en daarom ben ik van school verdwenen. Maar door al het papierwerk enzovoort duurde het wat langer dan gedacht. Ik kan dus nu trots zeggen dat we met zeven kinderen zijn: Xumy is veertien, Elina dertien, Thimmy twaalf, ik elf,  Sophia tien, Alexy zeven en Yimmy vijf. Ik moet nu in de vakantie de leerstof inhalen en examens doen, maar daarna ben je altijd welkom, dan kunnen we wat bijpraten.
Ik mis je en hopelijk tot snel
Heel veel liefs
Julietta
Ik glimlachte en voelde me nog gelukkiger dan ik al was.
EINDE