Dode rode rozen!

29

'Moudi waarom moest ik komen!', zeg ik haastig. 'Nou Yasri. Er is een probleem. De zaak naast die van jou. Wilt een vergroting doen. Alleen het is wel op jou stuk grond.' 'Ze gaan toch niet op mijn grond bouwen?', zegt ik verward. 'Nou de probleem is dat jou vader ook op hun grond heeft gebouwen!', zegt hij. Oke. Dan geef ik het grond aan hun. 'Oke ze mogen erop bouwen, mijn broer Amin doet deze dingen. Kan je het niet met hem regelen.', vraag ik verwarend. 'Hij zei dat jij beslist en dat hij verder regelt!' 'Ik ga akkoord!', zeg ik besluitend. 'Oke eigenlijk wist ik dat je akkoord ging.', zegt hij lachend. 'Hoezo wist je dat?', zeg ik verwarend. 'Omdat je een aa- sorry meneer maar u heeft een vergadering!', zegt de assistenten snel. 'Oke dankjewel Charlotte. Euhm. Ik ga met je broer praten en we regelen de rest!', zegt hij snel en pakt wat papieren en loopt achter me aan. 'Dankjewel voor je tijd!' 'Jij bedankt!', zeg ik snel en loop naar de lift. Zodra ik ben om gedraait en de lift deuren nog niet dicht zijn ik in de spiegel dat Nasr naar me kijkt met een aparte blik. Hij wend zijn blik van me af en loopt de andere kant op. 'Wat een dag man!', zeg ik tegen mezelf. Ik word geappt.

Moudi: ik was niet klaar met praten daarnet!
Ik: hoezo?
Moudi: hoe ik kan weten dat je akkoord ging!
Ik: jaa?
Moudi: je bent te aardig en lief om nee te zeggen!
Ik: ben je aan het liegen
Moudi: natuurlijk niet waarom zou ik?
Ik: jij bent niet bepaald een prater!
Moudi: ik weet, maar ik zeg de waarheid.
Ik: miss wel miss niet Moudi
Moudi: Yasri geloof me maar!

Ik lach kort en start mijn auto. Ik begin naar Rotterdam te rijden. Even schoppen. Mag wel toch. Nadat ik heb geparkeerd stap ik uit. Jammer dat Camille er niet is. Ze houd van Rotterdam en Amsterdam. Ik pak mijn oortjes en doe ze in. Ik zet muziek aan en begin winkeltjes uit en in te lopen. Heerlijk zo een dagje shoppen. Mijn gedachtes gaan nog steeds naar Nasr en Rayan.

Ik ga ook voor Amin en Oussi shoppen. Ik weet hun maten al en begin te kijken. Oussi houd van D2 en Balmain en Amin van Balanciaga en Nike.

Na ook veel voor hun hebben gehaald loop ik met volle handen naar de auto. Ik doe alles in de kofferbak en bedenk me net dat ik parfum moet halen. Snel loop ik naar de Douglas en begin te kijken. Ik heb voor iedereen parfum gehaald en loop naar de auto met een grote tas. Shit moet nog eten. Ik loop naar een chiq restaurant.

Gelijk word ik geholpen. 'Een tafel voor 1 alsjeblieft!', zeg ik snel. Toch krijg ik een 2 persoons tafel. Oke? Ik kijk wat er allemaal is en bestel een pasta en wat water. Ik hoor me telefoon de hele tijd overgaan. Shit. Rayan?

Rayan❤️: hallo kan ik even met je praten?
Ik: ik ben even in een restaurant wat is er?
Rayan❤️: ik bel je wel in de auto moet het even tegen je real zeggen!
Ik: okeeee? Bel maar dadelijk.

Dit is heel raar. Hmm wat is er aan de hand. Ondertussen zit ik mijn eten te eten en heb ook mijn water op. Snel heb ik betaald. Ik ben zo nieuwsgierig. Als ik mijn auto in stap bel ik hem gelijk op. Nou facetime hem. Hij neemt gelijk op.

'Hoi!', zegt hij een beetje droog. 'Euhm je moest iets belangrijks vertellen?' 'Ja het gaat om Nasr Moudi!' 'Wat is er met hem?' 'Hij is blijkbaar je vriendje toch?' 'Nee zegt hij dat?' 'Ja!' 'Ik-' 'hou maar op. Kijk hij zegt dat hij serieus is met je en ik wil dat niet kapot maken! Doei Saar. Vergeet me maar!', zegt hij verdrietig. Ik sta versteld en een traan verlaat mijn ooghoeken. Ik was serieus met hem. Ik zag een toekomst met hem. Gelijk bel ik hem opnieuw op en hij neemt niet op. Nog een traan verlaat me. 'NASR IK VERMOORD JOU!', roep ik door de auto. Ik veeg mijn tranen weg en werk mijn make up bij en begin te rijden naar Nasr zijn kantoor.

Na een uurtje ben ik daar eindelijk. 'Moudi je hebt oorlog met me!', sis ik terwijl ik uitstap. Ik loop door en ga naar de liften. Ik pak een lift en kijk in de spiegel achter me. Mijn ogen zijn knal rood door de tranen, maar daar heb ik dikke schijt aan.

'Zit hij in zijn kantoor?', vraag ik aan zijn assistent. 'Ja mevrouw!' Met grote stappen loop ik naar zijn kantoor en zie hem zijn papierwerk doen. 'Hoe kon je?', vraag ik boos aan hem. Hij kijkt op en zijn blik verandert gelijk. 'Hij is een jongentje!' 'Nee hij is ten minste een man. Jij bent een kleine kind!' 'Wees blij!' 'Hoezo moet ik blij zijn. Ik was serieus met hem. Wat is jou probleem jr bent mijn advocaat niet mijn man!', sis ik in zijn gezicht.

Zijn blik verandert van geirriteerd naar emotieloos. 'Sorry Yasri je hebt gelijk!', zegt hij schor. 'Niks sorry waarom deed je het? Wil je me kapot zien? Is dat niet al genoeg? Wat is jou facking probleem?', zeg ik zwak in zijn gezicht. Ik pak zijn arm vast en trek hem naar me toe zodat hij naar me kijkt aangezien deze mongool me niet aankijkt.

Doordat ik zo hard trok kwam hij tegen me aan en keek me aan. Zijn donkere ogen zijn nog steeds donker. 'Ben jij wel goed opgevoed?', vraag ik verward. Zijn ogen stralen woede. 'Ben ik niet opgevoed? Wie denk je dat je bent?' 'Ik ben Sharah El Yasri! Moudi ik ben serieus je gaat het goed maken tussen mij en Rayan! Je moet mijn leven niet kapot maken!', zeg ik zachtjes. Zijn ogen staan weer emotieloos en knikt.