Bloated asshole

34. „Nie niszczyłeś mi życia idioto."

Już za moment miał rozpocząć się wyścig. Przyjaciele nalegali byśmy znaleźli miejsca gdzieś bliżej toru. Poszłam za nimi paląc kolejną fajkę. Za dużo stresu.

Ustawiliśmy się w końcu tak, że widzieliśmy wszystko. Motory podjechały do lini startu. Od razu zauważyłam jego maszynę. Na środek wyszła dziewczyna ze spodenkami, w których było jej widać pół dupy oraz w bluzce z dekoltem. Ogromnym dekoltem. O twarzy już nie wspomnę. Norma tutaj.

Machnęła chorągiewką, a oni ruszyli. Od początku Isaac prowadził. Trzymałam za niego mocno kciuki. Chciałam, aby wygrał. W ostatnim okrążeniu zaczęło się coś dziać. Jakiś typek dogonił go próbując zatorować mu najprawdopodobniej drogę. Hale stracił panowanie i wjechał w mur. Wszyscy nagle zniknęli, została tylko nasza szóstka. Od razu rzuciłam się w bieg do miejsca zdarzenia.

- Jedziemy z nim na pogotowie!- usłyszałam krzyk Leo.

Ukucnęłam w końcu przy chłopaku. Jego oczy były zamknięte, a on sam nie oddychał. Obok było pełno krwi.

- Odsuń się!- krzyknął Steger biorąc przyjaciela na ręce.

Wszystko działo się tak cholernie szybko. Jack podjechał swoim samochodem. Wziął ze sobą Leo wraz z blondynem na rękach. Odjechali z piskiem opon zostawiając nas tutaj.

- Mam kluczyki od auta Leo.- powiedziała przerażona.- Ale nie jestem w stanie prowadzić.

- Nic nie piłem.- oznajmił Cody.- Chodźcie szybko!

Płakałam i biegłam. Obraz cały czas mi się rozmazywał, ale ignorowałam to. Rudowłosa drżącymi rękoma podała blondynowi kluczyki i pojechaliśmy szybko w stronę najbliższego szpitala. Odpaliłam w samochodzie papierosa. Przed szpitalem wyrzuciłam go biegnąc na rejestracje.

- Dzień dobry.- ledwo wydusiłam.- Przywieziono tu...

- Jane tam są!- krzyknął Cody.

Pobiegłam w tamto miejsce. Drzwi przede mną perfidnie się zamknęły. Automatycznie wybuchłam płaczem.

- Będą go operować. Stan tragiczny.- wytłumaczył Carter.

Siedziałam na krześle z zakrytą przez dłonie twarzą. Wyłam jak małe dziecko. Przeczuwałam, że coś może się stać. Dlaczego pozwoliłam na te cholerne wyścigi?

- No już cii..- usłyszałam koło ucha głos chłopaka mojego przyjaciela.

***

Dopiero jak dostałam tabletki uspokoiłam się trochę. Na korytarzu czekaliśmy już dobre trzy godziny. Chodziłam w tą i z powrotem, aby się ogarnąć. Po chwili zza drzwi wyłonił się lekarz.

- Udało nam się zatamować krwotok, lecz nie wiadomo czy z tego wyjdzie. Narazie będzie w śpiączce.

Narazie będzie w śpiączce.

Czy to oznacza, że nie będę słyszeć jego głosu przez jakiś czas? Nie będę mogła z nim porozmawiać, powyzywać się? Przytulać i całować? Nie poradzę sobie bez niego.

- Jak to w śpiączce?!- odezwał się Leo.- Na ile?

- Tego jeszcze nie wiemy.- stwierdził.

Znowu zaczęłam płakać. Nie wydobywałam z siebie żadnych dźwięków. Po prostu łzy spływały mi beztrosko po policzkach.

- Można do niego teraz wejść?- zapytała przyjaciółka.

- Tak, ale dziś to wyjątkowa sytuacja. Najwyżej trzy osoby mogą przebywać u pacjenta.- powiedział i zniknął za ścianą.