Bırakma Beni

-27-

OH BE!SONUNDA YENİ BÖLÜMÜ YAZDIM :D EĞER BİRAZ DAHA GEÇ YAZSAYDIM @BAYANBLAKE HANIMEFENDİ BENİ ÖLDÜRECEKTİ ASDFG BU BÖLÜM SANA GELSİN KANKİM.HER BÖLÜMDE YANIMDASIN VALLA TEŞEKKÜR EDERİM :D 

AZ OKUYUCUM OLMASINA RAĞMEN -ÇOK AZ OKUYUCU- BAZILARI UZUN VE ÇOK GÜZEL YORUMLAR YAPIYOR.CİDDEN ÇOK MUTLU OLUYORUM VE ONLAR SAYESİNDE HEMEN BÖLÜM YAZASIM GELİYOR VALLA.HER TÜRLÜ ELEŞTİRYE AÇIĞIM YETER Kİ,ELEŞTİRİN.DÜŞÜNCELERİNİZİ BİLEYİM.

MULTİMEDİA'DAKİ,İLKİM. İYİ OKUMALAR.

Gözlerimi zorlukla araladığımda,karnımda ve yüzümdeki acıdan dolayı suratımı buruşturdum.Suratımı buruşturunca,canım daha çok yanınca sessiz bir küfür mırıldandım.Elimi alnıma koyup,hafifçe ovaladığımda gözlerimi tamamen açmıştım.Kolumu başımın altına alarak,tavanla bakışmaya başladım.

Aras, ben kucağından uyduktan sonra beni yatırmış olmalıydı.İç çekip,bacaklarımı  sarkıttım.Gözlerimi bir iki kere kırpıştırıp banyoya gittim.Aynaya baktığımda,sandığım kadar kötü olmadığımı fark ettim.Sadece;gözleri ağlamaktan şişmiş,göz altları mor,suratsız,saçı başı dağılmış,boş bakışlarıyla kendi süzen bir İlkim Emsal vardı karşımda.Ha tabi dudağımın patlaması kısmını atladım.

Başımı iki yana sallayıp,küvete yönelerek sıcak suyu açtım.Üzerimdekileri çıkartmadan tekrar odama girip,temiz iç çamaşırlarımla evde giyeceğim siyah şortum ve sporcu atletimi çıkarttım.Tekrar banyoya gidince küvetin daha yarısının dolduğunu gördüm.Gözlerimi devirerek aynaya bakıp,at kuyruğu saçlarımı çözüp,belime dökülmesini izledim.Elime tarağımı alıp saçlarımı tararken,bir yandan ifadesiz suratıma bakıyordum.Şuan hiç bir şey hissetmiyordum,hissedemiyordum.Sanki biri içimden tüm duygularımı almıştı,o derece tepkisizdim.

Suyun dolduğunu görünce,üstümdekilerden kurtulup küvete uzandım.Gözlerimi kapatıp,can sıkıcı düşüncelerime boğuldum.

Sanki kendi içimde boğuluyordum da kimse farkında değildi.Zaten kimse anlamıyordu ki beni.Hoş benim bile kendimi anlamadığım zamanlar oluyordu.Delirdiğimi düşünüyordum,belki de delirmiştim.17 yıldır,yaşadığımın her şeyi içime attım,acımı,üzüntülerimi,dertlerimi,yaralarımı…her şeyimi.Herkesten gizledim ne hissettiğimi.Böyle güçlü olmaya çalıştım.Güldüm,hep gülmeyi başardım.Hiç bir şeyim yokmuş gibi.Sustum.Kimse farkına varmadı acı çektiğimi,hiç kimse.Anlamaları bekledim,ilgi istedim.Eğer bana gelip,içtenlikle neyim olduğunu sorsalardı o an ağlar,anlatırdım.Ama hiç kimse içtenlikle sormadı,gerçekten dinlemek istemedi.Bu yüzden sustum.Kimse tarafından gerçekten değer görülmediğimi daha küçükken anladım.Yıllardır,beni birinin bu cehennemden kurtarmasını bekledim.Beni kurtaracak kişi;Aras’tı.Hala inanıyorum.Belki de o yüzden bağlandım ona bu kadar,hep beni mutlu edip,bu cehennemden kurtarmasını beklediğim kişinin o olduğuna inandığım için.Ama şansa bakın ki,Aras beni sevmiyordu.

Bugün,Zeynep’ten dayak yediysem,bu;Zeynep’in güçlü olduğu için değil,haklı olduğu içindir.Zeynep’i küçümsemiyorum.Dövüş konusunda eğitim gördüğünü biliyordum,yinede her seferinde kazanan ben oluyordum.Ah,lütfen ama.Zeynep’in beni gerçekten dövebilmesi için,kırk fırın ekmek yemesi lazımdı.

Zeynep’te bunu biliyordu ve en zayıf noktamdan vurdu beni.Tam kalbimden.

Bir insan için,en acı veren şey;O kişinin yalnız,sevilmeyen birinin olduğunu bilmesidir.Bundan daha da acısı ise;Bunları başka birinin de bilip,suratına söylemesidir.

Çekip gidesim var buralardan.Kimsenin beni tanımadığı bir yere.Ama param yok işte,sorun orada.

Bir diğer seçenek ise;Ölmekti.Her şeyden kurtulmak.Ölsem kimin umurunda olurdu ki zaten?