Bırakma Beni

-44-

YENİ BÖLÜM SONUNDA GELDİ DEDİKLERİNİZİ DUYAR GİBİYİM.SON ZAMANLARDA AKSATTIĞIMIN FARKINDAYIM,HEPİNİZDEN ÖZÜR DİLİYORUM.

SON BÖLÜMLERDE SIK SIK HATIRLATTIĞIM GİBİ YENİ BİR KİTAP YAZIYORUM 'GİZEMLİ ADAM' DİYE,BENİ YALNIZ BIRAKMAYIP,ONA DA BİR GÖZ ATARSANIZ GERÇEKTEN ÇOK SEVİNİRİM.

MULTİMEDİA:İLKİM&ARAS 

Dişlerimi sıkıp,birkaç saniye bekledim.Kafamı çevirip,kapının önünde bir babama birde bana bakan,şaşkın anneme,ardından nasıl baktığını anlamadığım babama diktim gözlerimi.

Umursamaz bir şekilde kafamı tekrar çevirip,Aras'a baktım.

Babama...nasıl desem,derisini yüzüp,sokakta kedilere,kemiklerini de kedilere vermeyi düşünüyor gibiydi.

O bakışlarda bunu nasıl çıkarttığımı sormayın,bilmiyorum.

Aras'ın eline ürkekçe dokununca,yeşil gözlerini bana çevirdi.Gözlerimi kaldırıp,gülümseyerek baktım ona.Büyük eli anında elimi kavrarken,adımlarımızı biricik (!) ailemin yanına ilerledik.

"Neden geldin?" dedim bıkkın bir sesle. "Yine?"

Babam bana doğru,sinirli bir adım atacaktı ki,Aras göğsünden ittirdi.İkisi de birbirine ölümcül bakışlar atarken,babam konuştu. "Sen kimsin lan?"

Babamı her zaman,kolay kolay yenilmez biri sanardım.Bana göre...çok güçlüydü o.Kolay kolay sırtı yere gelmezdi.Cüssesinden midir,egosundan mıdır bilinmez,itiraf edemesem de korkardım babamdan.

Aras'sa bana tam bir yenilmez biri gibi gelirdi.Ama artık çocuk değildim,büyümüştüm.Ne kadar çocukça işler yapıp,öyle davransam da neyin ne olduğunu kavramıştım artık.

İkisi de yenilmez değildi.Sadece insanların onları yenmesi,nasıl desem...zordu.Her ikisi de inatçı,sağlam,zekilerdi ve ben neden daha bir şey yokken ikisini kıyasladığımı bilmiyordum. "Sen kimsin lan?"  dedi,babam.

"Sevgilisiyim." Aras bunu dile getirince,olayı unutup ona aptal gibi gülümsedim.Annemin bakışlarını üzerimde hissettiğimde,ona baktım gülümsememle ve bakışlarını görünce hemen yüzümü ifadesizleştirdim tekrar.

"Bak delikanlı," dedi babam sakin olmak ister gibi. "Kızım sana değer veriyor diye,sokak ortasında ahlaksız gibi öpüşmenize sesimi çıkarmıyorum diye,kendini çok üstün bir şey görme.Ben onun babasıyım."

Aras'ın dudağı alayla kıvrıldı. "Nefret ettiği bir babası,evet."

Babam ellerini yumruk yaparken,Aras hala aynı alaycılıkla ona bakıyordu. "Onu almak istiyorsun,değil mi?" dedi başını yana yatırıp,içimi ürpertecek olan sesle. "Alamayacaksın ama."

Babam her an Aras'ın üstüne saldıracakmış gibi dursa da,o da aynı alaylıkla kollarını birleştirdi. "Nasıl olacakmış o?"

"50.000 dolardı değerin değil mi?" dedi Aras ifadesiz bir tavırla.Annemle şaşkınca birbirimize baktık.Bunu bilmesine imkan yoktu. "Ödüyorum paranı.İlkim burada kalacak."

Babamın gülen suratı yavaşça yüzünden silindi. "Olayın sadece para olduğunu mu sanıyorsun?" dedi tıslar gibi. "Her halükarda İlkim benim kızım ve onu görmeye hakkım var.Onu yanımda götürmek için,sana sormayacağım."

El sallayıp, 'ben buradayım gençler' dememek için kendimi zor tuttum.

Açıkçası şuan olan hiçbir şeyi umursamıyordum.Babamın bende etkisi buydu,o gelince ister istemez umursamaz,olgun bir kız maskemi takınıyordum.