Live For A Reason.

Κεφάλαιο -5-

  Με πλησιάζει κι εγώ απλά στέκομαι εδώ χωρίς να κάνω τίποτα. Προσπαθώ να διακρίνω τα μάτια του μέσα σε αυτό το σκοτάδι όμως φαντάζει αδύνατο. «Μην αποφεύγεις το μέλλον σου Αριέλα! Σύντομα θα καταφέρεις να είσαι ευτυχισμένη. Είναι στο χέρι σου. Πίστεψε πάλι κορίτσι μου και μην απωθείς τους ανθρώπους που νοιάζονται πραγματικά για σένα.»

  Όταν άνοιξα τα μάτια μου, θυμήθηκα τα λόγια της σκιάς. Τι στο καλό θέλει από την ζωή μου και γιατί στοιχειώνει τα όνειρα μου;

  Άρχισα να ντύνομαι για το σχολείο ενώ ήμουν πάνω από το κινητό. Ήμουν τόσο ανυπόμονη να μου στείλει ένα μήνυμα ή έστω να μου τηλεφωνήσει. Δεν ξέρω αν η σκιά στον ύπνο μου μιλούσε για τον Τζέισον ή για τον Φρέντερικ όμως αυτό θα το ανακαλύψω σύντομα.

  Καθώς βάδιζα προς την τάξη μου, παρατήρησα το περιφρονητικό ύφος της Μαρί. Νευρίασα τόσο πολύ όμως δεν το έδειξα. Ποια νομίζει ότι είναι; Δηλαδή επειδή έχει τον Κέβιν τι πάει να πει αυτό; Την είδα να μπαίνει στο ίδιο τμήμα με μένα και μόλις μπήκα, είδα τον Φρέντερικ και τον Κέβιν στην αίθουσα. Νόμιζα ότι με γελούν τα μάτια μου όμως τελικά δεν ήταν έτσι. Πλησίασα τον Φρέντερικ και τον φίλησα παθιασμένα ενώ εκείνος είχε γουρλώσει τα μάτια του. Ευτυχώς για μένα δεν είχε έρθει ακόμα η καθηγήτρια και έτσι δεν θα είχα μπελάδες από την πρώτη κιόλας μέρα.

  «Καλημέρα μωρό μου.» του είπα χαμογελώντας ενώ εκείνος είχε σοκαριστεί πλήρως. Τα αγόρια στην τάξη άρχισαν να συγχαίρουν τον Φέντε για την κοπέλα του κι εγώ ένιωσα μια τεράστια ευχαρίστηση βλέποντας την έκφραση της Μαρί. Καλά η μεγαλύτερη ευχαρίστηση ήρθε όταν αντίκρισα τον Κέβιν. Του έριξα ένα ανέκφραστο βλέμμα και κάθισα σε μια άδεια θέση. Ύστερα μπήκε μέσα η καθηγήτρια και άρχισε το μάθημα. Κρατούσα σημειώσεις διότι έπρεπε να γράφω καλά στην εξεταστική αλλιώς ο πατέρας μου θα με έκανε με τα κρεμμυδάκια.

  Καθόμουν στην τραπεζαρία… μόνη! Δεν λέω, έχω αρχίσει να συνηθίζω την μοναξιά. Όλα μια συνήθεια είναι εξάλλου. Ένιωσα κάποιον να κάθεται δίπλα μου και τότε ύψωσα το βλέμμα μου για να δω ποιος είναι. Αντίκρισα τα πράσινα μάτια του να με καρφώνουν.

  «Γιατί το έκανες αυτό πριν;» με ρώτησε ήρεμα και ανασήκωσα το φρύδι. «…στην τάξη.» συμπλήρωσε.

  «Δεν… Ήταν αυθόρμητο.» απάντησα κοκκινίζοντας και καταριόμουν την ώρα και την στιγμή που τόλμησα να κάνω κάτι τέτοιο. Είδα το ύφος του και πάγωσα. «Συγνώμη αν σε ενόχλησε τόσο πολύ Φρέντερικ! Ήταν ηλίθια κίνηση από μέρους μου.» απολογήθηκα.