Live For A Reason.

Κεφάλαιο -31-

-Τζέισον-
«Θέλω να την δω.» ουρλιάζω καθώς καταβάλω μεγάλη προσπάθεια να ξεφύγω από τα χέρια των σωματοφυλάκων όμως μάταια. Πρέπει να την δω, πρέπει να με αφήσουν.
«Αυτό απαγορεύεται. Η δεσποινίς Αριέλα δεν δέχεται επισκέψεις αυτές τις μέρες νεαρέ.» μου εξηγεί όμως δεν με ενδιαφέρουν τα λεγόμενα του, κανένας δεν μπορεί να με εμποδίσει να πάω κοντά της.
Ξαφνικά, η φιγούρα του Τζορτζ Χέιλ εμφανίζεται από το βάθος του σαλονιού και μας πλησιάσει με αργά βήματα. Έχει αυτό το ψυχρό ύφος που τρόμαζε και τον πιο αναίσθητο άνθρωπο.
«Τι συμβαίνει;» ρωτά με έναν πολύ σοβαρό τόνο. Ο σωματοφύλακας που με κρατά, χαλαρώνει την λαβή του και γυρνάει προς το μέρος του Τζορτζ.
«Ο νεαρός ήθελε να δει την δεσποινίς Αριέλα όμως μας έχετε δώσει σαφές εντολές να μην αφήσουμε κανέναν να την πλησιάσει εκτος από τον κύριο Κέβιν.» εξηγεί ο σωματοφύλακας και είμαι σίγουρος πως ασπρίζω μόλις ακούω το όνομα του. Ο Κέβιν τι δουλειά έχει με την Αριέλα; Έτρεξε στην αγκαλιά του;
«Αφήστε μας μόνους.» προστάζει ο Τζορτζ και οι δυο σωματοφύλακες εξαφανίζονται στο δευτερόλεπτο. Ύστερα με κοίτα με το επικριτικό του βλέμμα και νιώθω το αίμα μου να βράζει. Ποτέ δεν με συμπάθησε ιδιαίτερα όμως τα αισθήματα είναι αμοιβαία. «Ακολούθησε με.»
Τον ακολουθώ χωρίς να πω τίποτα και με οδηγεί σε ένα δωμάτιο, το οποίο όπως καταλαβαίνω είναι το γραφείο του.
«Κάθισε.» μου λέει και κάθομαι. Προς τι αυτές οι μαλακίες; Ήρθα εδώ για να δω την Αριέλα όμως είμαι σίγουρος πως κάτι δεν πάει καλά.
«Λοιπόν, Τζέισον όπως λογικά θα γνωρίζεις, η Αριέλα είχε ένα ατύχημα.» λέει και νεύω ξέροντας ακριβώς για πιο πράγμα μιλάει. Για όλα φταίω εγώ. «Τα τραύματα της ήταν πολύ σοβαρά και είχε κάποιες εγκεφαλικές βλάβες που επηρέασαν την μνήμη της.» συνεχίζει και τον κοιτάω μπερδεμένος.
«Την μνήμη της; Πως;» Προσπαθώ να καταλάβω όμως νομίζω πως ξέρω που το πηγαίνει. Εγώ δεν είχα ιδέα γι' αυτό.
«Η Αριέλα θυμάται την παλιά της ζωή, Τζέισον. Δεν θυμάται εσένα, δεν θυμάται τίποτα απ' ότι έζησε μαζί σου.» μου πετάει και νιώθω την καρδιά μου να σπάει σε χιλιάδες μικρά κομματάκια που ένας θεός ξέρει πως θα τα μαζέψω και αν θα μπορέσω ποτέ να τα συναρμολογήσω ξανά.
«Δεν... Δεν με θυμάται;» τραυλίζω. Είμαι ένα βήμα πριν βάλω τα κλάματα. Εγώ; Να κλάψω;
«Ο γιατρός μας είπε πως ξέχασε τα ασήμαντα πράγματα που πέρασαν από την ζωή της και προφανώς αυτό ήσουν γι' αυτήν Τζέισον.» μου λέει κάνοντας με να πληγωθώ ακόμη περισσότερο. Τα μάτια μου βουρκώνουν και ο πόνος στο στήθος μου μεγαλώνει, γίνετε πελώριος και νιώθω πως από λεπτό σε λεπτό θα εκραγώ.
«Δεν μπορεί.» ψιθυρίζω. Είναι οι μόνες λέξεις που μπορώ να ξεστομίσω αυτήν την στιγμή. Για την Αριέλα ήμουν ένα τίποτα; Πως μπόρεσε να με ξεχάσει και να θυμάται τον Κέβιν;
«Κι όμως, Τζέισον. Όταν άνοιξε τα μάτια της το πρώτο πράγμα που με ρώτησε ήταν που βρίσκεται ο Κέβιν. Αυτός ήταν ο μεγάλος έρωτας της ζωής της και η μοίρα αποφάσισε να είναι μαζί. Ξανά.» μου λέει και πραγματικά νιώθω τον κόσμο γύρω μου να καταρρέει. Ποτέ δεν ένιωσα τόσο χαμένος, ακόμη και τότε που έχασα τον αδερφό μου.
«Και... Και το παιδί;» Ρωτάω τραυλίζοντας ξανά.
«Το παιδί δεν υπάρχει, Τζέισον. Απέβαλε στο ατύχημα. Δεν ξέρω τι την έκανε τόσο απρόσεκτη όμως αυτή ήταν η αιτία που την έχασες. Έχασες την Αριέλα και μαζί το παιδί σας. Λυπάμαι πολύ.»
Έχασα την Αριέλα και το παιδί μας. Ο μόνος υπεύθυνος για όλα αυτά είμαι εγώ και μόνο εγώ. Δεν μπορεί να ήμουν τόσο ηλίθιος όμως που μα φανταζόμουν;
Ακολουθεί σιωπή μερικών δευτερολέπτων μέχρι που εγώ αποφασίζω να σπάσω την σιωπή.
«Θέλω να την δω...» λέω αποφασισμένα και ο Τζορτζ με κοίτα με ένα εξεταστικό βλέμμα.
«Δεν θα αλλάξει κάτι αυτό, Τζέισον.» προσπαθεί να με μεταπείσει όμως αυτό δεν πρόκειται να συμβεί.
«Θέλω να την δω.» επιμένω και αναστενάζει.
«Εντάξει όμως μην πεις πως δεν σε προειδοποίησα.» λέει και σηκώνεται από την προεδρική καρέκλα του. «Ακολούθησε με.» λέει και κάνω αυτό ακριβώς που μου λέει.
Τα πόδια μου τρέμουν και οι παλμοί της καρδιάς μου έχουν ξεφύγει. Ο κόμπος στο στήθος μεγαλώνει με κάθε βήμα και τα δάκρυα στα μάτια μου είναι έτοιμα να ξεσπάσουν.
«Εδώ είμαστε.»
Σταματά μπροστά από μια πόρτα και μου κάνει χώρο να περάσω μπροστά του.
Νιώθω περίεργα και μου παίρνει μερικά λεπτά να χτυπήσω την πόρτα καθώς προσπαθούσα να καθησυχάσω τον εαυτό μου και να προετοιμαστώ ψυχολογικά για ότι κι αν συνέβαινε.
Που να φανταζόμουν, ερχόμενος εδώ πως θα μάθω πως ο πιο σημαντικός άνθρωπος της ζωής μου με ξέχασε; Η μνήμη της την πρόδωσε και απλά πέταξε από την ζωή της ότι πιο ασήμαντο.
Τελικά χτύπησα την πόρτα πριν καν το καταλάβω. Ακούω την φωνή της Αριέλα να μου επιτρέπει την είσοδο και μπαίνω μέσα αμέσως. Το θέαμα που βλέπω κάνει το αίμα μου να βράζει λες και θα εκραγώ από στιγμή σε στιγμή. Ο Κέβιν είχε στην αγκαλιά του την Αριέλα, την δική ΜΟΥ Αριέλα κι εγώ ήμουν απλά εδώ και στεκόμουν ανήμπορος να κάνω κάτι.
Η Αριέλα με κοιτά μπερδεμένη όμως δεν απομακρύνει τον Κέβιν από πάνω της. Τι στο καλό;
«Αριέλα...» μουρμουρίζω καθώς είναι το μόνο πράγμα που καταφέρνω να κάνω. Όλα αυτά είναι πέρα από τις δυνάμεις μου.
«Κέβιν, εγώ λέω να τους αφήσουμε για λίγο μόνους.» λέει ο Τζορτζ και ξαφνικά νιώθω ευγνωμοσύνη γι' αυτόν τον άνθρωπο.