Live For A Reason.

Κεφάλαιο -32-

-Τζέισον-

«Τι σου συνέβη αγόρι μου; Γιατί είσαι έτσι;» με ρωτά ανήσυχη η μητέρα μου για την κατάσταση που με βλέπει. Η αλήθεια είναι ότι ποτέ δεν ένιωσα τόσο αδύναμος. Ποτέ δεν έκλαψα μπροστά σε κάποιον άνθρωπο, όμως για όλα υπάρχει μια πρώτη φορά, έτσι δεν λένε;

Τα δάκρυα από τα μάτια μου τρέχουν ποτάμι και η μητέρα μου δεν είναι η μόνη που έχει τρομοκρατηθεί με την κατάσταση μου. Προσπαθεί να με καθησυχάσει όμως δεν καταφέρνει τίποτα. Φώναξε ακόμη και τον Τόμας όμως όλα πάνε στράφι.

Σήμερα θα γινόταν ο γάμος, ο γάμος μας όμως σαν μαλάκας που είμαι, δεν την άφησα να μου εξηγήσει. Δεν την άφησα να μου πει για το παιδί όπου μεγάλωνε μέσα της. Δεν κατάφερα να χαρώ γι' αυτό. Και τώρα απλά, με ξέχασε. Θα μπορούσα να ξεχάσω τα πάντα, θα μπορούσα να συγχωρέσω που δεν μου είπε απολύτως τίποτα και να την κάνω την πιο ευτυχισμένη γυναίκα στον κόσμο ζητώντας της συγνώμη γονατιστός όμως πλέον δεν θα είχε καμία σημασία. Πλέον, είμαι σαν ξένος γι' αυτήν.

«Πες μου αγόρι μου τι σου συμβαίνει.» επιμένει και αγανακτώ. Υψώνω το βλέμμα μου και την κοιτώ στα μάτια. Ο πόνος που εμφανίζεται στο πρόσωπο της όταν το βλέμμα μου συναντιέται με το δικό της κάνει την καρδιά μου να σπάσει ξανά. Η μητέρα μου πονάει να με βλέπει έτσι κι εγώ σαν ηλίθιος κάθομαι και κλαίω μπροστά της λες και είμαι κανένα παιδάκι της τρίτης δημοτικού.

«Η Αριέλα ήταν έγκυος.» ψιθυρίζω.

Ήταν το μόνο που είχα το κουράγιο να πω. Η αλήθεια με πονούσε περισσότερο απ' ότι μπορούσα να αντέξω.

«Τι εννοείς ήταν;» με ρωτά ξαφνιασμένη η μητέρα μου. Όπως πάντα οι γυναίκες και μάλιστα οι μητέρες έπρεπε να ξέρουν τα πάντα. Τώρα που το άρχισα όμως έπρεπε να το τελειώσω.

«Εννοώ ότι η Αριέλα περίμενε το παιδί μου κι εγώ δεν το ήξερα. Τσακώθηκα μαζί της μια μέρα και την έδιωξα μακριά μου. Είχε ένα ατύχημα. Ξέχασε εμένα, έχασε το παιδί και πλέον είμαι ένα τίποτα στην ζωή της.» ξεσπάω ξανά και αυτήν την φορά σπάω το βάζο που έχει τοποθετήσει η μητέρα μου στο σαλόνι.

«Τι εννοείς ότι σε ξέχασε; Δεν μπορεί να σε ξέχασε. Σε αγαπάει πολύ.» προσπαθεί να με παρηγορήσει όμως δεν πιάνει.

«Μαμά, ξέχασε ότι ασήμαντο πέρασε από την ζωή της. Η Αριέλα έχει αμνησία και δεν με θυμάται. Εγώ φταίω για όλα.» ουρλιάζω και περνάω τα χέρια μου μέσα από τα μαλλιά μου. Τι στο καλό μπορούσα να κάνω τώρα; Όταν πλέον ήταν αργά.