Live For A Reason.

Κεφάλαιο -9-

Από εκείνη τη μέρα και όλες τις επόμενες, ο Τζέισον με έβλεπε καθημερινά στο σχολείο όμως δεν έκανε καμία κίνηση να μου μιλήσει. Βέβαια δεν απάντησε στο τελευταίο μήνυμα μου όπως ακριβώς είχα φανταστεί όμως μου είναι ακόμη δύσκολο να χωνέψω πως δεν είμαστε μαζί.

Ο Φέντε είχε εκείνο το ηλίθιο χαμόγελο καθώς με κρατούσε από το χέρι όταν μπήκαμε στο σχολείο.

Ο Τζέισον μας κοίταξε περίεργα και ύστερα παρατήρησε τα μπλεγμένα δάχτυλα μας και η αντίδραση του άλλαξε. Ήμουν σίγουρη πως θα γίνει όμως δεν μπορούσα να κάνω απολύτως τίποτα. Όπως είπε και ο μπαμπάς σήμερα το πρωί, οι άνθρωποι αρχίζουν να καταλαβαίνουν πως κάτι δεν πάει καλά με την σχέση μας κι έτσι πρέπει να το παίζω ερωτευμένη. Στην αρχή ήταν καλύτερα, ισχυριζόταν ο Φρέντερικ. Βεβαίως και ήταν εφόσον ο Τζέισον δεν υπήρχε στην ζωή μου και απλώς δεν με ένοιαζε η γνώμη κανενός όμως τώρα με νοιάζει. Θέλω να ξανά είμαστε μαζί. Μου λείπει.

Η μελαγχολική μου διάθεση άλλαξε στο μάθημα της ψυχολογίας καθώς είδα πως είχα ένα μήνυμα από τον Τζέισον. Η καρδιά μου χτυπούσε σαν τρελή και αναρωτιόμουν καμία ώρα τι θα μπορούσε να λέει εκεί μέσα. Τα πράγματα ήταν δύσκολα και οι μέρες χειρότερες τελευταία. Ήταν κάπως χειρότερα από τότε που χώρισα με τον Τζέισον.

Μου λείπεις, έλεγε το μήνυμα. Ένιωσα να χάνω την γη κάτω από τα πόδια μου στην κυριολεξία. Δεν είχα ιδέα πως θα ένιωθε κάποιος άλλος στην θέση μου όμως αυτό ήταν η απόλυτη ευτυχία για μένα.

Κι εμένα, απάντησα κάπως μονολεκτικά. Ήθελα να βγω από το μάθημα ψυχολογίας και να τρέξω στην αγκαλιά του ανεξαρτήτως της κατάστασης.

Όταν χτύπησε το κουδούνι, ο Φέντε με περίμενε έξω από την τάξη για να πάμε στην τραπεζαρία. Έπρεπε να ξεκαθαρίσω κάποια πράγματα μαζί του. Μπορεί να μην με αγγίζει όμως πιστεύω πως έχει παρεξηγήσει την σχέση μας.

«Φέντε, ίσως έχεις παρεξηγήσει κάποια πράγματα.» του είπα λίγο πριν μπούμε στην τραπεζαρία.

Εκείνος σταμάτησε μπροστά από την πόρτα σαστισμένος. «Τι εννοείς;» μουρμούρισε.

«Αυτό που κατάλαβες Φέντε. Δεν πάει άλλο και το ξέρεις.» είπα κοιτάζοντας τον στα μάτια. Αμέσως είδα την έκφραση του να αλλάζει.

«Δεν μπορείς να μου το κάνεις αυτό.» απάντησε γεμάτος πόνο. Η καρδιά που πονούσε που τον έβλεπα έτσι μα δεν μπορούσα να πιέζω πια τον εαυτό μου.