***41***
It's been days since nangyari yung championship game na yun. And yeah, you got that one right. DAYS already passed. Up to now, that day still haunts me. Alam ko OA na pakinggan pero pakiramdam ko nung mga oras na iyon, gumuho na yung mundo sa akin. At higit sa lahat, parang wala nang bagay na makakapagpasaya sa akin. Hmmm... well...
Not really.
We lost the championship though. Let me tell ya' what REALLY happened after that incident na hindi nagshow-up si Ash at nag-forfeit kami ng laban.
Well, crybaby nga ako nung mga huling araw at umiyak lang ako nung umiyak nung bumalik ako sa side nung mga dumating para sumuporta sa amin. Dahil nga alam ni Shalyna kung ano yung nangyayari, niyakap niya rin ako at umiyak na naman siya kasama ko. Hinila niya ako sa gilid para naman malayo ako doon sa iba. Magkaharap na kami parehas at sa paa ko lang ako nakatingin.
"Hey sis, cheer up." sabi niya sa akin, "Alam ko mas madaling sabihin kaysa gawin pero, wala naman na yata tayong magagawa eh. I'm really sorry about-- THIS."
Patuloy pa rin yung pag-iyak ko nun. Hindi siya dumating. Tama na siguro yun para makuha ko yung message na wala talaga siyang pakialam sa amin... o tama sigurong sabihin ko na... sa akin.
"He didn't show up. That sums up everything. I wanna' go home!" tapos dadaan sana ako sa gilid niya kaya lang pinigilan niya ako.
Hinawakan niya ako sa magkabilang braso ko kaya hindi ako makalakad ng tuluyan. Nung tinignan ko siya, kakaiba na yung expression ng mukha niya.
"If he did show up, what do you want to tell him?"
Pinilit kong tignan si Shalyna nun kahit na blurry na yung paningin ko.
"I don't know. Mostly naman ng gusto kong sabihin nasabi ko na sa kanya nung nagpunta ako sa kanila. But he hanged up! He's really hurt because of me. Noon kasi mataas din yung pride ko na mag-sorry sa mga malalaking kasalanan na ganito. But now, I think it's harder to say... to say..."
Nagtaka naman siya sa akin.
"Say what?""I love you Ash. I realized it. No, that's wrong. I didn't realized it. I felt it. Pero ngayon, what's the point of telling the wind I love him when he can't even hear me?"
Nagulat na lang ako nung mag nagsalita sa likod ko.
"I love you too!"
Napatigil na lang ako sa kinatatayuan ko. Tinignan ko si Shalyna at nakangiti na siya sa akin. Kaya pala tinatanong niya ako dahil.. dahil nasa likod ko si Ash?
"I guess my work here is done. I'll leave you two.." pagkatapos niyang sinabi yun eh umalis na siya at iniwan niya ako na nakatayo doon sa harap ng puno.
Alam kong nasa likod ko si Ash nun. Sinubukan kong humarap sa kanya kahit na yung buong katawan ko nun eh nanginginig pa. Nung makita ko siya nun, hindi ko alam kung anong irereact ko. Nang-aasar ba siya o ano? Nakangiti siya sa akin ng nakakaloko na hindi mo maintindihan.
Humawak naman siya sa dalawang balikat ko kaya lalo akong yumuko.
"Hey Chris." yun lang yung sinabi niya kaya ewan ko ba, naiyak ako lalo nun.
Tinaas naman niya yung ulo ko para nakatingin ako sa kanya.
"Oh please huwag ka namang umiyak!" kinapa-kapa niya yung pocket nung pants na suot niya at naghanap siya ng panyo. "Wala akong dalang panyo." nakatingin lang ako sa kanya nun, "Fine you can use my shirt. Just don't--"
Kinuha ko yung T-shirt niya at doon ko talaga pinunas yung luha ko. Natawa ba naman siya. Pasalamat nga siya hindi ko pa siningahan.
"I.. I thought you're not coming."
