ΦΗΜΕΣ

Kεφάλαιο 2

Η μητέρα της πάρκαρε στο υπόγειο πάρκινγκ του σπιτιού τους και οι δυο τους προχώρησαν συζητώντας προς τις σκάλες. Η πόρτα του πάρκινγκ άνοιξε και πάλι και το μαύρο σπορ αυτοκίνητο του αδερφού της μπήκε.

Η Ιφιγένεια χαμογέλασε πλατιά και σταύρωσε τα χέρια στο στήθος της περιμένοντάς τον.

Ο Κώστας Μαυρωνάκης ο μεγάλος γιος της οικογένειας, τρία χρόνια μεγαλύτερος από την αδερφή του είχε ξεκαθαρίσει από την πρώτη στιγμή στον πατέρα του οτι δεν θα ασχολιόταν με την οικογενειακή επιχείρηση γιατί δεν τον ενδιέφερε το αντικείμενο. Εκείνος είχε καλλιτεχνική φύση και ασχολούνταν με την ζωγραφική και την γλυπτική. Μάλιστα είχε αρχίσει να γίνεται γνωστός με κάποια εντυπωσιακά έργα του.

Ο Κώστας είχε πάρει τα καστανά μάτια της μητέρα του σε αντίθεση με τα σκούρα πράσινα μάτια της Ιφιγένειας. Ήταν σχεδόν δύο μέτρα και στο πρόσωπο έμοιαζε με παιδί πράγμα στο οποίο βοηθούσαν τα σγουρά καστανά μαλλιά του.

Βγήκε από το αυτοκίνητο και φώναξε ενθουσιασμένος: " Αδερφούλα, επιτέλους επέστρεψες."  Την αγκάλιασε σφιχτά και ψιθύρισε για να τον ακούσει και η μαμά του: " Περίμενα πως και πως να γυρίσεις. Ξέρεις τι πιέσεις δέχομαι να αναλάβω την εταιρία; Με καταπιέζουν από την στιγμή που ο μπαμπάς αποφάσισε να μπει στο ψηφοδέλτιο."

Η μαμά του του χτύπησε ελαφρά το χέρι : " Ναι λες και μπορεί κανείς να πιέσει εσένα!"

"Μην ακούς την μαμά. Έτοιμοι ήταν να μου φορέσουν το κουστούμι."

Η Ιφιγένεια γέλασε με το ψευτοτραγικό ύφος του αδερφού της : " Δεν σκέφτεσαι πόσες γυναίκες θα έριχνες με το κουστούμι;"

Εκείνοςείπεμε αυτάρεσκο ύφος : " Νομίζεις οτι χρειάζομαι το κουστούμι γι αυτό;"

Όταν επέστρεψε ο πατέρας της η ώρα είχε πάει σχεδόν δέκα. Ο Μανώλης αγκάλιασε σφιχτά την κόρη του και μετά άρχισαν να λένε τα νέα τους.

Μπορεί η Ιφιγένεια να είχε δύο χρόνια να επιστρέψει αλλά οι δικοί της την επισκέπτονταν κάθε τόσο.

"Πότε θα ξεκινήσεις την δουλειά;" ρώτησε ο πατέρας της.

" Κατευθείαν στο ψητό." ψιθύρισε τόσο ώστε να τον ακούσουν ο Κώστας για να πάρει σαν απάντηση από τον πατέρα του μια αγριεμένη ματιά.

Η οικογένεια ήταν καθισμένη στο σαλόνι και η τηλεόραση ήταν ανοιχτή. Το βλέμμα της Ιφιγένειας ξαφνικά κόλλησε στην εικόνα που έδειχνε εκείνη την στιγμή. Ήταν ο άντρας από το αεροδρόμιο.

Η μαμά της που το είδε κούνησε τον πατέρα της που καθόταν δίπλα της: " Μανώλη κοίτα ο Νικόλας Στεφάνου. Τον είδαμε στο αεροδρόμιο."

Ο πατέρας της γύρισε και κοίταξε την οθόνη: " Ναι. Όλη η αγορά συζητάει γι αυτόν. Αξιόλογο παιδί." Και μετά κοιτάζοντας τον γιο του με νόημα συνέχισε: " Κάνει τον μπαμπά του περήφανο."

Ο Κώστας σούφρωσε τα φρύδια του σαν παιδί και είπε χολωμένος: "Γιατί εσύ δεν είσαι περήφανος για μένα;"

"Είμαι περήφανος για σένα αλλά θα ήμουν περισσότερο αν ασχολιόσουν και λίγο με την εταιρία που με τόσο κόπο έκανα για να την προχωρήσεις πιο μπροστά."

Ο Κώστας χαμογέλασε αθώα: " Έχεις την αδερφή μου γι αυτό. "

Οι δυο τους συνέχισαν να μιλάνε αλλά η Ιφιγένεια κοίταζε το πρόσωπο του Στεφάνου στην οθόνη. Ήταν όμορφος άντρας. Τα σκούρα μάτια του είχαν ωραίο σχήμα και έμοιαζαν βαμμένα από τις πυκνές βλεφαρίδες. Είχε λεπτή ίσια μύτη και τα χείλη του ήταν σαρκώδη με το επάνω λίγο πιο λεπτό από το κάτω. Τα λαμπερά μάτια του έδειχναν έξυπνο άνθρωπο.

"Τι λες Ιφιγένεια;" η φωνή της μητέρας της διέκοψε τις σκέψεις της.

"Τι; Δεν άκουσα τι είπες μαμά;" είπε ξαφνιασμένη.

" Η αδερφή μου μαγεύτηκε από τον Στεφάνου." είπε διασκεδάζοντας ο Κώστας και η Ιφιγένεια του πέταξε το μαξιλαράκι που ήταν πίσω της.

"Δεν μαγεύτηκα. Κάτι σκεφτόμουν."

"Ναι καλά! Να σε προειδοποιήσω οτι ο τυπος έχει κακή φήμη με τις γυναίκες. Είναι από αυτούς που χτυπούν και φεύγουν. Αν τις ρίξει στο κρεβάτι μετά τις εγκαταλείπει. Βέβαια εκείνες συνεχίζουν να πηγαίνουν μαζί του σαν τρελές ελπίζοντας η καθεμιά τους οτι θα είναι αυτή που θα τον κάνει να την αγαπήσει."

"Δεν φταίει αυτός αν τα κορίτσια είναι άμυαλα και δεν καταλαβαίνουν αν κάποιος ενδιαφέρεται αληθινά ή όχι γι αυτές." είπε η Ειρήνη.

"Και γω έτσι νομίζω." είπε ο πατέρας της. " Η γυναίκα πρέπει να είναι έξυπνη και να έχει αυτοσεβασμό."

"Αρκετά με τον Στεφάνου. Μπαμπά αυτήν την εβδομάδα δεν θα πάω στο γραφείο. Θα ξεκινήσω την επόμενη. " είπε η Ιφιγένεια.

Αργότερα ξαπλωμένη στο κρεβάτι της σκεφτόταν τις ματιές που αντάλλαξαν οι δυο τους στο αεροδρόμιο. Εκείνη δεν θα γινόταν ποτέ το παιχνιδάκι κανενός.