ΦΗΜΕΣ

Κεφάλαιο 69

Η Ιφιγένεια κρατώντας το χέρι του Νικόλα ανέβηκε τις σκάλες και τον οδήγησε στο δωμάτιό της.  Το σπίτι ήταν ήσυχο και σκοτεινό. Μόλις εκείνη έκλεισε την πόρτα, τα χέρια του τυλίχτηκαν γύρω της και την έσφιξε επάνω του. Το στόμα του όρμησε λαίμαργα στο δικό της και όλη η καταπίεσμένη επιθυμία από τις μέρες που μόνο οι αναμνήσεις τους κρατούσαν συντροφιά,  τους κυρίευσε και η φωτιά ανάμεσά τους φούντωσε.

Η Ιφιγένεια αφέθηκε να παρασυρθεί από το πάθος του. Στο μυαλό της όμως ήρθε η εγκυμοσύνη της και ξαφνικά σταμάτησε και τον απομάκρυνε απαλά από κοντά της: " Νικόλα υπάρχει κάτι για το οποίο πρέπει να σου μιλήσω."

Εκείνος την κοίταξε με απορία.

"Υπάρχει κάτι για το οποίο σου έχω πει ψέματα."

Μια σκιά σκοτείνιασε τα μάτια του. Φοβόταν αυτό που θα άκουγε και δεν είχε άδικο μετα από  όλα όσα είχαν περάσει, σκέφτηκε  η Ιφιγένεια.

"Ελπίζω οτι θα χαρείς όταν θα το ακούσεις." Είπε και με το δάχτυλό της προσπάθησε να σβήσει την λεπτή γραμμή που σχηματίστηκε στο μέτωπό του από το άγχος. Έπιασε το χέρι του, τον έβαλε να καθίσει στο κρεβάτι της και  εκείνη κάθισε δίπλα του: " Το μωρό μας ... "

Μια πονεμένη έκφραση πέρασε από τα μάτια του. Πάντα θα αισθανόταν τύψεις για το οτι χάθηκε αυτό το μωρό και οτι εκείνος ήταν μακριά από την Ιφιγένεια όταν συνέβη.

"Το μωρό μας δεν χάθηκε. Είναι ασφαλές εδώ." Πήρε το χέρι του σαστισμένου Νικόλα και το ακούμπησε στην κοιλιά της.

Η Ιφιγένεια ήταν σίγουρη οτι δεν θα ξεχνούσε ποτέ στην ζωή της το βλέμμα συγκίνησης, ανακούφισης και χαράς που είδε στα μάτια του. Εκείνος έμεινε για λίγη ώρα να κοιτάζει με δέος την κοιλιά της και μετά άπλωσε τα χέρια του και την αγκάλιασε σφιχτά.

"Όταν μου είπαν οτι το μωρό μας χάθηκε αισθάνθηκα την γη να φεύγει κάτω από τα πόδια μου. Κάποιος έκλεβε μέσα από την αγκαλιά μου ότι είχε σημασία για εμένα και εγώ δεν μπορούσα να κάνω τίποτα άλλο από το να παρακολουθώ όλα γύρω μου να καταστρέφονται. Αυτός ήταν ο λόγος που αποφάσισα να ξεριζώσω το κακό από δίπλα μας.Τώρα που ξέρω οτι είσαι έγκυος είμαι ακόμη πιο σίγουρος για την απόφασή μου."

Ο Νικόλας έμεινε μαζί της μέχρι αργά και φρόντισαν ο ένας  να συμπληρώσει τα κενά του άλλου για το διάστημα που δεν ήταν μαζί. Εκείνος την άκουγε συνεπαρμένος να μιλά για το μωρό και κοίταξε με δέος τους υπέρηχους που του έδειξε. 

Πριν ο Νικόλας βγει από το σπίτι της είπε: " Ότι και αν γίνει, ότι και αν ακουστεί από εδώ και πέρα να ξέρεις οτι εσύ είσαι η μοναδική γυναίκα για μένα. Κάνε υπομονή και μην πιστέψεις τίποτα άλλο εκτός από αυτά που θα σου πω εγώ. Μπορεί να μην μπορέσουμε να ειδωθούμε για λίγες μέρες αλλά μόλις τελειώσουν όλα θα έρθω να σε βρω."

Η Ιφιγένεια τον αγκάλιασε αλλά πριν εκείνος φύγει θυμήθηκε να τον ρωτήσει: " Νικόλα με θυμήθηκες από όταν με έβλεπες στο τένις κλαμπ;"

Εκείνος χαμογέλασε τρυφερά: " Ναι θυμήθηκα εκείνη την μικρή που με αγριοκοίταζε κάθε φορά που με έβλεπε. Ήσουν πολύ όμορφη από τότε και όσο και αν δεν το ήξερες τραβούσες τα βλέμματα. Ήσουν όμως πολύ μικρή για εμένα. Παρόλα αυτά με είχες εντυπωσιάσει και αποφάσισα να σε περιμένω να μεγαλώσεις όμως μετά έχασα τα ίχνη σου. Μόλις σήμερα όταν οι συμμαθητές σου μου έδειξαν φωτογραφίες σας, κατάλαβα οτι ήσουν εκείνη.

Το βλέπεις Ιφιγένεια; Η μοίρα μας θέλει μαζί."

Η Ιφιγένεια ξαπλωμένη στο κρεβάτι της χαμογέλασε ευτυχισμένη για πρώτη φορά μετά από πολύ καιρό. Η μοίρα ήθελε εκείνη και τον Νικόλα μαζί από τότε που εκείνη τον είχε ερωτευτεί στο γυμνάσιο. Εκείνος την είχε προσέξει και την περίμενε. Το χέρι της χάιδεψε  την κοιλιά της  και τα μάτια της έκλεισαν με το χαμόγελο κολλημένο στα χείλη της.