ΦΗΜΕΣ

Κεφάλαιο 44

Ο Στέφανος οδήγησε την Ιφιγένεια σε μια καφετέρια που είχε θέα την καλντέρα.

Όταν κάθισαν εκείνος κοίταξε έξω απο το παράθυρο και έδειξε να βυθίζεται στις σκέψεις του. Η Ιφιγένεια για λίγο δεν του μίλησε. Κάποια στιγμή όμως τον ρώτησε: " Στέφανε, είσαι καλά;"

Εκείνος την κοίταξε και προσπάθησε να χαμογελάσει: " Ναι, καλά είμαι."

Ο ιδιοκτήτης της καφετέριας τους πλησίασε και συλλυπήθηκε τον Στέφανο λέγοντας λόγια παρηγοριάς. Όταν απομακρύνθηκε εκείνος είπε με σφιγμένα χείλη: "Γι αυτό δεν θέλω να πηγαίνω πουθενά. Οι άνθρωποι προσπαθούν να με παρηγορήσουν με τα λόγια τους αλλά απλά μου θυμίζουν την απώλεια."

Η Ιφιγένεια δεν του απάντησε αφού έβλεπε οτι εκείνος είχε ανάγκη να μιλήσει.

"Με την γυναίκα μου την Σοφία ήμασταν μαζί από το λύκειο. Σπουδάσαμε μαζί και μαζί αποφασίσαμε να έρθουμε εδώ και να ανοίξουμε το ξενοδοχείο. Όλα πήγαιναν καλά και η ζωή μας είχε μπει σε μια σειρά όμως υπάρχει κόσμος που ζηλεύει το καλό του άλλου. Κάποιοι μπήκαν ανάμεσά μας και της έβαλαν λόγια. Την έκαναν να με αμφισβητεί  και καταντήσαμε να τσακωνόμαστε συνέχεια. Στο τέλος με άφησε και έφυγε χωρίς να μου μιλήσει, χωρίς να μου εξηγήσει τι ήταν αυτό που την έκανε να πάρει αυτή την απόφαση. Γιατί δεν μου μίλησε; Αν το έκανε όλα θα ήταν διαφορετικά. Πως μπόρεσε να με καταδικάσει χωρίς να με ακούσει πρώτα;"

Ο Στέφανος πέρασε το χέρι του μέσα από τα μαλλιά του και τα μάτια του υγράθηκαν. Σταμάτησε να μιλάει και η Ιφιγένεια του είπε: "Ίσως αυτά που άκουσε να την πλήγωσαν τόσο πολύ που να μην ήθελε να μιλήσει σε κανέναν. Ίσως να προσπαθούσε να ξεκαθαρίσει ποιο θα ήταν το σωστό επόμενο βήμα."

Ο Στέφανος έκανε έναν μορφασμό γεμάτο πικρία : "Το επόμενο βήμα το αποφάσισε η μοίρα και ήταν στον γκρεμό. Μου τηλεφώνησαν οι γονείς της για να μου πουν οτι είχε ένα ατύχημα. Κανείς ούτε και η ίδια γνώριζε οτι ήταν έγκυος."

Σήκωσε τα μάτια του και κοίταξε την Ιφιγένεια με πόνο: "Ξέρεις Ιφιγένεια δεν είναι μόνο πόνος αυτό που νιώθω αυτή την στιγμή. Είναι και θυμός. Είμαι τόσο θυμωμένος με την Σοφία, που διέλυσε τα πάντα χωρίς να ψάξει καν την αλήθεια, που νιώθω τύψεις χωρίς να φταίω σε τίποτα. Τώρα όλα χάθηκαν εξαιτίας της..."

Έκρυψε για λίγο το πρόσωπό του με τα χέρια του και μετά την κοίταξε με βουρκωμένα μάτια : " Ιφιγένεια λυπάμαι δεν μπορώ να μείνω άλλο. Ας πιούμε κάποια άλλη στιγμή τον καφέ. Συγνώμη που σε φόρτωσα με τα δικά μου. Κάτι επάνω σου με έκανε να θέλω να σου μιλήσω και το γεγονός οτι είμαστε άγνωστοι μου επέτρεψε να σου πω πράγματα που δεν έχω πει σε κανέναν. Σε ευχαριστώ που με άκουσες. Τα λέμε αργότερα."