ΦΗΜΕΣ

Κεφάλαιο 60

Οι μέρες περνούσαν  και όλοι στο σπίτι της Ιφιγένειας προσπαθούσαν να συνηθίσουν την απουσία του Μανώλη. Η μητέρα της είχε βυθιστεί σε μελαγχολία . Δεν μιλούσε σε κανένα και είχε κλειστεί στην κρεβατοκάμαρά της. Με το ζόρι την έβγαζαν για να φάει κάτι αλλά και πάλι έμενε αμίλητη  και έφευγε πάλι πίσω στο δωματιό της αφού τσιμπούσε λίγο για να μην της φωνάζουν.

Η Έλενα έμενε σχεδόν μαζί τους προσπαθώντας να τους συμπαρασταθεί και ο Κώστας την είχε εκτιμήσει ακόμη περισσότερο από πριν. Εκείνος ασχολιόταν πια  αποκλειστικά με την δουλειά. Είχε αναλάβει την θέση που ο πατέρας του πάντα προόριζε για εκείνον.

Όμως η τραγικότερη μορφή όλων ήταν η Ιφιγένεια που εκτός από την απώλεια του πατέρα της είχε να αντιμετωπίσει τις ενοχές της. Όλοι μπορούσαν να δουν την σκοτεινή έκφραση του προσώπου της. Μέρα με τη μέρα η Ιφιγένεια κλεινόταν στον εαυτό της, άλλαζε, αγρίευε.

Η Έλενα ανησυχούσε πολύ για εκείνη αλλά δεν μπορούσε να κάνει τίποτα αφού η Ιφιγένεια δεν της ανοιγόταν. Ένα απόγευμα που ο Κώστας επέστρεψε από το γραφείο η Έλενα πήγε αμέσως κοντά του.

"Πως είναι τα πράγματα εδώ; " Την ρώτησε και εκείνος ανήσυχος.

Η Έλενα τον κοίταξε απελπισμένη: " Δεν ξέρω τι να κάνω πια με την Ιφιγένεια έχει γίνει άλλος άνθρωπος. Πρέπει να δούμε τι θα κάνουμε. Στο τέλος θα πάθει κακό το μωρό. Ο γιατρός ήδη την προειδοποίησε για τον κίνδυνο."

"Τι συμβαίνει με την Ιφιγένεια;" Η φωνή που ακούστηκε από τις σκάλες ήταν της μητέρας τους που κατέβαινε βιαστικά τα σκαλιά. Η Ειρήνη βγήκε από την δική της θλίψη μόλις άκουσε οτι το παιδί της μπορεί να αντιμετώπιζε σοβαρό πρόβλημα.

"Μαμά δεν είναι τίποτα. Μην ανησυχείς." Προσπάθησε να την καθησυχάσει ο Κώστας πηγαίνοντας κοντά της.

Η μητέρα του τον κοίταξε αυστηρά: " Μην μου λες ψέματα. Τι συμβαίνει με την Ιφιγένεια."

Η Έλενα ήταν αυτή που απάντησε: " Ο γιατρός που την εξέτασε στο νοσοκομείο της είπε οτι τα πράγματα με την εγκυμοσύνη της δεν φαίνονται καλά. Το μωρό είναι σε κίνδυνο και πρέπει να προσέχει πολύ, όμως εκείνη δεν δίνει σημασία σε τίποτα πια. Με το ζόρι τρώει λίγο και τον περισσότερο χρόνο τον περνάει κλεισμένη στο δωμάτιό της. Χθες μάλιστα την είδα να κρατάει την κοιλιά της σα να πονάει."

Η Ειρήνη γύρισε την πλάτη της και έφυγε τρέχοντας για το δωμάτιο της κόρης της. Χτύπησε και χωρίς να περιμένει άνοιξε την πόρτα και μπήκε στο εσωτερικό του σκοτεινού δωματίου. Τα παντζούρια ήταν κλειστά, παρότι έξω είχε ακόμη φως. Η Ειρήνη άφησε την πόρτα του διαδρόμου ανοιχτή για να μπαίνει φως στο δωμάτιο. Όταν πλησίασε στο κρεβάτι την είδε. Η Ιφιγένεια ήταν ξαπλωμένη με τα μάτια της ανοιχτά.

"Ιφιγένεια. " Είπε απαλά.

Εκείνη στράφηκε προς το μέρος της και την κοίταξε και αμέσως σηκώθηκε από το κρεβάτι και στάθηκε διστακτικά μπροστά της : " Μαμά; Είσαι καλά;"

Η Ειρήνη άπλωσε τα χέρια της και την αγκάλιασε : " Εγώ καλά είμαι. Εσύ γιατί είσαι έτσι;"

Η Ιφιγένεια προσπάθησε να χαμογελάσει αλλά τα μάτια της ήταν βουρκωμένα: "Καλά είμαι μαμά. Μην ανησυχείς."

"Όχι δεν είσαι καλά. Προσπαθείς να κάνεις κακό στον εαυτό σου;"

Εκείνη κούνησε αρνητικά το κεφάλι της και η μαμά της συνέχισε: " Σε βλέπω. Πρέπει να βγεις από την θλίψη. Ο πατέρας σου δεν θα ήθελε ποτέ να σε δει έτσι."

Η λέξη κλειδί ειπώθηκε. Η λέξη πατέρας ξεκλείδωσε το σκοτεινό δωμάτιο της ψυχής της.

"Ο μπαμπάς; Που είναι ο μπαμπάς; Πέθανε και πέθανε εξαιτίας μου. Εγώ τον στεναχώρησα τόσο που η καρδιά του δεν άντεξε και πέθανε απογοητευμένος από εμένα." Δάκρυα άρχισαν να τρέχουν από τα μάτια της.

"Δεν το αντέχω μαμά. Δεν μπορώ να το αντέξω." Είπε με απελπισία.

Η Ειρήνη τρόμαξε από το βάθος των αισθημάτων της κόρης της. Πραγματικά θα μπορούσε να κάνει κακό στον εαυτό της και το μωρό της.

"Ιφιγένεια, δεν φταις εσύ για  ότι συνέβη. Ο πατέρας σου ήταν ήδη άρρωστος. Δεν απογοητεύτηκε ποτέ από εσένα πραγματικά. Ήξερε οτι πάντα ήσουν ένα παιδί που σκεφτόταν πολύ πριν κάνει κάτι. Εσύ δεν ευθύνεσαι καθόλου για ότι του συνέβη." Η Ειρήνη έσφιξε στην αγκαλιά της την κόρη της.

Το διάστημα μετά από τον θάνατο του Μανώλη βυθισμένη στην δική της θλίψη δεν μπόρεσε να δει το βούλιαγμα του παιδιού της στην επικίνδυνη απελπισία.

Ξαφνικά ένιωσε την Ιφιγένεια να σφίγγεται στην αγκαλιά της και την ανάσα της να κόβεται. Την κοίταξε και είδε έναν μορφασμό πόνου στο πρόσωπό της: " Ιφιγένεια; Τι έχεις; ΚΩΣΤΑ!!!"

Η Ιφιγένεια ένιωσε έναν δυνατό πόνο στην κοιλιά της και τα πόδια της λύγισαν αλλά δεν ήθελε να τρομάξει την μαμά της που την κοίταζε όμως ήδη με τρόμο. Μετά την άκουσε να φωνάζει δυνατά τον αδερφό της. Οι δυνάμεις της την εγκατέλειψαν και γλίστρησε μέσα από την αγκαλιά της μητέρας της στο πάτωμα . Η μαμά της άρχισε να ουρλιάζει την ώρα που εκείνη αισθάνθηκε το αίμα να κυλάει ανάμεσα από τα πόδια της.

Ζαλισμένη είδε τον αδερφό της και την Έλενα να μπαίνουν στο δωμάτιο ανοίγοντας το φως. Οι δυο τους κοίταξαν έντρομοι το αίμα που είχε σχηματίσει στάμπα στο παντελόνι της πιτζάμας της.

Ο αδερφός της έσκυψε αμέσως και την σήκωσε στην αγκαλιά του ενώ η μητέρα της έπαιρνε ένα πανωφόρι για να την καλύψει.

Η Ιφιγένεια ψέλλισε όταν ο Κώστας την έβαζε στο πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου: " Δεν πειράζει. Αυτή ίσως είναι η τιμωρία μου." Η καρδιά της όμως πόνεσε όταν συνειδητοποίησε οτι έπρεπε να αποχαιρετήσει και το μωρό της.