ΦΗΜΕΣ

Κεφάλαιο 36

Αργότερα, όταν η Ιφιγένεια έφευγε από το εστιατόριο με τον Μάρκο, ο Νικόλας δεν την κοίταξε καθόλου. Ο φίλος της αφού την άφησε μπροστά από την εταιρία, έφυγε για το γραφείο του.

Η Ιφιγένεια καθισμένη πίσω από το γραφείο της άρχισε να σκέφτεται τον Νικόλα.

Δεν το είχε αποκαλύψει ούτε στην Έλενα αλλά όταν ήταν στο γυμνάσιο είχε ξανασυναντήσει τον Νικόλα. Η Ιφιγένεια εκείνο το διάστημα, ασχολιόταν πολύ με το τένις και ο Νικόλας πήγαινε στο ίδιο τένις κλαμπ και έπαιζε με τους φίλους του. Τον είχε ερωτευτεί από την πρώτη φορά που της χαμογέλασε, όταν του έδωσε πίσω ένα μπαλάκι που είχε προσγειωθεί στην πλευρά της. Από τότε κάθε φορά που τον έβλεπε δεν μπορούσε να πάρει το βλέμμα της από πάνω του αλλά φυσικά εκείνος δεν της έδινε καμία σημασία. Η ηλικιακή τους διαφορά τότε ήταν απαγορευτική και άλλωστε τα γυαλιά και τα σιδεράκια δεν πρόσθεταν και πολύ στην γοητεία της.

Όμως εκείνη τον παρακολουθούσε από μακριά, πληγωμένη κάθε φορά που έβλεπε και μια άλλη κοπέλα δίπλα του. Πολλές  φορές άκουγε φήμες για το πόσο του άρεσε να παίζει με τις γυναίκες και οτι εκείνες του κρατούσαν το ενδιαφέρον μέχρι να τις ρίξει στο κρεβάτι. Μια φορά έτυχε να δει μια κοπέλα να φεύγει κλαμμένη από κοντά του αλλά εκείνος δεν έδειξε να πτοείται. Συνέχισε το παιχνίδι με τους φίλους του και φλέρταρε με κορίτσια. Βλέποντας αυτήν τη συμπεριφορά του η Ιφιγένεια άρχισε σιγά σιγά να τον ξεπερνάει.

Κάποια στιγμή εκείνος σταμάτησε να πηγαίνει τόσο τακτικά όσο πριν για τένις οπότε και σταμάτησε να τον βλέπει.

Η πόρτα του γραφείου της άνοιξε απότομα βγάζοντάς την από τις σκέψεις της και στο χώρομπήκε το αντικείμενο της σκέψης της, ακολουθούμενος από την πανικόβλητη γραμματέα της, στην οποία η Ιφιγένεια έκανε νόημα να τους αφήσει μόνους.

Ο Νικόλας με μεγάλα βήματα πήγε και στάθηκε μπροστά στο γραφείο της. Τα μάτια του την κοίταζαν οργισμένα: " Μπορείς να μου πεις τι στο διάολο είναι αυτό το παιχνίδι που παίζεις;"

Εκείνη τον κοίταξε ψύχραιμα: " Δεν παίζω κανένα παιχνίδι. Απλά βγήκα με τον φίλο μου για φαγητό."

Μισόκλεισε τα μάτια του: " Μάλιστα με τον ... φίλο σου, ωραία  και γιατί δεν απαντούσες στα τηλεφωνήματά  μου;"

Η Ιφιγένεια σήκωσε τους ώμους της: " Είχα πολλή δουλειά."

"Για μένα είχες πολλή δουλειά αλλά για τον Μάρκο βρήκες χρόνο αρκετό για  να βγεις και να φας μαζί του." Ήταν έξαλλος.

"Δεν θυμάσαι; Είχαμε κανονίσει ραντεβού με τον Μάρκο από χθες."

"Ιφιγένεια, γιατί φέρεσαι έτσι;" Άλλαξε τακτική και κατέβασε τον τόνο του.

"Τι θέλεις να κάνω δηλαδή;"

"Ισως να καθίσεις και να μιλήσουμε σαν ενήλικες;" την ρώτησε με μια δόση ειρωνείας στη φωνή του.

Εκείνη τον κοίταξε συνοφρυωμένη και του έδειξε τις καρέκλες μπροστά από το γραφείο της: " Ωραία λοιπόν, κάθισε  να μιλήσουμε."

Ο Νικόλας πήγε κοντά της, την έπιασε από το χέρι και την τράβηξε μαζί του στον μικρό δερμάτινο  καναπέ και κάθισε δίπλα της.

"Αυτό που καταλαβαίνω είναι οτι κάτι σε φοβίζει. Τι είναι αυτό;" Την ρώτησε με ενδιαφέρον.

"Δεν φοβάμαι κάτι. Απλά εμείς δεν είμαστε ένα τυπικό ζευγάρι έτσι δεν είναι;"

 " Ιφιγένεια, σου είπα ήδη οτι μπορεί όλα να ξεκίνησαν αλλιώς, τώρα όμως τα πράγματα είναι διαφορετικά." Άπλωσε το χέρι του, έπιασε το δικό της και το κράτησε. Κοιτάζοντάς την στα μάτια  είπε: " Μου αρέσεις και θέλω ο γάμος μας να πετύχει."

Η καρδιά της Ιφιγένειας βροντοχτύπησε στο στήθος της. Καθώς εκείνος έσκυβε κοντά της για να την φιλήσει η Ιφιγένεια έκλεισε τα μάτια της και ήξερε οτι πλέον του είχε παραδοθεί άνευ όρων. Ο Νικόλας είχε κατορθώσει αυτό που φοβόταν από την αρχή, να την κάνει και πάλι το κοριτσάκι του γυμνασίου που αισθανόταν ευτυχισμένο με ένα του βλέμμα.

Όταν εκείνος απομακρύνθηκε από κοντά της, κοίταξε ευχαριστημένος το ταραγμένο της πρόσωπο: " Εγώ σου άνοιξα τα χαρτιά μου. Εσύ δεν θα μου πεις τι σκέφτεσαι;"

Εκείνη δεν ήθελε να του μιλήσει για τα αισθήματά της. Ήταν ακόμη πολύ επιφυλακτική μαζί του και αν τον άφηνε να καταλάβει... τότε εκείνος θα είχε το πάνω χέρι στην σχέση τους.

Κούνησε αρνητικά το κεφάλι της: " Ακόμη δεν μπορώ να σου πω τίποτα. Θα σου μιλήσω όταν θα είμαι έτοιμη."

Ο Νικόλας δεν την πίεσε άλλο. Αισθανόταν ικανοποιημένος που η Ιφιγένεια δεν θα τον κρατούσε άλλο σε απόσταση και έτσι θα του έδινε την  ευκαιρία να την κερδίσει.