voice; renjun

2 "About my work fellows"

▷Kenshi Yonezu - Lemon

Ses dalgaları, kulak zarınızda titreşimler meydana getirir ve bu titreşimler beyninizin algılayabilmesi için elektriksel sinyallere dönüştürülür. Ses dalgaları, beyninizin anlayabilmesi için uygun hale getirildikten sonra uygun yere iletilir.

En basit seslere örnek verecek olmamız gerekirse sabah uyandığınızda, balkonunuzdan ya da camınızdan odanıza sızan kuşların cıvıltısı, ağaç yapraklarının oradan oraya savrulurken çıkarttıkları hışırtıları bu şekilde duyabilirsiniz.

Elinizde duran cam bardak yerle buluştuğunda parçalanmanın o kulak tırmalayan sesini bu şekilde duyuyorsunuz. En önemlisi insanların sesini duyabiliyor, iletişim kurabiliyorsunuz. Eğer kendinizi bildiniz bileli duymuyorsanız, konuşma gibi bir durumunuzda olmuyordu ne yazıkki.

Ses, sesin nasıl bir şey olduğun bilmeye aşırı uzak olduğunuzu düşünün. O kadar uzaksınız ki, hayalini bile kuramıyorsunuz.

Bugün, günümüzde müzik hepimizin hayatının bir parçası. Şöyle düşünün bir de, sevdiğiniz o sanatçıların sesinin tınısından bile habersizsiniz. Klibi izlerken, hiçbir şey duymadığınızı düşünün. Büyük bir boşluk değil mi? Bir de bunun hayatınızın bir parçası olarak düşünün. Duymuyor olmanın verdiği boşluk hayatınızın bir parçası. Ses tanımını asla tam olarak anlayamayacaktınız ve bu şekilde hayatınızı sürdüreceksiniz. Aşırı çekilmez, değil mi?

Tüm gün boyunca siz, kendinizle başbaşasınız. Zihninizdeki zindanda bir başınasınız. Konuşmak nasıl bir şey bilmemeniz bir yana kendi sesinizin bile nasıl bir şey olduğunu bilmiyorsunuz.

Beynimiz uyurken bile çalışıyor, devamlı düşünüyorsunuz. Düşünceleriniz bile kafanızın içinde kendi ses tonunuzla gerçekleşiyor. Bunun yerine işaret dili ile düşünmeniz gereken bir dünyaydı bu işte. Yalnızca görüntüler var veya hissediyorsunuz. Dünya sessiz, dünya boşlukta. Hayatınız boşlukta.

Uzay boşluğunda, oradan oraya uçtuğunuzu farz edin. Ses yok ama görüntü var, değil mi? Bu da öyleydi işte. Hayatınız bir boşluktan ibaret, korkutucu. Shinae işte böyle bir hayata mahkumdu. Renkler vardı, nesneler vardı, insanlar vardı ama tepki yoktu çünkü ses yoktu.

🍀

Okuduğum okulun geniş bahçesindeki banklardan birine oturmuş, anlaşılmaz bir ifade ile daha önceleri kafa yorma gereği duymadığım işitme engeli hakkında düşünüyordum. Madem bir yıl boyunca orada çalışacaktım, Shinae'ye herkese verdiğim dikkatin iki katını vermem gerekiyordu.

Başıma ilk defa böyle bir şey geliyordu, o etkileyici gülümsemenin sahibinin sesini duyamayacak olmak kötü hissettirmiyor değildi. Onun açısından bakmaya çalıştıkça zorlanıyordum, tanrı aşkına sesleri duyamadığım ve duyamadığım için konuşamadığım bir dünyada olmak kesinlikle çok kötü bir şeydi ama o buna rağmen gülümseyebiliyordu. Ya gerçekten güçlü bir kızdı ya da öyle olmaya çalışıyordu.

Shinae hakkında hala pek bir şey bilmiyordum, zamanla öğrenirdim zaten o yüzden pek kafa yormamaya çalıştım. Bayan Bae'nin kızıydı, liseye gidiyordu ve bizimle yaşıttı, babası yok gibiydi, Bayan Bae'nin mutfağındaki çerçevelerde gördüğüm kadarıyla yalnızca eski fotoğraflarda babası olması muhtemel olan bir adam vardı. Eğer öyleyse, Bay Bae'yi kaybetmiş olmalılardı. Şimdi düşünüyorumda, cidden çok zor hayatları vardı. İşitme kaybının tedavisi yoktu bildiğim kadarıyla ama bu şekilde hayatı daha kolay yaşayabilmeleri için eğitim verilen yerlere gidilebiliyordu Shinae o tarz bir yere ve özel liseye gitmek zorundaydı. Pahalıya patlıyor olmalıydı, hayatları cidden zordu. Bayan Bae'nin bu kadar sıkı çalışıyor olmasının sebebi buydu sanırım. Shinae ve Bayan Bae'nin hakkında bildiklerim bunlardı yalnızca.