That one thing I needed (Voltooid)

Verdriet

P. O. V. Abigail

Ik word wakker met een lichte vermoeidheid, dan kijk ik op de klok, 09.00. Ik strek me uit en ga dan naar de douche. Ik poets eerst mijn tanden en ga dan douchen.

Na een heerlijke douche ga ik naar mijn kast en haal er een setje kledij uit. Ik besluit om een rokje aan te doen. Het is wel het enige dat ik heb maar goed. Ik trek het zwarte rokje aan en zoek een zwarte sweater. Daarna doe ik mijn zwarte sneakers aan en doe mijn haar in een staart. Ik bekijk mijn eigen in de spiegel en ik vind dat ik er wel goed uit zie.

Dan loop ik naar beneden, onderweg naar de keuken. Ik ruik een heerlijke geur, ik gok op pannenkoeken. Als ik de keuken binnen loop zie ik Sofie. Ze is bezig met pannenkoeken maken. Al snel ziet ze mij.

'Goeiemorgen Abby, goed geslapen?'

Ik begin te lachen, echt een leuke bijnaam. 'Morgen Sofie, ja ik heb goed geslapen. Jij?'

'Heerlijk, ik ben pannenkoeken aan het maken. De rest is nog aan het slapen. Het was gisteren een drukke dag.'

'Moet ik je anders helpen?'

'Graag.'

Sofie gaat verder met pannenkoeken bakken en ik ga de tafel al dekken. Dan maak ik thee, ik ben echt een theemens. Als we klaar zijn komt iedereen al naar beneden. Met iedereen bedoel ik Jason, Matthias en mijn mate. De rest van de roedel eet in een andere kamer. Jason komt de kamer binnen en geeft Sofie een kus op haar wang, ik krijg automatisch een glimlach.

'Goedemorgen Abigail, goed geslapen?'

'Ook een goedemorgen, ik heb goed geslapen. Jij?'

'Heerlijk'

Matthias komt ook naar binnen en schenkt mij een knipoog, dan gaat hij aan tafel zitten. Ik wacht tot iedereen aan tafel zit en ga dan een lege plek zoeken. Die plek is naast mijn mate en Matthias. Over mij zit Sofie en Jason. Mijn mate gunt mij geen enkele blik, Matthias ziet het en kijkt me geruststellend aan. Ik pers een glimlach op mijn gezicht.

Iedereen begint met eten dus ik eet ook maar. Na 4 heerlijke pannenkoeken zit ik helemaal vol. Matthias vertrekt, ik en Sofie ruimen de tafel op. Dan gaat ook Sofie en Jason naar boven. Alleen ik en mijn mate blijven nog over.

Ik ga naar hem toe. Hij zit door het raam te kijken. Ik kijk hem even aan en wil een gesprek starten. Maar dan komt het meisje van de vorige keer naar binnen.

'Hoi Abigail, wat doe jij hier nog?' Zij stapt me voorbij en gaat naar mijn mate, die haar een hand geeft. Ik sta er maar naar te kijken.

'Ik, ik...' Ik kan niets uitbrengen, dit meen je toch niet. Het enige wat mijn mate doet, is mij aanstaren. Het meisje wacht nog altijd op een antwoord. Ik kan dit niet, ik kan het niet aan zien als mijn mate met iemand anders is. Dus wat doe ik? Ja, ik loop naar mijn kamer.

Daar aangekomen sluit ik de deur en begin te huilen. Het hoeft voor mij allemaal niet. Ik wil niet zo'n leven, ik hoef geen leven meer als het enige wat ik kan voelen pijn is. Waarom doen mensen mij dit aan? Waarom doet hij mij dit aan? Ik heb er toch niet voor gekozen om zijn mate te zijn! Dit is echt ongelooflijk, ik kan het niet meer. Ik wil het niet meer!

Ik verdien ook iemand die echt om mij geeft. Dit is niet eerlijk! De tranen willen maar niet ophouden. Ik trek mijn kleren uit en doe mijn piyama aan. Dan ga ik naar mijn bed en begin te huilen. Ik hou mijn kussen voor mijn mond, zodat ik er zeker van ben dat niemand mij kan horen. Een paar minuten of uren later val ik in een droomloze slaap.

Bewerkt