Znam jedno zapomnienie,
Wiem że to złamane marzenie.
Mimo że w nas jest smutek,
Nie traktuj siebie jak wyrzutek.
Wśród nas nadal jest nadzieja,
Ta iskra dziury w sercu zakleja.
Nie na całą wieczność,
Bo tkwi w nas wielka słabość.
Nadal płoną płomienie,
Ja dalej mam to samo marzenie.
Mówisz że to już koniec.
Pełznie po ciebie zaskroniec.
Uciekasz w odległe góry,
Lecisz, aż pod białe chmury.
Wielki i smutny zapomnienia las.
Wiecznie ogarnia wszystkich nas.
Dawne wspomnienia do nas wracają.
I nasze serce ponownie wygaszają.
Samotność powraca, to był sen,
Byłam w nim gdzieś daleko hen.
CZYTASZ
Ziarna Kawy
PoetryRozsypane niczym mak, Piękne, pachnące. Czując ich smak. Siedząc na łące. Maleńkie jak groch, Delikatne kruche, Obrócą się w proch. Ziarenka półsuche. Lekki smak ten gorzkawy, Zapach rozrzedzany, Tak, to właśnie ziarna kawy. ...
