"Deniz ile gökyüzünü ayıran o ince çizgiye astım hayallerimi. Bazen bir rüzgar esti, savurdu düşlerimi. Bazen de yağmur yağdı, damlalar değdi tenime. Umut en güçlü silahımdı. Ben hep bekledim, o hiç gelmeyen gemiyi. Geleceği günün hayaliyle, ne dün...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Deniz Ali Gökoğlu,
Hayatımın en güzel gününün üzerinden tam iki hafta geçti ama ben o gün hissettiğim heyecanı, hatırıma geldikçe sanki bana evlenme teklifi ettiğin anı tekrar yaşıyormuş gibi canlı canlı hissediyorum. Bazen bu kadar mutluluğu kalbimin nasıl oluyor da kaldırabildiğini düşünüp hayret ediyorum. Öyle ki bu hayal dahi edemeyeceğim, ulaşılması uzak bir ihtimaldi benim için. Ama işte evleneceğiz, bu bir gerçek ve ben düşündükçe kocaman gülümsemekten kendimi alamıyorum. Resmen ortak bir geleceğe dair en büyük adımı attık.
Senden öncesine kadar bir gelecek hayalim yoktu benim. Değil yıllar sonrasını, yarını düşünecek hevesim bile yoktu. Geçmişim geçmemişti bir türlü, düşmemişti yakamdan hüzün ve acı. Ama sen geldin, Deniz... Sen geldin ve darmadağın edilmiş bahçeme rengarenk çiçekler diktin. Düştüğüm yerden kaldırdın beni; gerektiğinde ikimiz birden düştük, sonra sen ikimizi de kaldırdın yerden. Yarınlara umudum, güzel günlere inancım oldun.
Bana sevebilmeyi öğreten sendin, sevgilim. Ve ben bana öğrettiğin sevgiyle ilk seni sevdim. Hep seni, yalnız seni, ve daima seni...
Beni sevdiğin için sana teşekkür ederim, Deniz. Bana öylesine derin baktığın için, hiç hissetmeyeceğim kadar özel hissettirdiğin için ve bu kadar güzel güldüğün için...
