Dance Off // Donny van de Beek

Epiloog

"Oké, dat was het voor vandaag. Ik zie jullie over twee weken." Ik verlaat de ruimte en loop naar de kleedkamer. Ik ben nu ruim 3 maanden in LA en ik heb het echt erg naar mijn zin. Het kamp is voorbij en dat was echt een groot succes. Nu volg ik allemaal klassen van choreografen. Ik heb al veel mensen ontmoet, ook dansers, en ze zijn echt aardig. Ik heb een eigen appartementen in het centrum van LA. "Ga je nog wat doen in de vakantie?", vraagt Meghan. "Ik vlieg maandag terug naar Nederland. Een vriendin van me is dan uitgerekend en ik wil er bij zijn als ze bevalt." Ze knikt. "En jij?" "Ik ga een week naar mijn ouders in New York en de tweede week komt mijn vriend..." Meghan wordt onderbroken door mijn mobiel die afgaat. Ik kijk en zie dat het Joël is. Het is hier 8 uur 's avonds. In Nederland is het 9 uur later dus 5 uur 's nacht. Ik neem op. "Joël, wat is er?" "Naomi heeft heel erg last van weeën. Het is een grote kans dat ze binnen nu en twee dagen bevalt. Ze wilt dat je nu naar Nederland komt. Ze wilt niet dat je de bevalling mist." Mijn ogen worden groot. "Ik kom er gelijk aan." "Laat me weten als je in het vliegtuig zit. Dan zorg ik dat er iemand je op komt halen." "Is goed." Ik hang op en pak snel mijn spullen uit de kleedkamer. "Wat is er?", vraagt Meghan. "Ze denken dat de baby eraan komt. Ik moet nu naar het vliegveld." "Ik breng je wel. Moet je nog langs je appartement?" Ik knik. Ik had mijn koffer al gepakt zodat ik dat niet op het laatste moment hoefde te doen en wat ben ik daar nu dankbaar voor. Meghan rijdt naar mijn appartement. Ik stap snel uit en ren naar mijn kamer. Ik pak de koffer die klaarstaat, mijn oplader en oortjes. Als ik alles denk te hebben, pak ik mijn spijkerjasje en loop ik naar beneden. Mijn koffer leg ik achterin neer en ik loop naar de bijrijderskant. Binnen 10 minuten komen we aan bij LAX. "Dank je wel Meghan. Je bent een schat", zeg ik en druk een kus op haar wang. Ze lacht. "Zorg nou maar dat je dat vliegtuig haalt." "Dank je", zeg ik. Ik pak mijn koffer en loop snel naar binnen. Onderweg had ik nog gekeken of er een vliegtuig naar Amsterdam ging. Gelukkig gaat er een over een uur. "Ik wil een ticket voor de eerst volgende vlucht naar Amsterdam." Het vrouwtje knikt. Ze zorgt voor een ticket en ik betaal het bedrag. Ik breng mijn koffer snel weg en ga door de security.

"Davy", roep ik als ik hem zie staan. Hij draait zich om en ziet me aanlopen. Ik sla mijn armen om hem heen. "Wat zie je er goed uit!" Ik glimlach. "Dank je wel." Samen lopen we naar de auto. "Hebben ze jullie ook gebeld?" Davy knikt. "Wij staan hier alleen wat sneller dan jij." Ik grinnik. "Hoe gaat het met je?", vraagt hij. "Het gaat echt heel goed. Ik ben druk bezig met dansen. Ik heb nu ook een eigen appartementje." Hij knikt. "Toe maar." Ik glimlach. "En hoe is het bij jullie?" "Het gaat goed. We hebben echt ons plekje nu in Engeland. Laura gaat het ook steeds leuker vinden, waar ik blij mee ben." Ik knik. "Fijn." "Zijn ze nog thuis?" Davy knikt. "Het is nog niet aan de gang dus ze zijn nog thuis. Naomi wilt niet nu al naar het ziekenhuis. Dat wilt ze pas als de bevalling echt bezig is." "Dat snap ik wel." Al snel komen we aan bij het huis van Joël en Naomi. We bellen aan en Laura doet open. "Liv!" Ik glimlach en ze trekt me in een knuffel. We lopen naar binnen. Ik zet mijn spullen in de woonkamer. "Is ze boven?" Laura knikt. "Samen met Laura en Davy loop ik naar boven. Ik loop door naar de kamer van Joël en Naomi en loop naar binnen. "Stoor ik?" Naomi kijkt op en een glimlach verschijnt op haar gezicht. "Liv!" Ik glimlach en loop naar haar toe. Ze trekt me in een knuffel. "Wat goed om je weer te zien! En wat zie je er goed uit!" Ik glimlach. "Hoe gaat het met je?" "Ik ben moe. Echt heel erg moe. Het liefst wil ik dat ze er nu uit komt." Ik knik. "Dat snap ik."

"Aauuu! Joël! De baby komt!" Ik open mijn ogen en kijk op mijn mobiel. Het is 5:34. Ik kleed me snel om, pak mijn mobiel en loop naar Joël toe. "Kan ik helpen?" Joël schudt zijn hoofd. "We moeten nu naar het ziekenhuis." Ik knik. Ik loop naar de hal en trek mijn schoenen aan. Ik pak de sleutels en trek mijn jas aan. Joël komt naar beneden gelopen samen met Naomi. "Ik rijd wel." Hij knikt. "Dank je wel." Ik glimlach. We lopen het huis uit naar de auto. Ik start de auto en rijd naar het ziekenhuis.

"En? Zijn we te laat?" Laura komt rennend de wachtruimte inlopen met Davy achter haar. Ik schud mijn hoofd. "Ze is nog bezig." Ze komen naast me zitten. "Moet de rest niet komen?" Ik schud mijn hoofd. "Ze wilden alleen ons erbij hebben. De rest mag komen als de baby geboren is en als Naomi gewassen is." Laura knikt. "Snap ik." "Willen jullie wat drinken?", vraagt Davy die opstaat. "Doe maar koffie alsjeblieft." Hij knikt en loopt weg. Laura gaapt. "Ik ben moe." Ik haal mijn schouders op. "Voor mij is het pas kwart over 9." Laura knikt. "Ohja tuurlijk." Davy komt terug met het drinken en geeft mij de koffie. "Thanks." Na een tijdje komt er een dokter naar ons toegelopen. "Vrienden van Naomi Veltman?" We knikken. "De bevalling is helemaal goed gegaan. Jullie mogen bij haar." Ik gooi mijn lege beker weg en loop achter de dokter aan. We lopen het kamertje binnen en zien Naomi op het bed met de baby in haar armen. Joël zit naast haar op bed en heeft een arm om haar heen geslagen. Ik krijg een glimlach op mijn gezicht als ik kijk naar het gezin voor me. Ik loop naar Naomi toe en druk een kus op haar wang. "Gefeliciteerd." Hetzelfde doe ik bij Joël. "En?", vraagt Laura. "Met wie hebben wij het genoegen?" Joël en Naomi kijken elkaar lachend aan. "Sienna Elisabeth Neveah Veltman."

The End.