Yalancı Aşık

4

Londra'ya dönüş yolu Evanlyn için oldukça keyifli geçmişti en azından düşünceleri için. Fakat bu keyifli anlar o tek gözlü korsanın arabası yol ayrımına geldiğinde sona ermişti. İşte o zaman Carnforth'da ki isteğinin yerine getirilmeyeceğini anladı. O korsanın, yan yana bulundukları günler içerisinde ona olan davranışları genç kızı çileden çıkarmıştı. Yol boyunca ona yapacağı kötülükleri düşünürken oldukça yaratıcı fikirler bulmuştu fakat arabanın onlardan ayrıldığını gördüğünde hem fikirleri hem de keyfi havası kaçmış bir balon gibi sönmüştü. Gerçi buna çok üzüldüğü söylenemezdi çünkü onun gibi kibarlıktan yoksun bir korsana hizmet etmek bir zaman sonra ona da zor gelmeye başlayacaktı. Belki de böylesi daha iyi olmuştu onun için.

Çok kısa bir süre de olsa aynı ortamda bulunduğu insanlara baktığında o korsanın bu insanları sevdiğini söyleyemezdi. Onlara karşı olan tavır ve davranışları genç kızı böyle düşünmeye itiyordu. Bu durumda onu, çalışacağı evde görmesi çok düşük bir ihtimaldi. O halde buna sevinmeliydi ama içten içe bu duruma üzülüyordu. Neden üzüldüğüne ise doğru bir cevap veremiyordu. Ona zorbalık yapamayacağı için mi? Yoksa onu peşindeki adamlardan kurtardığı için mi? Hangi sorunun doğru olduğunu ve hangisine doğru cevabı verebileceğini bilmiyordu. O, ilk gördüğü adamdan etkilenecek biri değildi. Evet, bu kesinlikle başka bir şeydi ve Evanlyn bu 'başka şeyi' çözmeyi hiç istemiyordu.

Düşünceleri arasında kaybolan Evanlyn araba sarsılarak durduğunda kendine gelerek dışarıya baktı. O küçük köyde gördüğü evden sonra şaşırmaması gerekiyordu fakat bu duruma alışamamıştı. Kalabalık caddelerden geçerek şehirden uzaklaşmışlar ve kendine ait ormanı bulunan bir evin önünde durduklarında Evanlyn artık daha fazla şaşıramayacağını düşünüyordu. Kimsenin kendine ait bir ormanı olmazdı değil mi?

Araba durduğu anda oturduğu yerden hızla inen sürücü koşarak kapıya gelmiş ve açmıştı. William, kızları Daisy'i kucağına alarak onlardan önce aşağı indi. Küçük kızı yere indirdikten sonra karısına elini uzatan genç adam onun da inmesine yardımcı oldu. En son Evanlyn'e elini uzattı yardımcı olmak için. Genç kız kendisine uzatılan eli hafif kızararak tuttu ve ayağa kalkarak arabadan inmeye hazırlandı. Fakat ayakkabısının artık yok olmak üzere olan topuğu basamağa takılmıştı. Son anda elini William'ın elinden çekerek kapıya tutundu. Son anda düşmekten kurtulmuştu ve bu durum onu kendine getirmişti. Evet insanların ormanları, büyük-çok büyük-evleri ve nazik kocaları olabilirdi. Bu duruma artık alışması ve ona göre davranması gerekiyordu. Sonuçta bir süreliğine de olsa bu büyük evlerden birinde yaşamıştı annesiyle beraber. Aklına üşüşen anıları yok sayarak ayaklarının üzerine dikkatlice dikildi. Başını kaldırıp baktığında meraklı gözlerin ona çevrildiğini gördü.

-"İyi misin?" diye endişeyle soran William meraklı gözlerle ona bakıyordu. Aynı şekilde Lillianna da yanına yaklaşmış ve doğrulmasına yardımcı oldu.

-"İyiyim, bir şeyim yok." diyerek hafifçe tebessüm eden Evanlyn durumu kurtarmaya çalıştı.

Dikkatle genç kıza bakan Lillianna önemli bir şeyi olmadığını görünce rahatlamış bir ifadeyle babasının yanında dikilen sarışın, küçük kıza döndü. Elini uzatarak kızını yanına çağırdı. Annesinin elini tutan Daisy annesine gülümsedi ve eve doğru yürümeye başladılar. Ama küçük kız annesinin elini tutmasına rağmen eteğinin ucuna basarak tökezliyor, düşmemek için annesinin yardımına ihtiyaç duyuyordu. Lillianna en sonunda bu duruma fazla dayanamayarak yürümeyi kesti. Karısının yanında yürüyen William da gülmesini saklamaya çalışarak önünde birbirlerine dik bakışlar gönderen anne kızı izliyordu. Kaşlarını kaldırarak kızına baktı genç kadın.

-"Daisy, tatlım Evanlyn ile yürümek ister misin?"

Küçük kız hevesle gözlerini açarak "Olur mu gerçekten? Olabilir mi böyle bir şey?" diye sordu.