Bizim Öykümüz

F İ N A L

FİNAL

Karşımdaydı. Yıllardır kokusuna hasret kaldığım adam. Duruyordu, gülüyordu, gözlerini dikmiş bana bakıyordu. O yeşiller sonunda bana ulaşabilmişti. Hala canlı yayındaydık. Tüm Türkiye izliyordu ama umursamıyordum pek, çünkü sevdiğim adama. Birlikte olduğum adam, çocuğumun babasına kavuşmuştum. Ellerimi tuttu ve ikisine de öpücük bırakıp tekrar sarıldı. Herkes alkışlıyor, ıslık çalıyordu.

''Ama sen...''

İşaret parmağını dudaklarımın üzerine koyup 'şşş' dedi.

''Hepsini anlatacağım. Önce buradan çıkmamız gerek.''

Elimden tutuğu gibi kameralara son kez göz kırpıp koşarak peşinden sürükledi beni. Dışarı çıktık. Koşturtuyordu beni peşinden. Arabalardan insanlardan kurtulduk. Bir uçurumun tepesindeydik. Neden buradaydık hiçbir fikrim yoktu ama onunlaydım ya yer ne olursa olsun umurumda değildi. Beni çekip dudaklarıma yapıştı, nefessiz kaldığımı hissediyorum. Soluk aldığım tüm nefesim kesilmiş, saniyeler durmuş o ve ben vardık.

Geri çekilen dudaklarımızın ardından soluklandık birbirimize bakıp gülümserken.

''Çok özlemişim...''

Dayanamadım bir daha öptüm. Bir daha. Bir daha. Ve bir daha. Hasret kaldığım o dudaklara doyamazken o kadar şevketle öpüyordum ki trans bir boyuta geçmiştik. Dudakları ayırdı sarıldı sımsıkı.

''Her şeyi anlatacağım, papatya'm...''

Uçurumun ucuna oturduk, ellerimiz birbirini bırakmayacak gibi tutuyordu. Ayaklarımızı sallıyorduk.

''Ben...her şeyi bilmek istiyorum...''

Ellerimi öpüp başını salladı. Sonra bir şey fark etti. Kollarımı.

''Neden? Neden kendine zarar verdin?''

Sustum, o ise kestiğim her çizikten öpücük bırakıp yaramı iyileştirdi.

''Artık bir önemi yok. Sen anlat lütfen...''

Boğazını temizledi. Karşıya baktı uzunca.

''Ben... bile... kendimi öldüm sandım. Öleceğimi düşünüyordum yani... Ama annem sonunda beni tedavi edebilecek bir yer buldu. Tedavi sürecimin sonuna gelmiştim zaten. İyileşiyordum sana söyleyecektim anlatacaktım ama bir kriz yaşandı. Acilen hastaneye kaldırılmışım. Biliyorsun annem seni pek sevmezdi.''

''Hala sevmiyor.''

Diye eklediğimde güldü.

''Beni öldü göstermiş... Onca yıl senden saklamış beni... Sen beni öldü bilirken bende seni öldü bilirken Amerika da idim. Beni gönderdi buralardan... Çünkü senin intihar ettiğini söyledi. İnanmadım ama bir şekilde ikna etti. Ben... kandım ona.. Annem idi sonuçta neden oğlunun sevdiği kızın öldüğü adında yalan söyler ki diye... Sonra öğrendim Ece'den gerçekleri. Sana gelmek istedim, engellediler. Tehdit ettiler. Seninle.. Sonra bir grup buldu beni ve buradayım. Gizlice geldim yanına...''

''Sana söylemedikleri bir şey var.Bir şeyi atlamışlar.''

Şaşırmıştı.

''Neyi?''

''Yağız bizim bir çocuğumuz oldu.''

''Bir dakika eve geldiğimde yeşil gözlü bir çocuk vardı. Ve bana Ece'nin çocuğu olduğu söylendi. O çocuk mu bizim çocuğumuz?''

Başımı salladığımda ayaklandı. Sinirle bir o yana bir bu yana gidip geldi en son durup soluklandı.

''Derhal onu oradan çıkaracağım!''

...

Şuan Yağız'ın annesi ile kavga ettiğini duyuyordum içeride ki odada. Ben ise Ece'nin bana verdiği oğlumla oyalanıyordum. Biliyordum ki Yağız bizi çıkaracaktı buradan.

''Sizin için mutluyum...''

Dedi Ece gözlerinin belerterek, belli oluyordu zaten mutlu olduğu. Başından beri bunu istiyordu.

''Teşekkürler, çok yardımın dokundu bu ilişkiye.''

Önemli değil maksadında bakıp gitti. Yağız bir hışımla kapıyı açtı ve beni çekiştirip dışarı çıkarıyordu. Elimde oğlumla zar zor ilerlesem de dışarı çıkmıştık.

''Neler oluyor ? Yavaş olur musun? Ayaz düşecek dikkat...''

''Gidiyoruz, sevgilim...''

Araba geldi kapıya hemen ona bindirdi ve sürdü. Nereye gideceğimizi bilmiyorduk öylece sürüyordu sevdiğim adam... Demek bizim hikayemizin sonu yine bir bilinmezlik ile bitiyordu ha?

...

Yağız ve Hazan evlendi.

Ayaz ilk kez baba dedi.

Sevinç hanım kalp krizi geçirdi, şuan hastane de.

Ece ve Sinan yurt dışına çıkıp evlendiler ve Ece hamile.

Selim atölye açtı ve resimlerini sergilen bir de galerisi var. Çapkın ustamız birine aşık oldu.

Hazan'ın Gözyaşları ekibi mutlular ve başardıkları şeyle herkes gurur duyuyor, takipçileri ve gruba girmek isteyenler arttı. Üstelik Hazan ve Yağız ile irtibattalar.

Bizim Öykümüz kitabı Türkiye'de ilk birde. Hazan arada imzalara gidiyor. Yağız onun yaptığı bu şeyle gurur duyuyor. 

Herkes huzura erdi mi dersiniz?

Not : Ağlamak istiyorum, bitti. Ve ben artık biraz ara veriyorum yazmaya... Özleyeceğim çok. Ağğğğ neden Allah'ım neden? Neyse sizlerle çok güzel vakitler geçirdik, hepinizi çok özleyeceğim. Hikaye yazmayacağım ama okumaya girerim bana arada yazarsanız sevinirim... Öpüyorum, sağlıcakla kalın.