The Heiress Gangster 2 [COMPLETED]

T H G 2 : C h a p t e r F i v e

B l a k e

      I held her hand tightly as well as we headed to the parking lot, approaching my car. When suddenly, there's a kid who's sitting next to my car. Casey was worried so she approached the kid nicely. I watched Casey to kneels down infront of the kid, leveling their faces. She smiled while the kid just staring at her blankly. Casey asked her if where's her guardian. If she's lost or what.

      "May nakikita ka ba?" She sarcastically said but coldly at the same time. I was a bit shocked when I heard her answer. It was so disrespectful for her young age.

      Casey was shocked and embarrassed as soon as she gets the answer. I tried to scare her by glaring at her but she only raised her one eyebrow, telling 'yun na 'yon?'

I sighed.

      "Hey, where's your mother?" I repeated the question. But she just looked somewhere then sighed before looking at us again.

      "May nakikita ba kayo?" She said, emotionless but sarcastically. I was amazed how the way she answered. She was cold but sarcastic. She doesn't need to move her muscles in her face just make her sarcastic, making me remember someone.

      "Let's go," pagaanyaya ko kay Casey bago pa'ko mapikon sa batang ito.

      "Pero paano siya?" Nagaalalang tanong ni Casey.

      "Tsh," Bumaling ako sa bata, "Hindi ka naman mukhang pulubi at mas lalong hindi ka naman nawawala, I think you should go home kid." Mahabang lintanya ko at inuutusan na itong umuwi.

      "You can't tell me what to do, Mister." Agad ko naman itong pinanlakihan ng mga mata. Talaga namang nakakapikon ang pagkasarkastiko nito. Ngayon alam kona kung anong nararamdaman ng mga nasa paligid ko kapag ako 'yung ganon.

      "Okay, you got me. Just take care, little sarcastic kid." Tila nauubusan ng pasensya na sabi ko rito at saka inanyayahan na talagang umalis si Casey.

      Nung una, ayaw pa nitong pumayag dahil talagang naaawa siya roon sa bata pero nakita naman niya kung gaano katigas ang ulo nito kaya naman napabuntong hininga na lamang siya atsaka pumasok sa sasakyan. Tinignan ko muna muli ang bata na prenteng nakaupo habang nakacrossed legs at crossed arms at diretso ang tingin sa daanan. Napailing-iling naman ako at pumasok na sa sasakyan ko.

      "That kid.." Agad naman akong napalingon kay Casey nang bigla itong nagsalita habang ang tingin ay nasa bata pa'rin. "Was like the combination of you and Xylean." She continued. Agad rumehistro ang gulat sa mukha ko at mabilis na gumapang ang kaba na kanina pa namumuo sa dibdib ko dahil maging ako ay ganoon rin ang nasa aking isip nang simulan kong kausapin ang batang iyon.

      Tila bumalik ang mga alaala namin ni Xylean, noong araw na may nangyari sa'min. Noong araw na sinabi kong itigil na namin. Noong araw na iniwan ko siya ngunit bumalik din ako at hindi ko napigilan ang sarili ko at may nangyari sa'min. Ngunit nung kinabukasan noon ay hindi kona muli siya pinansin pa at pinandigan ang mga binitawan kong salita noong gabi na 'yon at sobrang nagsisisi ako.

      Naramdaman kong may humawak sa kamay ko kaya't napabaling ako kay Casey na nagaalalang nakatingin sa'kin.

      "Naaalala mo na naman ba siya?" Mabilis itong nagabot ng gamot at ng mineral water na agad ko namang isinubo at ininom ang tubig.

      Humahangos akong nakatingin sa batang iyon na nakakunot na ang noo nito at tila nagtataka sa inaasta ko.

      "Casey, I want you to know who's the parents of this kid." Seryosong sabi ko at kinabig ang kabyo at pinatakbo ito ng mabilis.

      Nang maihatid ko si Casey sa kanila ay nakita ko pa si Jack sa labas ng bahay nila Casey. Tumango siya sa'kin bilang bati kaya naman sinuklian ko din ito ng tango. Mabilis kong pinaharurot ang sasakyan ko at hindi na nagawang makapagpaalam ng maayos sa kanila maging kay Casey.

      Hindi ko alam kung saan ako pupunta, andaming tanong na namumuo sa isipan ko. Hindi ko na alam, basta ang puso ko ay gustong alamin kung may nagbunga ba pero ang sinasabi ng isip ko itigil kona, kalimutan kona. Pero paano ko siya kakalimutan kung bawat araw na dumadaan sa buhay ko ay maski maliit na bagay ay pinapaalala siya?

Now Playing: Scientists by Coldplay

      Napahinto ako nang biglang magred light. Pinindot ko na lamang ang radyo para magpatugtog. Intro palang tila mababaliw na'ko sa lungkot.

'Come up to meet you,
tell you I'm sorry..
You don't know how lovely you are'

      Napatingin ako sa harapan, sa pedestrian at tinignan isa isa ang mga taong nagsisitawiran.

'I had to find you,
Tell you I need you,
Tell you I set you apart..'

      Sa dami ng tumatawid ay may isang nakaagaw ng atensyon ko. Isang babaeng may hawak-hawak na cane, pangkapa niya sa dinadaanan niya. Bulag siya.

'Tell me your secrets,
And ask me your questions..
Oh, let's go back to the start.'

      Biglang bumilis ang tibok ng puso ko at nanlaki ang mga mata kong tinignan ito. Mabilis bummuhos ang mga luhang matagal kong tiniis mula noong magdesisyon akong kalimutan na siya.

'Nobody said it was easy,
It's such a shame for us to part, Nobody said it was easy,
No one ever said it would be this hard.'

      Mabilis kong inalis ang seatbelt ko at lumabas ng sasakyan at muli siyang hinanap ng paningin ko, agad bumagsak ang mga balikat ko nang mawala ito sa mga tumatawid. Napatingin ako sa traffic lights at green na ito kaya naman agad akong pinagbubusinahan ng mga nasa likod kong mga sasakyan kaya naman pumasok na'ko at pinaandar na ang sasakyan habang palinga linga pa'rin. Nagbabakasakaling makita siya ulit. Pero isa lang ang nasa isip ko.

'Tell me you love me,
Come back and haunt me..
Oh, and I rush to the start.'

"You're alive.. Babe."

t o  b e  c o n t i n u e d . . .

v o t e  a n d  c o m m e n t (´⊙ω⊙')