Bir Umut Olmalı

22,Bölüm

Acaba onu kırdım mı? 

Aşırı mı tepki verdim? 

Üzülmüş müdür?

Acaba gerçekten onu sevmediğimi mi düşünüyor?

Delirmek üzereyim. Saatler önce gitti ve hala ortalarda yok.  Tamam tamam biliyorum tepkim fazlaydı ama...ama koktum işte. Sonuçta ilkim olacaktı benim. Offf.

'Ben seni çoktan unuturdum çoktan. AH BU ŞARKILARIN GÖZÜ KÖR OLSUN'  Umut un gür sesi koridorda yankılanıyordu. Hemen kapıyı açtım. Karşım da çakır keyif bir Öztürk duruyordu. Kocaman bir gülümsemeyle beni süzdü.

'Merhaba bebeğim.' elini kapının pervazına yasladı.' Yalnız mısın?'

'Senin kafan güzel.'

'Kafam  senden bile güzel bebeğim.' birden dudaklarıma yapışınca neye uğradığımı şaşırdım. Geri çekilmeye çalıştım ama nafile. Yüzüme sabitlediği elleri bunu engelliyordu. Geri çekildiğinde ağzım da iğrenç bir rakı tadı bırakmıştı.Elbisem in üstümden çıkarıldığını hissettiğim de her şey için çok geçti. Yatakta Umut un altındaydım. İğrenç kokan nefesiyle beni öpüyordu.   Normal de beni öpmesine bayılırdım ama bu şekilde olamaz. Bilinci bana kapalıyken asla. Boyunumu eze eze öperken onu itemiyordum. 

'Yapma.' dedim yalvarırcasına.

'Seni istiyorum Mina. Her şeyden çok.'

'Be-beni sevdiğini sanmıştım.' sesim titriyordu. Bana bunu yapamazdı. Ben ona aşıkken o bana tecavüz edemezdi. Bu kadar basit olmamalıydı. Südyenimi çıkarmaya uğraşıyorken, sırtını yumrukluyordum. 

 'Yapma. Yalvarırım YAPMA.'  içimde gel gitlere başladığı zaman haykıra haykıra ağlıyordum. Çığlıklarım karanlık oda da yankılanıyordu. Bunu bana yaptığına inanmıyordum. Sevdiğim adam sevdiğini söylediği kadına tecavüz etmişti. Kalbimi uçkuruna değişmişti. Teoman ın bana yapamadığını o yapmıştı.  Bir daha yüzüne nasıl bakacaktım. Aynaya nasıl bakacaktım.  Ya hamile kalırsam. İlkin de olur muydu acaba? Bilmiyorum lanet olsun. 

'SENDEN NEFRET EDİYORUM!' haykırışım üzerine hemen geri çekildi. Daha önce yapmam gerekiyordu bunu.  Bir bana bir de kendine baktı. İnanmıyormuş gibiydi. Elini saçlarının arasına geçirdi.

'Ne yapıyorum lan ben!'  Şimdi mi aklın başına geldi. Ben kendimden iğrenirken mi! Çarşafı gögüslerime kadar çektim. 

'Senden nefret ediyorum.' sesim artık fısıltı halinde çıkıyordu. O kadar çok bağırmıştım ki ses tellerim ağrımaya başlamıştı. Dizlerinin üstüne çöktü.

'Ha-Hayır.'

***

Bu arabaya son binmişim. Aşkımın yüzünü son görüşüm. Sesini son duyuşum. Yumuşak kokusunu son kez içime çekişim. Gözlerine son  bakışım. Beni bizi öldüren sevgilim bu son görüşmemiz. 

Umut defalarca özür dilemiş beni sarmalamaya çalışmıştı. Ama yaralarım kapanmayacak kadar derindi.. Kasıklarım da ki zonklama da bunun en büyük kanıtıydı.  Araba kullanabilecek kadar ayıldığında yolla çıkmıştık. Onunla konuşmuyordum. Olanları daha tam olarak hazmedememiştim. Canım acıyordu hem fiziksel olarak hemde ruhen. Kalbimi elleriyle parçaladı.   Artık bizim dönüşümüz yok. Artık biz diye bir şey yok. O ve ben varız. İki ayrı kafiyeyiz artık. Arabayı durdurdu. Evime gelmiştim. Son duraktaydık.