Alp

4. bölüm

Korkularımızı bozuk para gibi biriktirdiğimiz şu zamanda gerçekçi olmak zor olsa gerek!

Kulaklığımda çalan epik müziği bir dinleseydiniz herkese savaş açmak isterdiniz. Bende istiyorum. Beceremiyorum, şu hayatta becerebildiğim tek şey dersler. En azından gelecekte bir işim olabilir.

Cidden ne olacağım konusunda kararsızım. Hergün gözümü açtığımda farklı bir meslekte kendimi hayal ediyorum. Hayal etmeye çalışıyorum. Kendime göre olan bir meslek ne var? Şuradan birini durdurup 'affedersiniz, eziklere göre bir meslek var mı?' diyesim var.

İlk hayalim öğretmen olmaktı. Sınıf öğretmenliği. Okula yeni başlamış onlarca ağlayan çocuğa teselli vermek beni mutlu ederdi. En azından kendi öğretmenlerim gibi para avcısı olmazdım.

Ya da birini koca sınıfta azarlamak yerine güzelce uyarabilirdim. Eğlenceli kahkahalı dersler işlenirdi. Sonra vazgeçtim. Sebebi belli değil mi?

Ben öğrenciyken kendi okuluma, sınıfıma ve yaşıtlarıma katlanamazken hayatım boyunca benim işim olacak şeyi nasıl yapabilirdim? Eğer herkes benim aklımda düşündüğüm gibi adi değilse biraz kolay olabilir tabi.

Sonra mimar olmak istedim. Kendi evimi başkalarının evini çizmek onları yerleştirmek istedim. Sonra fark ettim ben kimsenin hayatına karışmak istemiyorum. Sırf başkasına sinirlendiği için duvardaki çizgilerden başkasından gelen bir bedduayı almak istemiyorum.

Ardından bilgisayar mühendisliği takip etti hayalimi. Gerçekte bir şey yoktu madem bende kendimi sanal hayata verecektim. Hatta belki bir gün robot bile yapardım.

İnsanların hiç anlaşılmaz şeyleriyle uğraşmak yerine bilgisayar işleriyle uğraşırdım. Ama kodlamak gerekiyor her şeyi. Ben hayatımı başkalarının emirleriyle geçirirken kodlama işini yapamam.

Ardından doktor. İnsanları iyileştirmek, onlardan bir dua almak, bir tebessüm almak, yaşlı bir teyzeden teşekkür almak veya küçük bir çocuktan uzun uzun sonu olmayan sorular almak ve hepsini keyifle cevaplamak. Hepsi bir hayal. Şunu unutmayın eğer güzel bir şey olacaksa ondan önce dikenli yollardan geçmelisiniz.

Tıp çok uzun okunan bir bölüm. Yani alaylara bir o kadar daha katlanabileceğimi düşünmüyorum.

Bir keresinde hastahaneye gözlem yapmaya gitmiştim. Niye diye sormayın işte? Yalnızlıktan kafayı yemiştim.

Etrafı inceliyor ve sonunda mesleğimi bulduğumu düşünüyordum.

Taki ağlayan çocuk sesleri kavga eden adamın sesine karışıncaya kadar. Somurtmakta mastıra yapmış bir teyzeyle karşılasıya kadar. Sizin yüzünüze gülüyorlar ama gerçekte mutsuzlar. Herkes mutsuz. Neden mutsuzdur, bilinmez. Senelerdir araştırıyorlar ve sürekli farklı bir şey söylüyorlar.

Mutsuz olmamızın sebebi başkalarının mutlu olmasını istemediğimiz ve sadece kendimizin huzurlu biri olmasını istediğimiz bencilliğimizden.

Psikolog. Kendi sıkıntılarım yetmiyormuş gibi bir de başkalarının sıkıntılarını dinleyemezdim. Öylece oturup tavsiye veremezdim. Onların bana vermeleri lazım.

Kısacası aklımda hiçbir şey yok. Ben boşluğa doğru sürüklenen belki de şu an da boşlukta yavaşça küçülüp gözden kaybolmayı bekleyen biriyimdir. Günün sonunda bir böcek kadar değersiz olup çıkınca büyük kitapta yokluğum hissedilebilir.

Yazdığım ve tavan arasında sakladığım şiirlerim değerlenebilir. Çünkü hayatta bir şey kaybedilince değeri biliniyor.

Anahtarımı kapının deliğine soktum ve sağa doğru çevirdim. Kapı direk açıldığına göre kilitlenmemişti ve annem evdeydi.