Let The Love Begin (Book 2)

Chapter 11: Heart or Mind

Chapter 11: Heart or Mind

Pagkatapos ng pangyayari na iyon, kinabukasan lang ay pumasok na ako sa opisina at para paghandaan ang ang ipi-present kong mga gawa kong design. Usap-usapan ang nangyari sa akin na iyon at lahat ng tao sa Company ay masyadong nag-alala sa akin. Sana nga lang makita na kung sino ang sumadyang pahintuin ang elevator na iyon at sinakto pa talaga na ako lang ang nakasakay doon. Wala naman akong maisip na pwedeng gumawa sa akin nun because in the first place wala akong kaaway na kahit sino.

I sighed and I took my bag on my bed. Lumabas na ako sa kwarto para makaalis na.

Pero habang pababa ako s ahagdanana may naririnig akong tawanan na nang gagaling sa kusin namin. Out of my curiousity kaya tiningnan ko. And I saw my ates with Dwight while laughing. Hindi ako nagpakita sa kanila na nakasilip sa kanila.

I stare them, And Dwight busy to gave a corny joke in my Ates. Sa totoo lang hindi naman talaga nakakatawa ang joke ni Dwight eh...Pero para sa kanila nakakatawa. Haist! Ewan sa kanila.

Wait!

Bakit ba andito si Dwight?.

I sighed. Susunduin na naman ako? Hindi niya talaga ako tatantanan?.

"Bakit di ka lumapit sa kanila"muntik na akong mapatalon dahil sa gulat ko kay Papa nung nagsalita siya.

"Pa, kung may sakit ako sa puso baka namatay na ako eh"Nakangusong sabi ko sa kanya. Pero siya nanatiling nakangiti sa akin.

"Hahaha. Why don't you join them?"He asked habanv nakatingin kala Ate.

"I don't want"Tamad na sagot ko.

"Haist! Ang prinsesa ko talaga....Ang tigas pa rin ng puso"Nakangiting sabi ni Papa habanv iling ng iling.

Ganoon ba katigas ang puso ko? Ganoon ba ako kasama para hindi magpatawad ang taong nanloko sa akin?. Tao lang din naman ako nasasaktan..nakakaramdam ng hatred at hindi ko kayang magpatawad ng mabilisan. Yeah! I know we should to forgive to someone but....Uh!. Never mind.

"Ganoon ba ako katigas,Pa?"Naibuka nalang ng bibig ko at alam ko na napatingin pa si Papa sa akin. Naramdaman ko na hinawakan niya yung kamay ko.

"Cameron"Pangalan nalang ang nabanggit ni Papa sa akin at naghihintay pa sa iba niyang sasabihin."Sa tingin mo, hindi mo ba mapapatawad ang katulad ni Dwight na laging andiyan para sayo at hindi siya nagdadalawang isip na lapitan ka. Kahit alam niyang hanggang ngayon inis ka parin sa kanya"Paliwanag ni Papa na nakatingin sa mga mata ko.

Napalingon nalang ako sa gawi nila na patuloy ang pagbibida niya sa mga ate ko.

"Look at him. Sino ang taong hindi mapapatawad si Dwight?. Sa tingin mo, Anak...lalapitan kaba ni Dwight at kukulitin kung hindi malinis ang intensyon niya ulit sayo?. Anak, Cameron...magisip ka baka isang araw sayo naman mangyari ang bagay na ayaw mo. Baka isang araw makigising ka nalang na wala na ang taong matagal mo ng hinihintay at pag narealize mo iyon....ikaw rin naman ang magsisisi."Hindi ako nakakibo sa mga pinagsasabi ni Papa sa akin. Kahit anong letra walang lumalabas sa aking bibig. Parang napako nalang ang panigin ko kay Dwight. Para akong pipi sa pagkakataong ito.

Bago umalis si Papa tinap pa niya ang balikat ko at may binulong."Mahirap makakita ng lalaki ganyan. Huwag mo ng pakawalan pa at makuha ng iba. Forgive him, Cameron. Subukan mong ibukas ang tainga mo para pakinggan siya. Malalaman mo ang lahat-lahat, wag kang mag kulong sa galit mo"

I can't speak. Naglakad nalang ako papalayo sa kanila ng maramdaman ko na wala na si Papa sa tabi ko. Hindi ko alam kung kaya ko naba. Hindi ko alam kung sino ang susundin ko, ang isip ko ba na sinasabing huwag nalang dahil sasaktan ka rin naman niyan eh at sasabihin niyan puro kasinungalingan lamang. Sa kabilang banda sinasabi ng puso ko na...tama ang sinabi ni Papa at kailangan kong pakinggan ang side ni Dwight para maalis na yung mga lungkot at sakit na naramdaman ko at subukan kong mag mahal muli. Dahil sa pagkakataon na ito siya na talaga ang pipili kung tama ba ang tinitibok o mali.