Ayakta Kal

Ayakta Kal | Bölüm 8

-Kahretsin. Bill hadi yap şunu, bizi tanımamalı!

-En sonunda öğrenecek nasılsa, bırak görsün Derek.

-Şimdi olmaz!

-Ona bunu yapamam!

-O zaman ben yapıyorum. Şu an öğrenmesine izin veremem.

Ben Derek’e engel olana kadar o, çoktan yapacağını yapmıştı bile. Ona bunu

yapmak istemiyordum. Zaten hayatına bu şekilde girmem yeterince

etkileyecek, bir de onun üstünde bu gücü kullanmak beni fazlasıyla yaralıyor.

-Derek, ne yaptın ona?!

-Be..ben..bilmiyorum. Böyle olmaması gerekiyordu.

-Sana söyledim, değil mi? Şimdi hemen, buna bir son vereceğiz!

Veronica’ya doğru yürümeye çalıştım, ama Derek bana engel oldu. Hala neyin

derdindeydi bu çocuk? Bayılması hiç normal değil. Olması gereken, sadece

hafızasının silinmesiydi! Lanet olsun.

-Bırak beni, onun yanında olmalıyım!

-Birazdan kendine gelir, lütfen Bill. Arka arkaya bunları kaldıramaz.

Üzgünce geri çekildim. Cevap bile verme gereği duymadım. Sadece aklım

ondaydı ve iyi olmasını diliyordum. Derek kolumdan tutarak, yarattığımız göz alıcı

ışığın arasında götürdü beni.

***

10 dakika sonra;

Gözlerimi araladım. Vücudum soğuktan uyuşmuştu ve başım da deli gibi

ağrıyordu. Neler olmuştu böyle? Ahh, tabi ya. O ışığı gördükten sonra, bayılmış

mıydım yani? Baş ağrımın nedeni bu olmalıydı. Hemen kalktım ve üstümü

topladım. İçimdeki korku geçmiyordu. Gidip bir an önce Derek’e olan biteni

anlatmalıydım. Umarım delirmiyorumdur.

-Hey! Veronica..iyi misin sen?

Derek karşıdan el sallıyor ve koşarak bana doğru geliyordu. İşte yine, başımın

dertte olduğu bir anda gelmişti. Nasıl bilebiliyordu her şeyi?

-Evet iyiyim. Sana bir şey anlatmalıyım, ama dalga geçmeyeceğine söz ver.

-Mm, emin değilim. Son zamanlarda normal davranmıyorsun.

Güldü.

-Ben ciddiyim Derek! Dalga geçmeyi kes.

-Peki, anlat hadi.

-Burada böyle yürüyordum ve az önce tuhaf bir ışık gördüm. Çok göz alıcı ve

parlaktı. Tam göremiyordum, ama o ışığın arasından bir şey bana bakıyordu.

Kocaman gözleri vardı, inanılmazdı.

Kahkaha patlattı ama bu kahkahasının sahte olduğu yüzünden çok net

okunabiliyordu.

-Ne gülüyorsun, ben ciddiyim.

-Evet, eminim. Sence, mümkün mü böyle bir şey? Ne görmüş olabilirsin ki

sanki. Bir tür canavar mı?