“Bir sorun çıkmayacağından eminsin, değil mi?”
“Eminim Bill, rahatla.”
Koridordan geçerken, Veronica’nın koğuşunun kapısını hafifçe tıklattım.
Kenardan fısıldadı, gülümsüyordu.
-Ben hazırım.
-Harika.
Son kez etrafıma bakınarak, biraz ilerideki yangın alarmına yaklaştım. Bütün
cesaretimi topladım ve cebimden odamın anahtarlarını çıkararak, küçük cama
vurdum. Hafif bir kırılma sesinden sonra, alarm devreye girdi.
Hiçbir şey olmamış gibi, anahtarları aceleyle cebime sokup ve yüzüme sahte
korku ifadesi yerleştirip, yürümeye başladım. Diğer kapılardan, doktorlar çıktı.
-Neler oluyor?!
-Bilmiyorum lanet olsun, yangın alarmı çalıyor. Hemen çıkmalıyız!
Hastaların, kapıları da açılmıştı ve ileri derecedeki çoğu hasta etrafına
saldırarak, bize doğru geliyordu.
-Hastalar kaçıyor. Biri bir şeyler yapsın, yakalayın!
Tüm doktorlar hastalarla ilgilenmeye çalışırken, ben de etrafıma baktım.
Yağmurlama sistemi de, devreye girmişti ve ıslanıyorduk. Hızla, Veronica’nın
koğuşuna ilerledim. Seslenmek için içeri baktım, ama orada yoktu. Başımı yana
çevirdiğimde gördüğüm şey, beni dehşete uğratmıştı.
-Stein, Bill! Yardım edinn!
Akli dengesini tamamen kaybetmiş tehlikeli hastalardan birkaçı, kapıların
açılmasından faydalanıp ortalığı ciddi anlamda karıştırmışlardı. Şimdi de bir
oyuncak gibi, Veronica’yı kollarından sürüklüyor ve onunla, oyun oynuyorlardı.
Hastanenin içi, yağmurlamadan dolayı suyla dolmuştu.
“Bir şeyler yapsana, geri zekalı herif. O ruh hastalarından, kurtar Veronica’yı!”
“Bağırmayı, keser misin? Düşünüyorum.”
“Düşünüyor musun? Senin o olmayan beynin çalışana kadar, zarar
verecekler!”
“Kırıcı oluyorsun. Senin kadar, benim de umurumda o.”
“Ama sen, benim umurumda değilsin!”
Gerçekten, kırılmıştım bu kez Bill’e. Düşüncelerime daha hızlı odaklanarak, ne
yapabileceğime karar vermeye çalışıyordum. Onlara doğru, hızla koştum.
Hastanenin, makine dairesine doğru gidiyorlardı.
-Lütfen, lütfen bırakın!
Kendisi görünmese de, sesi koridorlarda yankılanıyordu Veronica’nın.
Sırılsıklam olmuştum ve korkuyordum. İlk defa, kendimden fazla Veronica’yı
düşünüyordum. Ona bir şey olursa..- Hayır hayır, olmayacak.
Hadi ama. Lanet olsun! Bunlara deli demek, kesinlikle haksızlık. Herkesten
fazla, çalışıyor kafaları. Makine dairesine giden yoldaki demir parmaklıkları
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Ayakta Kal
Mystery / ThrillerKulübemin kapısını açıp, içeri girdim. Hava her zaman olduğundan daha da soğuktu ve gecenin 2'si olması ayazın şiddetini arttırmıştı. Nefesimi ellerime vererek, parçalanmış eldivenlerin içindeki soğuktan kızarmış zavallı parmaklarımı ısıtmaya çalışı...
