Έρωτας στο ρινγκ ✔️

🥊25🥊

Τετράδιο

11 Σεπτεμβρίου

Τελεια ο ηχος του ξυπνητηριού μετα απο 2 μηνες ξεκουρασεις ηχεί στα αυτια μου.... προσπαθησα να σηκωθώ αλλα ένα χέρι δεν με άφηνε. Γυρισα το κεφάλι μου και ειδα εναν Αρη να εχει ξαπλώσει πανω μου. Πλησίασα τα χειλη του που ηταν ελάχιστα ανοιχτα και τα ακουμπησα χωρις να κάνω κατι παραπάνω.
"καντο επιτέλους" ειπε αλλα εγω εμεινα ακίνητη "γαμωτο Έμμα " ειπε και με τραβηξε πανω του ενώνοντας τα χείλη μας και εγω χαμογελασα μεσα στο φιλί μας κατι που μαλλον κατάλαβε.
"Καλημερα Αρούκο" ειπα οταν απομακρυνθηκα απο κοντα του
"καλημερα" ειπε και κοιταξε το κινητό του. "γιατι τοσο νωρις σήμερα;"
"Σήκω ντυσου θα αργήσουμε στο σχολείο"
"Γαμωτο το ξέχασα αυτό" ειπε και σηκώθηκε βαριεστημενα έβαλε τα ρούχα του και τα παπουτσια του οσο εγω ετοιμαζομουν.
"Πανε να αλλαξεις τώρα" είπε ξαφνικά και γυρισα να τον κοιταξω
"Γιατί;" ρωτησα. Μα αυτα που φοραω είναι μια χαρά. Δεν φοράω κατι εξαλο ενα απλό σορτσάκι και μια κοντομανικη μπλουζα φοραω
"Δεν υπάρχει περιπτωση να παμε ετσι σχολείο" ειπε και συνεχισε να με κοιτάει σοβαρός
"Και τι να βαλω δηλαδή.. ρασα;"
"Ναι... αυτη βασικα ειναι μια πολυ καλη ιδέα ετσι κανένας δεν θα βλέπει τα ποδια σου "
"Αρη ζηλευεις;"
"οχι απλα οτι μου ανήκει δεν εχει δικαίωμα κανενας αλλος να το αγκιζει και να το βλέπει κυρίως καποια σημεία που μόνο εγω θα βλέπω"
"Ζηλεύεις" Διαπίστωσα
"Θα αλλάξεις;"
"Οχι ... Αρη γιατι ζηλεύεις; ποιος ο λογος;"
"Δεν ζηλευω... φοβάμαι... φοβάμαι οτι μια μέρα θα φυγεις.. Οτι μια μερα καποιος καλύτερος θα σε παρει απο εμενα..."
"Δεν χρειάζεται να φοβάσαι... γιατι πολυ απλα δεν θα φυγω.... δεν υπάρχει καλύτερος απο εσενα και κανενας δεν μπορεί να με παρει απο εσένα...." (σκεψεις Αρη: Κανει δεν θα την επερνε απο εμενα ειχε πει. και τώρα; τωρα με καλει στο γάμο της. Ειρωνία....)
"Σε θέλω" ειπε και με φίλησε γλυκά...
"σε αγαπώ" ειπα και έβαλα ενα τζιν και φύγαμε.

(•••)

Αφου έγινε ο Αγιασμός φυγαμε απο το σχολείο και ειπαμε να παμε στην καφετέρια... Μπήκαμε μεσα και καθίσαμε στο γνωστό τραπεζι μιας και ηταν άδειο. Πλησίασε ο σερβιτόρος, που πρεπει να ηταν καινουριος για να πλησιασε το τραπέζι μας,
"τι θα παρετε;"
"ενα καφε σκέτο και ενα καπουτσινο γλυκό" ειπε ο Άρης
"και εμεις ενα χυμο πορτοκαλι και εναν σκέτο"
"ευχαριστώ" ειπε και απομακρύνθηκε. Μετα απο λίγο ηρθε με τους καφέδες και τον κοιτουσα κάπως.
"Θελετε κατι;" παρατηρησα το πρόσωπο του που επιτέλους το σήκωσε απο το μπλοκάκι και κατάλαβα ποιον μου θυμίζει.
"Στελιο;"
"Σας ξέρω;"
"Στελιο η Εμμα είμαι"
"Ποια Εμμα" ειπε και γουγουρλωσε τα ματια του σηκωθηκα όρθια και τον Αγκάλιασα το ιδιο και αυτός.
"Που χάθηκες;" ρώτησε
"εγω ή Εσυ;" Ο Αρης τον Κοιτουσε καπως ολη την ωρα οποτε νομιζω πως πρεπει να τους συστήσω
"Στελιο απο εδω το αγορι μου ο Αρης, Αρη απο εδω ο Στέλιος ο καλύτερος μου φιλος απο το δημοτικό"
"Αγορι ακουω; το καλο που του θελω να σε προσέχει γιατι αλλιώς θα τα βαλει μαζι μου" ο Αρης γέλασε και τον κοίταξε
"σαν τα ματια μου" ειπε και με τραβηξε πανω του.
"Αρα η κοπελα εδω πρεπει να ειναι η Λια μας " ειπε ο Στέλιος και η Λια σηκώθηκε να τον αγκαλιάσει
"Τι κανεις βρε ψυχη;"
"καλα εσυ βλέπω μανουλα ποιος ειναι ο τυχερός;"Είπε και η Λία κοίταξε τον Τεό της χαμογέλασε και με κοιταξε
"Λοιπον παιδια εγω πρεπει να πάω στη θεση
μου θα τα πουμε μη χαθουμε ναι;"
"Τα λεμε ψυχη μου" ειπαμε μαζι με τη Λία και γελάσαμε.