ʀᴇɢᴜʟᴀʀ ᴅᴇɢᴜʟᴀʀ / ZAKOŃCZONE ✔

17: Konfrontacja, czyli kto jest kim.

          - Nie możemy się więcej spotykać. Ja wiem, że zrobiłam Ci niepotrzebną nadzieję i bardzo mi z tego powodu przykro...

- Wiem, dlaczego nie chcesz się ze mną spotykać. Liczyłem jednak, że wybierzesz mnie, że nie dasz się nabrać na jego kłamstwa drugi raz... - odparł pewnie Vad, który wyraźnie się zawiódł. Czułam się okropnie, mówiąc mu, że to koniec, że nie zasłużyłam na te prezenty i wyjazdy, bo po prostu odchodzę.

- Na jakie kłamstwa? - zdziwiłam się jego słowami. Skąd on wiedział o jakichkolwiek kłamstwach?

- Słuchaj, ja wiem, że jesteś teraz zmieszana, ale nie bądź naiwna i nie jedź do Warszawy. Masz poważne problemy, a powrót tam wszystko pogorszy...

- Kręcisz... - to było dość dziwne. Nie wiedziałam, czy gra tylko po to, bym nie odeszła czy naprawdę mam problemy i on o nich wie.

- Nie i mogę Ci to udowodnić. Spotkajmy się za godzinę, w kawiarni. Musisz mi zaufać, bo ja nie pozwolę Ci tam pojechać.

Nie wiem, dlaczego udałam się do kawiarni, skoro wierzyłam w wersję Bruna. Być może gdzieś w głębi mu nie ufałam i chciałam sprawdzić, co ma mi do pokazania Vadim.
Usiadłam przy stoliku i poprosiłam Vada, by na wszelki wypadek wyszedł na salę. Nie chciałam spotykać się z nim sam na sam w jego gabinecie, bo nadal nie wiedziałam komu mam ufać.

- Boli mnie to, że mnie odrzuciłaś, wiesz? Strasznie mnie zraniłaś. - powiedział spokojnie, po czym wyłożył na stół żółtą kopertę ze zdjęciami. Otworzyłam ją i przyjrzałam się. Widniał na nich Bruno przyjmujący pieniądze od jakiegoś podejrzanego człowieka. - Dostał na ciebie zlecenie od gangu z Polski, a moi ludzie obserwują go od tygodnia i doskonale wiedzą co kombinuje. Jedyne co ma zrobić, to ściągnąć cię do polski, by stamtąd przewieźć do Czech.

- No, ale co z priorytetem? Mówił coś o priorytecie. - odłożyłam torebkę na krzesło obok.

- Tylko jeden gang z Polski nie przejmuje się priorytetem, wiesz który? Ten, w którym jest twój były przyjaciel. W tym wypadku twój priorytet nie działa.

- Czyli jednak zrobiłeś mnie priorytetem, tak? Dlaczego? Znamy się zaledwie tydzień...

- Nie wiem, dlaczego to zrobiłem... Może myślałem, że jesteśmy na tyle dorośli, by się pokochać na poważnie, a może jestem naiwny, teraz jednak wiem, że to był błąd.

Nagle wyjął telefon i kazał mi słuchać, a sam gdzieś zadzwonił. Po jakimś czasie jednak zorientowałam się do kogo:

- Cześć. Słyszałem, że przyjąłeś zlecenie na Dománovską i jestem w stanie Ci pomóc.

- Nie musisz, mam już wszystko ustalone. -odparł pewny siebie Bruno.

- Nie bardzo, przed godziną z nią rozmawiałem i wcale się do ciebie nie wybiera, choć wspominała, że jej przyjaciel bardzo chętnie ją zapraszał.

- Kłamiesz. - zaśmiał się.

- Właśnie dlatego dzwonię. Wystarczy mi dwadzieścia tysięcy i przywiozę Ci ją jeszcze dziś.

- A od kiedy ty jesteś taki pomocny?

- Nie jestem, po prostu laska zaczyna mnie wkurwiać. Raz mnie chce, raz mnie nie chce, a dwadzieścia tysięcy ulicą nie chodzi.

- Oddzwonię. - po czym telefon ucichł.

To "oddzwonię" było dla mnie potwierdzeniem słów Vadima. Chciał mnie sprzedać jak jakiegoś rasowego pieska. Nie kochał mnie, nic do mnie nie czuł, chciał na mnie zarobić.