We liepen naar het kasteel terug en kwamen lang de Grote Zaal. Daar bleef ik staan. Ik had helemaal geen zin om naar de les van Sneep te gaan, om daar tegen iemand te vechten, om daar te horen te krijgen, dat ik de spreuken weer eens verkeerd deed. Nee. Ik ging niet mee.
‘Kom je nog?’ Vroeg Draco en ik schudde mijn hoofd. ‘Ik heb geen zin, om naar de lessen van Sneep te gaan.’ Ik liep weer terug, terug naar buiten. ‘Ga maar vast.’ Hoorde ik Draco fluisteren en hij liep achter mij aan.
Buiten, liep ik naar het Verboden Bos en zonder aarzelen liep ik het bos in.
Ik hoorde aan zijn voetstappen, dat Draco twijfelde om het bos in te gaan. Ik had nu even geen zin om, om te kijken en liep stug door.
Bij een open plek aangekomen, liep ik wat langzamer en ik ging onder de boom zitten die midden op het grasveld stond. Het was een grote boom, waar ik in mijn vorige jaren op Zweinstijn wel had gezeten om mijn huiswerk te maken, of tot rust te komen.
Ik keek naar de takken en besloot om in de boom te zitten. Ik zette mijn nagels in de boomstam en klom behendig omhoog tot de eerste tak. Daar ging ik zitten met mijn rug tegen de stam en deed mijn ogen dicht.
Het duurde niet lang, of ik hoorde Draco pogingen doen om ook in de boom te komen. Na een tijdje staakte hij die en ging onderaan de boom zitten.
Het was een tijdje stil, maar die werd verbroken door Draco. ‘Je zit hier wel vaker, hè? Het is hier mooi.’ ‘Ja.’ Antwoorde ik fluisterend, niet in staat om iets harder uit mijn mond te krijgen of mijn ogen open te doen.
Na tijdje stil te hebben gezeten, deed ik mijn ogen weer open. Ik zwaaide mijn benen over de tak zodat ik twee benen aan één kant had en keek naar beneden.
Onderaan de boom zat Draco en hij keek naar boven.
‘Zal ik je helpen om in de boom te komen, of zal ik naar beneden gaan?’ Vroeg ik. ‘Kom jij maar naar beneden.’ Antwoorde hij.
Ik liet mezelf naar achteren vallen, maar mijn benen bleven aan de tak haken, zodat ik niet viel en toen ik weer bijna rechtop was met mijn boven lichaam, liet ik mijn benen te tak loslaten waardoor ik soepel op de grond terecht kwam.
Draco was ondertussen opgestaan en liep naar me toe. Ik ging met mijn rug tegen de boomstam staan en keek in zijn prachtige ogen. Draco kwam dichterbij. Zijn adem streek over mijn gezicht en hij liet zijn handen via mijn armen rusten op mijn heupen. Ik legde mijn armen om zijn nek en hij kwam nog dichterbij.
Langzaam en zacht drukte hij zijn lippen op de mijne. Na een tijdje drukte ik de mijne harder op die van hem en gingen we over van kussen naar zoenen en oh wat kon hij dat goed. Onze tongen vonden elkaar snel weer en zo bleven we nog wel een tijdje bezig. Mijn handen gleden door zijn blonde haren en zijn handen gleden langzaam onder mijn t-shirt. Na een tijdje waren zijn handen bij mijn buik aan gekomen.
Plotseling hoorde ik hoefgetrappel en stopte onze kus.
‘Wat is er.’ Fluisterde Draco toen ik om de boom heen keek. ‘Hoor je dat niet?’ ‘Wat?’ ‘Hoefgetrappel. De centauren komen er aan.’ ‘De wat?’ ‘Centauren. Half mens, half paard, met pijl en boog en zeer gesteld op hun landgoed.’ ‘Ken je ze?’ ‘Ik kom ze wel eens tegen. Kom op we moeten gaan.’
Snel rende we terug naar de bosrand en stopte daar. Hijgend keek Draco me aan.
‘Dat… snelle… rennen. Is… dat ook… een faunaat… weerwolf…ding?’ ‘Ja.’ Antwoorde ik simpel. ‘Geweldig.’ Zei Draco en hij probeerde op adem te komen. Terwijl hij daar uit stond te hijgen, ging ik op de dichtstbijzijnde steen zitten en probeerde wat dingen uit. Ik was al een tijdje bezig met het apart transformeren. Dus bijvoorbeeld alleen klauwen of alleen een staart. Het ging steeds beter en ik had net bijna mijn linker hand in een klauw veranderd, toen Draco me een rare vraag stelde. ‘Alexia, als jij moest kiezen tussen achterna gezeten te worden door centuuren,’ ‘Centauren.’ Verbeterde ik hem. ‘Die ja, of gepakt worden door Sneep, wat zou je dan kiezen.’ Ik dacht even na. ‘Dan zou ik liever achterna gezeten worden door centauren. Hoe zo?’ Draco pakte mijn half getransformeerde hand en trok me weer het bos in. ‘Dan gaan we terug, want Sneep komt er nu aan en echt blij kijkt hij niet.’
