Ruw pakte Bellatrix mijn arm vast.
‘Hé, dat kan toch ook wat zachter!’ Ik trok mijn arm los en keek Bellatrix boos aan.
‘Nu doen we even niet wat jij wil, liefje.’ Was Bellatrix antwoord en ze pakte mijn arm weer vast, dit keer gelukkig minder hard. ‘Jullie weten waar je naartoe moet.’
Met een ruk achter mijn navel verdwijnselden we naar een voor mij onbekende plek.
Ik knipperde met m’n ogen om te zien waar ik beland was, maar veel tijd om rond te kijken had ik niet. Bellatrix had nog steeds mijn arm vast en sleurde me daarmee of een grindpad. Ik keek voor me uit en zag een groot landhuis opdoemen uit het duister. Ergens wist ik wel waar we waren, maar ik kom mijn vinger en niet op leggen.
‘Sneep en Draco zullen hier vast al zijn.’ Zei Bellatrix tegen de andere mensen die rondom met ons meeliepen.
Ping! Het lampje in mijn hoofd begon te branden.
We liepen het huis in en daar werden door het portret van de familie Malfoy mijn gedachten bevestigd.
We waren in Malfoy Manor. Wauw ze woonden precies zoals ik me het had voorgesteld. Groot huis, veel ruimte weinig kleur en een treurige sfeer.
Bellatrix duwde me de trap op die rechts van de hal stond en we liepen gezamenlijk naar boven.
‘Zeg, wat doe ik hier eigenlijk?’ Mijn stem klonk relaxt, geïnteresseerd en zelfverzekerd.
‘Daar kom je straks wel achter, liefje.’ Bellatrix’ stem was veranderd van geïrriteerd naar opgewonden en toen we voor twee grote zwarte deuren stonden stond ze bijna te trillen van opwinding.
Ze klopte aan en een hoge stem gaf toestemming om binnen te komen. Bij die stem kom ik gelijk een gezicht plaatsen en een rilling liep over mijn rug.
Bellatrix duwde de deur open en liep stralend de zaal in, mij met zich mee sleurend. Ik was al blij dat ze niet stond te springen of huppelend de zaal binnen ging, want ze had nog altijd mijn arm vast en dan zou ik gedoemd zijn om door elkaar geshaked te worden.
De zaal waar we naar binnen gingen bestond uit een openhaard die brandde en een portret van Lucius Malfoy die er boven hing. In het midden van de zaal stond een lange tafel waar een heleboel mensen in zwarte mantels aanzaten. Aan het hoofd van de tafel zat Hij. De Heer van het Duister.
Op de een of andere manier was ik niet echt bang meer, maar meer geïnteresseerd over wat ík hier eigenlijk deed.
‘Ah, Bellatrix. Je bent terug.’ Zijn stem galmde door de zaal, terwijl hij eigenlijk niet eens zo heel hard praatte.
Snel liep Bellatrix naar Hem toe, mij achter zich aan slepend.
‘En jullie hebben een gast meegenomen. Perfect!’ Hij ging staan toen Bellatrix voor hem stond. Ze liet me los en de Heer maakt een gebaar dat zij en de anderen konden gaan zitten, terwijl hij zelf rondjes liep om mij heen.
Ik benutte de tijd om de tafel rond te kijken. Zoals ik had verwacht, zat professor Sneep op de eerste stoel naast die van de Heer. Een paar stoelen verderop zag ik de familie Malfoy zitten. Draco keek angstig naar de tafel. Lucius zag er gehavend uit, maar goed hij kwam ook net uit Azkaban, en Narcissa keek strak voor zich uit, zonder ook maar een uitdrukking op haar gezicht noch in haar ogen.
Naast Narcissa was Bellatrix gaan zitten en tot mijn verbazing, of nou ook weer niet, zat naast Bellatrix mijn eigen moeder. Ze glimlachte naar me en had een bezorgde blik in haar ogen.
‘Zo.’ Zijn stem bracht me weer terug en ik wende mijn blik af van mijn moeders ogen.
De Heer van het Duister pakte mijn schouder vast, ging voor zijn stoel staan, zette mij voor zich, zodat ik over de hele tafel kon kijken en legde zijn beide handen op mijn schouders.
‘De meeste van jullie zouden vast niet weten wie deze schone jonge dame is.’ “Schone jonge dame? Nou, nou overdrijven is ook een vak.” Schoot er door mijn hoofd, maar ik kreeg toch een kleine grijns op mijn gezicht.
‘Dit is Alexia Thompson. De dochter van onze eigen Miranda Thompson.’ Hij wees naar mijn moeder en zij knikte ter bevestiging. ‘Onze Alexia-’ Ho, wacht even. Onze?! ‘- gaat ons helpen met het overnemen van Zweinstein. Haar krachten zijn groter dan ze zelf denkt en ze heeft ook een speciale gave.’ Oké ik volgde het echt niet meer. Ik een speciale gave? Ergens moet hier een fout gemaakt zijn. Draco keek me ook raar aan, maar het enige wat ik kon doen was mijn wenkbrauwen optrekken op zo’n manier dat zei: ‘Ik heb geen idee waar hij het over heeft.’
