Met één hand in mijn zij keek ik hem hooghartig aan.
‘Moet jij niet naar de les?’ Vroeg ik Draco.
‘Misschien.’ Was daar het antwoord op, maar dat was antwoord genoeg om hem uit het bed te duwen en er zelf in te gaan liggen met een norse blik.
Draco krabbelde overeind en boog zich voorover om mij een kus te geven. Ik weigerde.
‘Haal die zelfvoldane grijns van je gezicht.’ Was het enige wat hij kreeg.
Draco haalde zijn schouders op en liep de ziekenzaal uit.
Ik rolde met mijn ogen en draaide me met iets wat tussen een grom en een zucht in zat om in het bed.
Langzamerhand werd het donkerder en kreeg ik het avondeten voorgeschoteld.
‘Als je goed eet mag je misschien morgen weg.’ Zei madame Plijster.
Met tegenzin at ik het eten op en schoof nadat ik klaar was het dienblad onder het bed.
Draco kwam die avond nog een keer langs, maar ik zei geen woord tegen hem. Had hij maar niet zo stom moeten doen die ochtend en na een paar keer te hebben geprobeerd een woord uit me te krijgen, maar meerdere malen te hebben gefaald, gaf Draco het op en ging naar de leerlingenkamer.
Toen de klok twaalf uur sloeg en ik zeker wist dat iedereen sliep sloop ik de ziekenzaal uit en liep in de richting van de Hal.
Even een frisse neus halen kon toch geen kwaad.
Ik liep rustig door de donkere gangen van Zweinstijn. Alles was stil, zelfs de portretten lagen te slapen.
Toch had ik het gevoel dat ik niet alleen was. Dat ik achtervolgd werd door iemand.
Ik keek snel achterom. Niemand, voor zover ik kon zien.
Ik liep snel verder en dieper het kasteel in.
Een koude windvlaag liet mijn armen kippenvel krijgen, dus sloeg ik mijn mantel nog wat strakker om me heen.
Ik hoorde het. Zachte voetstappen die me achtervolgde in het duister.
Ik wilde niet achterom kijken, maar daar was ik te nieuwsgierig voor. Ik draaide me snel om en zag nog net een schim in het donkere gangetje kruipen, waar ik net langs was gelopen.
Langzaam liep ik terug.
Toen ik voor het gangetje stond zag ik daar iemand staan.
Ik herkende hem meteen.
‘Wat doe jij hier?’ Vroeg ik op wat arrogante toon.
Maar voor ik nog iets kon doen, pakte hij mijn pols en trok me het duister in.
Ik kreeg een zak over mijn hoofd, zodat ik niks kon zien en werd ruw mee getrokken door het kasteel.
Ik probeerde me te verzetten tegen de stevige greep, maar dat was niet te doen. Uit eindelijk staakte ik mijn pogingen.
Na een paar minuten werd de lucht kouder en merkte ik dat we buiten stonden. Ergens een stuk verder op het schoolterein, hoorde ik een vrouw joelen.
Wat zou er aan de hand zijn?
