‘Wanneer word ze nou wakker?’
‘Hou nou toch eens op, Mackenzey! Dat vraag je nu al de hele tijd. Ze word vanzelf wel weer wakker.’
De stemmen leken van ver te komen en kwamen nog niet helemaal binnen.
‘Het bezoekuur is voorbij. Kom op, de patiënt heeft rust nodig.’
‘Mogen we nog heel even?’
De stemmen werden steeds duidelijker en ik begon ze een beetje te herkennen.
‘Nee. U kent de regels.’
‘Waarom mag hij hier dan wel blijven?’
Mackenzey en madame Plijster. Dat betekend dus dat ik op de ziekenzaal lig. Langzaam komen de herinneringen weer terug.
De hoofdpijn. De stemmen. Het harde geluid. De handen.
‘Dat is nu even een uitzondering. En nu, hup, wegwezen of ik help een handje.’
Ik hoorde een tegenstribbelend gemompel en twee paar voeten die vertrokken.
Ik voelde nog de pijn in mijn hoofd en ik was te moe om mijn ogen open te doen, laat staan te reageren of te bewegen.
De tijd vloog voorbij en nog steeds had ik niet bewogen. Wel werden dingen duidelijker. Mijn hersenen leken ook een beetje wakker te worden en begonnen geluiden te herkennen.
Uit één van die geluiden, maakte ik uit dat er iemand naast het bed zat, waarop ik lag. Ik hoorde hem ademen en ik wist dat het een hem moest zijn, omdat Mackenzey vroeg, waarom hij hier wel mocht blijven.
Ik wist half om half wie het was. Iets in mij wist het zeker, maar ik kon mijn vinger er niet op leggen.
Ik besloot mijn hersenen niet al te veel pijn te bezorgen, het voor nu te laten rusten en ik probeerde om in slaap te komen. Dan ging makkelijker dan verwacht, want binnen 5 minuten was ik vertrokken.
Ik werd weer wakker van een vrouwen stem.
‘Kom op, het is al donker. U moet ook gaan.’
Dat moest de stem van madame Plijster zijn.
‘Kan ik anders hier slapen. Er zijn toch bedden genoeg.’
Die stem. Oh, kom op! Alleen maar een naam en dan weet ik het weer.
Ik hoorde madame Plijster zuchten.
‘Nou vooruit dan. Voor deze keer.’
Dus de jongen die naast me zat mocht hier deze nacht blijven slapen.
‘Dank u.’
Van wie was die stem toch. Dan zat er maar één ding op.
Met moeite deed ik mijn ogen open en kreunde. Wie had ooit gedacht dat oogleden zo zwaar konden zijn.
‘Madame Plijster! Ze is wakker!’
Ik hoorde iemand naast me opstaan, maar dat deed me niet zo veel.
Zijn stem was hard geweest en een pijn scheut ging door mijn hoofd. Weer kreunde ik en ik deed met moeite mijn handen voor mijn oren en mijn ogen weer dicht, terwijl ik mijn rug naar de jongen draaide.
‘Meneer Malfoy, wilt u niet zo hard praten. Bent u soms vergeten waarom ze hier ligt?’
Mijn ogen vlogen weer open.
Malfoy? Dus Draco heeft de hele tijd hier gezeten.
Ik had geen tijd om er nog lang verbaasd over te zijn, want madame Plijster begon me te onderzoeken.
‘Hoe voelt u zich, juffrouw Thompson?’ Vroeg ze terwijl ze allemaal magische instrumenten om me heen liet vliegen en dingen liet doen waarvan ik niet eens wil weten wat ze doen.
‘Het gaat best.’ Zeg ik met schorre ochtend stem, terwijl het eigenlijk avond is. ‘Alleen mijn hoofd doet zo’n zeer.’
‘Hm hm.’ Madame Plijster lijkt erg in gedachten en ze gebaard dat ik rechtop moet gaan zitten.
Met veel moeite zet ik mijn handen onder me en duw me met enorme krachtsinspanning omhoog.
Als ik eenmaal zit beginnen de instrumenten allemaal dingen te doen bij mijn rug en wanneer ze klaar zijn, vliegen ze terug naar hun plek in de ziekenzaal.
‘Goed, het lijkt me beter om weer te gaan slapen, mevrouw Thompson.’ Zei madame Plijster en ze duwt me terug in het bed. ‘Ik breng zometeen iets te eten. Blijf rustig liggen en doe niks geks.’ Ze kijkt me even streng aan en loopt dan weg.
Nu ze er over was begonnen; ik had eigenlijk best wel honger. Maar ik was helemaal niet moe. Toch laat ik een zucht ontsnappen uit mijn mond en doe even mijn ogen dicht. De hoofdpijn was ondertussen al weer over.
Ik doe mijn ogen weer open en kijk naar Draco.
‘Wat doe je hier?’ Vroeg ik en kijk hem scherp aan
