Die avond om 11 uur ging ik naar beneden. Daar zat Mackenzey al op me te wachten.
‘Klaar voor je 20 seconden, Alex?’ Zei ze met een sluwe lach op haar lippen. ‘Hou je mond!’ Zei ik chagrijnig. En ik liep naar de in/uitgang van de leerlingenkamer. Mackenzey liep met een grote grijns achter me aan.
We liepen stil door de gangen. Het eerste gedeelte was makkelijk, omdat dat bij de kerkers was. Eenmaal op de begaande grond werd het wat lastiger, door de leraren en Vilder met mevrouw Norks, zijn kat.
Het ging toch best wel vlekkeloos, dat naar de ziekenzaal lopen. Eenmaal daar, deed ik zachtjes de deur open.
Achteraan in bij het bed van Draco, brandde een lampje. Ik keek of madame Pleister in de buurt was en liep daarna gewoon naar zijn bed.
Draco keek verrast op en ging rechtop zitten. ‘Wat doe…’ Ik deed mijn hand voor zijn mond zodat hij niet verder kon praten en ging op de rand van zijn bed zitten.
Ik keek naar de deur, waar Mackenzey nog steeds stond met een grote grijns, en weer naar Draco. ‘Ik heb een weddenschap met haar.’ Fluisterde ik. ’20 seconden.’
Ik haalde langzaam mijn hand van zijn mond en boog me naar voren. Langzaam drukte ik mijn lippen op die van hem. Ik hoorde Mackenzey bij de deur zachtjes op een traag tempo tellen.
Draco leek dit niet zo erg te vinden, want zijn hand gleed over mijn been naar mijn zij. Ikzelf daarin tegen wilde dat Mackenzey wat sneller telde zodat het voorbij zou zijn. Niet dat Draco niet goed kon zoenen, oh nee dat zeker niet, maar het was gewoon zijn gedrag. Van vandaag, gister en de rest van de afgelopen jaren.
‘5…6…7…’
Hij was niet zo gemeen tegen me zoals hij tegen Potter deed, maar hij was nou ook weer niet de aardigste van allemaal.
‘8…9…10… leraar.’ Ik hoorde nog net hoe Mackenzey “leraar” zei, maar daarna vertrok ze snel. Ik maakte me los van Draco. ‘Shit!’ Fluisterde ik. en ik draaide me om.
Ik zag de schaduw van de docent al in de deur opening. Via de deur ontsnappen was dus geen optie.
‘Snel, onder het bed!’ Zei Draco. Ik twijfelde geen moment. Ik gleed van op het bed naar onder het bed en bleef daar dood stil liggen.
Draco drapeerde zijn deken zo, dat ik net niet te zien was, maar het toch niet leek of hij iemand aan het verstoppen was.
De deur van de ziekenzaal ging verder open. Ik zag hoe twee paar voeten halt hielden bij de deur, maar daarna hiernaartoe liepen.
‘Waarom slaap jij nog niet, Draco?’ Shit, Sneep! Dacht ik en ik hield mijn adem in.
‘Ik vond net Mackenzey op de gang,’ Ging Sneep verder. ‘en die zij dat ze hier was samen met Alexia om jou te bezoeken. Heb jij misschien een idee waar Alexia kan zijn?’
Ik hield me doodstil en hoopte vurig dat Draco me niet zou verraden en/of Sneep me niet zou zien.
‘Nee, professor.’ Zei Draco zo onschuldig mogelijk. ‘Hmmm.’ Zei Sneep. ‘Echt niet? dan vind je het vast niet erg als ik onder je bed kijk.’ En met die woorden trok hij de deken van het bed en sleurde me onder het bed vandaan.
‘Hebbes, Thompson.’ Zei Sneep en hij pakte me bij mijn kraag, net zoals hij Mackenzey vast had. ‘Ik spreek jou morgen nog wel, Draco.’ Zei Sneep. ‘Meer eerst leg ik een woordje af met deze twee.’ Hij draaide zich om en sleurde ons met zich mee.
Mackenzey lachte. ‘Je hebt je 20 seconden niet gedaan, dus je hebt verloren.’
Ik kon niet geloven dat ze hier nu aan begon. ‘Houd je mond!’ Snauwde ik. Mackenzey stak haar tong uit. ‘Jullie houden alle twee jullie mond!’ Zei Sneep en hij duwde ons zijn kantoortje binnen.
Eenmaal op een stoel geduwd te zijn, begon ik me heel stom te voelen. Hoe kon ik deze weddenschap ooit beginnen of überhaupt accepteren?
‘Zo,’ Begon Sneep. ‘En wat deden de dames ’s avonds in de ziekenzaal meneer Malfoy uit zijn slaap houden?’ Mackenzey en ik keken elkaar aan.
‘We… uhm.’ Begon Mackenzey, maar ze wist niks verder te zeggen. ‘We… we.’ ‘…waren op bezoek omdat we overdag niet konden?’ Maakte ik de zin van Mackenzey hoopvol af.
Sneep snoof. ‘En dat moet dan echt zo laat gebeuren als iedereen al ligt te slapen.’ Sneep lachte even zonder humor. ‘Leuk geprobeerd, dames, maar dat smoesje tolereer ik niet. Dat word dus nablijven. Zaterdag avond. Mijn kantoor.’
‘Maar professor, dan kan ik niet.’ Zei ik. ‘Oja?’ Zei Sneep en hij boog zich over zijn bureau. ‘En wat is er zo belangrijk dat je níet kunt nablijven die dag?’
‘Nablijven bij professor Perkamentus.’ Mompelde ik en tot mijn genoegen veranderde Sneeps uitdrukking van een smalende lach, tot een grimas.
‘Goed.’ Zei Sneep. ‘Zondag avond. 9 uur. Mijn kantoor. En geen smoesjes. Nu opzouten en laat ik niet merken dat jullie nog eventjes op bezoek gaan bij meneer Malfoy.’ Snel stonden Mackenzey en ik op en liepen Sneeps kantoor uit.
Eenmaal in de leerlingenkamer gingen we zitten in de zwarte leren fauteuils en keken elkaar aan. Eerst was ik best wel boos op Mackenzey omdat ze me niet eerder had gewaarschuwd, maar na een tijdje elkaar aangekeken te hebben, barsten we in lachen uit.
‘Hahahahah. Heb je, haha, Sneeps gezicht, haha, gezien toen, haha, hij je onder dat bed, haha, uithaalde?’ Zei Mackenzey lachend. ‘Hahaha, hilarisch.’
‘Hahaha. Ja, haha, en toen, haha, hij zo, haha, over dat, dames gedoe, begon.’ Zei ik lachend terug. Ik rolde uit mijn stoel van het lachen en niet veel later viel Mackenzey naast me neer.
Samen lachten we zo nog een hele tijd tot het pijn begon te doen. Zuchtend, met nog een paar lach trekjes, werden we stil.
Daar lagen we dan. Op de grond van de leerlingenkamer om 12 uur ’s nachts.
‘Weetje, Alexia?’ Zei Mackenzey naar een lange stilte. ‘Hmmm?’ Antwoorde ik. ‘Je bent niet zo erg als ik dacht.’ Zei ze. ‘Jij bent ook niet zo erg als ik dacht, Mackenzey.’ Zei ik. ‘Ik denk dat ik eigenlijk een beetje jaloers was op je.’ Zei Mackenzey. ‘Wat?’ Ik ging overeind zitten. ‘jaloers op mij? Waarom dat dan?’
‘Omdat Draco jou leuk vind.’ Mackenzey kwam ook overeind. ‘Ik bedoel, hij is een lekker ding, heeft rijke ouders, en elk meisje in de school, of in ieder geval van Zwadderich, wil hem graag. Maar hij gaat wel echt voor jou.’
Met een verbijsterd gezicht zat ik naar Mackenzey te luisteren. Toen begon het te dagen. Eigenlijk had ze wel gelijk. Patty zit al jaren achter hem aan en heeft hem nog steeds niet. Ik hoef niets te doen, of hij probeert alles om me te krijgen.
Ik zuchtte en staarde in het gloeiende hout van de haard. Misschien moet ik hem nog een kans geven en hem niet zo stom behandelen. Hij leek het echt goed te willen maken.
Mackenzey gaapte. ‘Ik weet niet wat jij doet.’ Zei ze. ‘Maar ik ga naar bed.’
‘Ja, ik ga ook.’ Zei ik.
