Ik liep rustig door de donkere gangen van Zweinstijn. Alles was stil, zelfs de portretten lagen te slapen.
Toch had ik het gevoel dat ik niet alleen was. Dat ik achtervolgd werd door iemand.
Ik keek snel achterom. Niemand, voor zover ik kon zien.
Ik liep snel verder en dieper het kasteel in.
Een koude windvlaag liet mijn armen kippenvel krijgen, dus sloeg ik mijn mantel nog wat strakker om me heen.
Ik hoorde het. Zachte voetstappen die me achtervolgde in het duister.
Ik wilde niet achterom kijken, maar daar was ik te nieuwsgierig voor. Ik draaide me snel om en zag nog net een schim in het donkere gangetje kruipen, waar ik net langs was gelopen.
Langzaam liep ik terug.
Toen ik voor het gangetje stond zag ik daar iemand staan.
Ik herkende hem meteen.
‘Wat doe jij hier?’ Vroeg ik op wat arrogante toon.
Maar voor ik nog iets kon doen, pakte hij mijn pols en trok me het duister in.
