Draco antwoorde niet en bleef me aankijken. Hij was op het bed dat naast mijn bed stond gaan zitten en steunde met zijn hoofd op zijn handen. Zijn blik was ijzig en drong tot diep in me door. Ergens in zijn ogen zat iets van ondankbaarheid en woede, maar ook iets wat leek op medelijden en iets wat ik niet kon thuisbrengen.
‘Nou?’ Vroeg ik en ik keek hem strak aan. Ik weigerde het om mijn blik af te wenden, dat mocht hij als eerste doen.
‘Ik heb je hier gebracht.’ Was zijn antwoord. Zijn stem klonk zacht, maar had zoveel kracht, dat hij het net zo goed harder had kunnen zeggen, want zoveel verschil was er toch niet geweest.
Zijn stem klonk raar. Er zat zoveel in zijn stem. Woede, verdriet, pijn. Zijn stem klonk hard, koud, ijzig. Zo kende ik hem niet, daarom schrok ik ook een beetje, maar liet het niet merken.
‘En dat is een rede om hier te blijven?’ Ik probeerde net zo koud te klinken als hij, maar dat was erg lastig. Niemand kon zo koud en hard klinken zoals hij dat kon. ‘Je had terug kunnen gaan naar de leerlingenkamer. Had je in je eigen bed kunnen slapen.’
Ik zag aan Draco’s gezicht dat hij boos werd en probeerde zichzelf onder controle te houden.
‘Je weet niet wat ik doormaak.’ Zijn fluisterende stem sneed als vlijmscherpe messen door me heen. Zo koud en hard. ‘Ik wil je niet… Ik wilde niet…’ Hij leek te vechten met zichzelf en kon de juiste woorden niet vinden.
Zonder dat ik het doorhad, werd mijn blik zachter. Langzaam zonder dat mijn hoofd pijn zou doen, kwam ik overeind.
Draco kwam ook gelijk overeind met een bezorgd gezicht, een hele verandering van wat het eerst was, en wilde me weer terug in de kussens duwen.
Hij pakte mijn schouders vast en duwde me zachtjes terug, maar na hem een keer koud aangekeken te hebben, liet hij me los en ging op de rand van mijn bed zitten.
Ik kwam weer verder overeind en ging rechtop zitten. Alles draaide eerst even voor mijn ogen, maar na even mijn ogen dicht te hebben geknepen en een paar keer goed geknipperd te hebben, stond alles weer stil.
‘Voordat we verder gaan met deze discussie,’ Begon ik en ik keek Draco weer aan. Zijn gezicht stond heel bezorgd, maar veranderde niet toen ik zei dat ik verder wilde discussiëren. Raar. ‘wil ik graag weten wat er is gebeurd en hoelang ik hier al lig.’ Ik keek Draco aan om zijn reactie te pijlen. Hij reageerde heel normaal, alsof we het over het huiswerk van deze week hadden.
‘Je ligt hier nu zo’n 2 weken.’ Begon Draco te vertellen. ‘Ik weet niet preccies wat er gebeurde, maar je stond in de Hal met je handen over je oren en je leek te vergaan van de pijn.’ Flitsen van herinneringen kwamen door mijn hoofd suisen. ‘Ik probeerde je handen van je hoofd te halen, zodat je ons zou horen, maar je schudde alleen maar je hoofd en op een gegeven moment viel je neer. Toen heb ik je naar de ziekenzaal gebracht.’ Draco was stil en we keken elkaar aan. Die handen, dat waren Draco’s handen. Hij… zijn stem… en toen. Mijn hoofd begon weer te kloppen.
‘Auw.’ Mompelde ik en drukte mijn hand tegen mijn hoofd.
Gelijk kwam Draco overeind. ‘Wat? Wat is er? Doet je hoofd weer zeer?’ Hij legde zijn hand tegen mijn voorhoofd. Zijn hand was heerlijk koel en voelde lekker aan tegen mijn huid.
‘Je gloeit helemaal.’ Draco haalde zijn hand weg en ging weer op de rand van het bed zitten, maar dit keer dichterbij. ‘Moet ik madame Plijster halen?’ Zijn stem klonk zacht en lief.
‘Nee, het gaat wel weer.’ Net toen ik dat zei, gingen de deuren van de ziekenzaal open en kwam madame Plijster binnen met wat eten op een dienblad.
Meteen ging ik helemaal rechtop zitten en keek hongerig naar het dienblad.
‘Ah, je zit al rechtop.’ Zei ze toen ze bij m’n bed was. ‘Nog last gehad van duizeligheid?’ Vroeg ze en ze legde het dienblad op mijn schoot.
‘Ja, toen ik rechtop ging zitten en eventjes.’ Antwoorde ik terwijl ik aan mijn ontbijd/lunch/avondeten, geen idee hoe ik het moest noemen.
‘Ze had net nog weer hoofdpijn.’ Zei Draco tegen madame Plijster.
Ik keek Draco vernietigend aan, terwijl ik een stukje van mijn ei afscheurde en die in mijn mond deed.
‘Oh,’ Zei madame Plijster en ze legde haar hand tegen mijn voorhoofd. Haar hand was een stuk warmer dan die van Draco en voelde daardoor ook minder fijn aan. ‘Hmmm, je hebt hoge koorts.’ Zei ze bedenkelijk. ‘Ja, je mag hier nog wel even blijven liggen. Rust maar goed uit en jij,’ Ze wees naar Draco. ‘Zorg er voor dat ze niks doet wat haar hoofdpijn doet oplopen.’ Ze keek streng naar Draco, die knikte, en ze liep terug naar haar kantoortje.
Ik zuchte diep, pakte de kruik met pompoensap en ging met mijn rug tegen mijn rechtopgezette kussen zitten, terwijl ik Draco aankeek.
‘Ik heb eigenlijk nogsteeds geen antwoord op mijn vraag gehad.’ Zei ik waarna ik een slokje nam van mijn pompoensap.
Draco keek me aan met een verbaasde blik. ‘Ik heb je toch alles al verteld? Of leid je nu ook nog aan gedachten verlies?’ Hij legde zijn hand weer tegen mijn hoofd. De koelte van zijn hand ging goed samen met de koelte van de pompoensap.
‘Ik bedoel niet die vragen over mij, maar de vragen over jou.’ Ik keek hem aan en voelde zijn hand slap naar beneden vallen langs mijn wang, naar mijn nek en van mijn schouder op het bed.
‘Wat bedoel je?’ Zijn stem klonk weer koud en hard als eerst.
‘Waarom ben je hier?’
