Snel deed ik mijn handen weer normaal, alleen kreeg ik op de één of andere manier mijn tanden niet normaal. Die bleven puntig en scherp.
‘Wat?’ Vroeg Tops en ze kwam naast Lupos staan, maar Lupos luisterde niet naar haar. ‘Hoe lang al?’ Vroeg hij aan mij. ‘Gaat je niks aan.’ Zei ik terug. ‘Remus, mogen wij ook weten wat er aan de hand is?’ Vroeg Dolleman. Ook daar gaf Lupos geen antwoord op. In plaats daarvan ging hij om me heen ijsberen en mompelde de hele tijd door: ‘Ongelofelijk, het is een kind, maar toen ik er was, was dat ook al, dat kan niet anders. Maar hoe komen de tanden dan en dat gehoor. Misschien was zij dat meisje. Nee dat kan niet. Of misschien wel.’ ‘ Zou je misschien de andere kant op willen lopen?’ Vroeg ik. ‘Ik word een beetje duizelig van je.’ Maar Lupos luisterde niet en bleef gewoon door lopen en mompelen, tot Dolleman hem tegen hield. ‘ Remus, wat is er?’ Vroeg hij. ‘ Ze is een faunaat.’ Zei Lupos afwezig. Hij draaide zich om en liep de andere kant op. ‘Wat is daar zo bijzonder aan?’ Vroeg Tops. ‘ Ik bedoel, Sirius, James en Wormstaart. Zij waren ook faunaten toen ze nog op school zaten.’ ‘ Ja, maar dit is anders.’ Zei Lupos en hij bleef eindelijk stil staan. Ik had geen zin in dit verhaal en probeerde gewoon weg te lopen, maar Wolkenveld stond opeens voor me en draaide me weer terug. Ik zuchtte en ging op de grond in kleermakerszit zitten en luisterde naar wat Lupos te vertellen had.
‘Toen ik les gaf, dacht ik al zoiets te merken, maar ik was nooit echt nieuwsgierig genoeg geweest om er naar te vragen.’ Begon Lupos zijn verhaal. Hij praatte meer tegen de grond, dan tegen de anderen.
‘Alexia is niet zomaar een faunaat. Ze ook een weerwolf. Zij is dat meisje dat 10 jaar geleden is gebeten door Fenrir Vaalhaar. De meest beruchte weerwolf. Maar dan moet ze al langer dan 10 jaar faunaat zijn, anders kan het niet werken. Doordat ze ook faunaat is, werkt dat hele transformeren bij volle maan niet bij haar. Het werkt alleen als ze haar controle er over verliest. Daarom was ze ook zo ver weg. En die snee bij Draco.’ Hij keek me aan. ‘Je bent de controle verloren over wat Draco deed of zei. Daardoor werd je boos en transformeerde je. Heb ik gelijk.’ Ik keek heb met dicht geknepen ogen aan en knikte langzaam. ‘Hoe lang ben je al faunaat?’ Vroeg Lupos weer. Ik rechtte mijn rug keek hem diep in de ogen en stelde zelf een vraag. ‘Hoe weet u al die dingen? Omdat u zelf een weerwolf bent en weet waar je op moet letten, of heeft u me in uw tijd als professor lopen observeren of zoiets?’ Ik stelde het als een gewone vraag.
Achter me was er opeens een lichtflits. Wolkenveld draaide zich om. ‘Het antwoord van Perkamentus.’ Zei hij met zijn lage stem. Belangstellend stond ik op en draaide me om. Dolleman dacht daar dus anders over en draaide me weer terug. Wat hebben al die mensen toch met mij om te draaien in de richting waar ik juist níet heen wil. ‘Dat bericht is niet voor jou, Thompson.’ ‘Maar het gaat wel over mij.’ Kaatste ik terug. Geen goed idee, want het touw dat rond mij was gewikkeld trok stakker aan. ‘Oké, oké ik zal wel niet luisteren.’ Het touw ging een ietsepietsie beetje losser zitten. Dolleman duwde me naar Tops. Ik kon bijna mijn evenwicht niet bewaren, maar Tops ving me behendig op en zette me weer rechtop. ‘Bedankt.’ Mompelde ik en Tops gaf me een kleine glimlach.
Wolkenveld en Dolleman kwamen terug. ‘We moeten haar meenemen naar het kasteel.’ Zei Dolleman en hij pakte mijn arm weer. ‘Kom op naar de bezems.’ Ik stopte met lopen. ‘Wat is er, Thompson?’ ‘Ik hou niet van vliegen.’ ‘Je hebt nu even geen keuze.’ Zei Lupos, hij pakte mijn andere arm en samen met Dolleman probeerde ze me vooruit te krijgen. ‘Nee ik ga niet vliegen!’ Hield ik stug vol en ik zette mijn voeten in het zand. Hoe ze ook aan mijn armen trokken, het had geen zin. Ik bleef staan waar ik stond. Dolleman begon een beetje zijn geduld te verliezen. Ik kon het niet laten om even te grijnzen.
‘Luister, Thompson.’ Begon Dolleman. ‘Het is nu niet het moment waar we ons gaan aanpassen aan jou.’ Hij prikte met zijn vinger op de plek waar de hanger van mijn ketting hing. ‘Je hebt nu even geen keuze en jij gaat nu mee op de bezem.’ Ik schudde mijn hoofd. ‘Nee!’ Hield ik vol. Dolleman begon nu echt zijn geduld te verliezen. ‘Anders loop ik wel met haar,’ Zei Tops. ‘Dan gaan jullie met de bezem.’ Dolleman leek zich geen raad te weten, dus ging hij er maar mee akkoord. ‘Goed, maar als er iets mis gaat, als je je ook maar even misdraagt, til ik je zo op mijn bezem, begrepen Thompson.’ ‘Ja, meneer.’ Extra overdreven, heerlijk om iemand op te fokken.
De andere leden van de Orde stapte op hun bezem, terwijl Tops en ik het bos in vertrokken. Te voet.
