Draco vertelde zijn hele verhaal over wat hij had meegemaakt dit hele jaar en wat hij moest doen.
‘Dus het komt er op neer dat Sneep uiteindelijk Perkamentus heeft vermoord.’ Concludeerde ik en Draco’s gezicht betrok bij het horen van Perkamentus’ dood.
‘Ja.’ Antwoorde hij. Ik ging liggen op het bed en keek naar het plafond.
‘Dit jaar gaat heel anders worden vergeleken met de voorgaande jaren.’ Draco kwam naast me liggen en maakte een instemmend geluidje.
Ik keek opzij naar Draco en merkte de twee kleine scheurtjes in zijn lip op. Ik kwam iets overeind en steunend op mijn linker elle boog, liet ik mijn vingers over zijn lip gaan.
Ik dacht terug aan gisteravond. Ik beet hem.
Met een fronsend voorhoofd ging ik helemaal overeind zitten en dacht na over wat ik nog meer gedaan had.
Draco kwam ook overeind en keek ietwat bezorgd naar me.
‘Wat is er?’ Er zat een kleine lach aan het begin van zijn vraag, maar ik vond het niet om te lachen.
Ik draaide mijn hele lichaam naar hem, deed de knopen van zijn jasje los en schoof deze van zijn schouders.
‘Alexia, wat…’ Ik deed mijn hand voor zijn mond zodat hij zijn zin niet af kon maken en begon zijn blouse los te maken. Zonder hem aan te kijken, liet ik Draco’s blouse van zijn schouders glijden en liet hem rond draaien, zodat zijn rug naar mij gekeerd was.
Ik snakte naar adem toen ik zag wat ik met zijn rug had gedaan.
‘Ga je me nog uitleggen wat er aan de hand is?’ Draco vond het blijkbaar ook niet meer zo grappig en zijn stem klonk steeds serieuzer en bezorgder.
Nog steeds antwoorde ik niet en ik liet mijn vingers over de rode strepen, die over Draco’s rug liepen, gaan. De strepen waren op precies de juiste afstand als mijn vingers.
Ik had tot bloedens toe over zijn rug gekrast.
Omdat hij nog steeds geen antwoord kreeg, stond Draco een beetje boos op. En keek me aan.
‘Alex, wat is er aan de hand?!’ Zijn stem scherp. Zijn gezicht dicht bij de mijne.
Ik was een verstijfd door het aanzicht van de wonden die ik had gemaakt en kon hem bijna niet aankijken.
Ik keek naar zijn lip, waar de twee wondjes zaten. Wie gebeten word door een weerwolf, word zelf ook een weerwolf. Dat was de rede dat ik zo was.
Mijn ademhaling versnelde iets, maar verminderde weer toen ik bedacht dat ze me getest hadden op giftigheid. Negatief.
Draco was er een beetje klaar mee dat hij geen antwoord van me kreeg en liep daarom naar de badkamer om, waarschijnlijk, in de spiegel te kijken.
Hij kwam weer terug, een stuk rustiger dan eerst, en kwam weer naast me zitten.
‘Dat is het probleem.’ Zei Draco op ietwat spottende manier.
In een flits keek ik recht in zijn ogen.
‘Ja, dat is het probleem.’ Mijn stem was als een fluistering, maar was heel goed hoorbaar. ‘Je doet er erg ontspannen over.’ Hij lachte.
‘Het zijn maar een paar krassen en een kleine beet in mijn lip. Dat is toch niks ergs.’ Ik stond boos op.
‘Niks ergs! Als ik giftig was geweest moest je elke volle maan verplicht veranderen in een wolf. En die krassen…’ Ik kwam niet meer uit mijn woorden. Ik was boos, ik was verdrietig, ik voelde me schuldig en ik wist dat de pijn te lezen was in mijn ogen.
‘Ik kan mezelf niet onder controle houden. Het mag niet nog een keer zo ver komen.’ Een paar ongelovige ogen keken, nee, staarden me aan.
Met een schok kwam Draco van het bed en liep op me af.
‘Je maakt een grapje, toch.’ Ik keek in zijn ogen en schudde mijn hoofd.
Draco deed nog een stap dichterbij, maar ik zette mijn handen op zijn ontblootte borstkast. Zijn huid voelde warm aan en ik moest moeite doen om mezelf niet helemaal tegen hem aan te drukken.
Nee, ik moest mezelf in de hand houden en duwde hem een stukje van me af.
‘Alexia, dit kun je niet menen.’ Draco’s stem klonk een beetje wanhopig.
‘Ik meen het wel.’ Ik wende mijn blik af en tot mijn verbazing begon Draco te lachen. Het was niet een blije lach of een boze lach, maar een ongelovige lach.
‘Nee, echt niet.’ Hij deed nog een stapje dichterbij en ik moest nu echt kracht zetten om hem op afstand te houden.
‘Jaw…’ Met een flinke duw werd ik tegen de muur aan gedrukt en stond ik klem tussen Draco’s armen.
‘Nee, laat je je nou echt tegen houden door een paar stomme krassen?!’ Draco’s ogen waren zo fel dat ik mijn blik gewoon niet kòn afwenden. ‘Ga je me nou echt de hele tijd op een meter afstand houden, alleen voor wat er gisteravond is gebeurd?!’
Langzaam knikte ik.
‘Het mag niet gebeuren. Ik wil je geen pijn doen.’ Mijn stem, als een fluistering in de wind. Ik voelde me voor het eerst in mijn leven kleiner dan een ander. Ik had altijd geleerd stevig op mijn benen te staan en me niet te laten kleineren. Voor het eerst in mijn leven lukte het iemand om mij stil te krijgen. Om mij “te temmen” om het zo maar te zeggen.
Draco kwam nog dichterbij en hij liet zijn lippen langs de mijne strijken.
