Na een tijdje ging de deur van de trein open. Draco stapte naar buiten en schrok toen hij mij zag.
‘Ik dacht dat jullie al weg waren.’ Mompelde hij en hij liep naar het landweggetje dat naar Zweinstijn liep.
‘De anderen wel.’ Ik pakte mijn tas en liep hem achterna.
‘Waarom ben je niet met ze mee gegaan?’ Zijn stem klonk chagrijnig.
‘Ik was nieuwsgierig of ik het goed had gedacht, wat je daar binnen aan het doen was.’ Ik keek hem aan. ‘De tassen die waren verschoven, de tas die bewoog. Potter zat daar boven, hè.’ Het was meer een bevestiging dan een vraag.
Draco antwoorde niet, maar liep stug door.
‘Ik weet dat hij een eikel is, maar ons afluisteren… dat had ik niet van hem verwacht.’ Ik keek weer vooruit terwijl ik dat zei.
Draco ging sneller lopen en ik moest moeite doen om hem bij te kunnen houden.
‘Wat heb je precies met hem gedaan, als ik vragen mag?’
Draco stond zo plotseling stil dat ik vijf meter verder me pas omdraaide. Hij keek me aan en deed voor de rest niks.
Langzaam liep ik terug naar hem en ging op een meter afstand voor hem staan.
‘Nou?’ Vroeg ik.
‘Niemand mag er iets over weten.’ Fluisterde hij. ‘Hij had het verdient. Hij zal toch wel weer ontsnappen.’
‘Wat is er met je?’
‘Waar heb je het over?’
‘Je bent chagrijnig, reageert heel bot en je kijkt de hele tijd of de wereld er elk moment aan kan gaan.’
Hij keek op en boorde zijn ogen zijn ogen in de mijne. Een actie waar ik een beetje van schrok. Toen kwam hij dichterbij. Iets te dichtbij.
De meeste meisjes zouden nu alleen maar naar de lippen van de jongen hebben gekeken, maar ik weigerde het om dat te doen. Ik bleef in zijn helderblauwe ogen kijken.
Van dichtbij waren ze eigenlijk best wel heel mooi. Het waren van die ogen om in te verdrinken.
Maar ik liet me niet gek maken en keek met een uitdrukkingsloos gezicht terug.
‘nou?’ Vroeg ik, omdat hij me alleen maar aan bleef staren.
‘Ik mag er niets over zeggen.’ Zei hij.
Ik zuchtte en keek naar beneden.
‘Natuuurlijk niet.’ Zei ik sarcastisch en keek hem weer aan. ‘Heeft het iets te maken met de Heer van het Duister?’ Het laatste zei ik zacht en ik zag de angst ik Draco’s ogen.
‘Zeg niks!’ Fluisterde hij gehaast en hij pakte mijn schouders vast, in een stevige greep. ‘Als je iets tegen iemand zegt, gaan we er allebei aan!’
‘Ik zal niks zeggen.’ Stelde ik hem gerust. ‘Ik beloof het.’
Ik draaide me om en wou verder lopen, maar ik werd tegengehouden door Draco, die me nog steeds vast hield.
Hij draaide weer terug.
‘Wat is er?’ Vroeg ik.
Maar voor ik op antwoord kon wachten, drukte Draco zijn lippen heel zacht en kort op de mijne. Daarna liet hij me los en liep verder.
Snel schudde ik mijn hoofd om die weer helder te maken en liep hem achterna.
‘Waar was dat voor?’ Vroeg ik verbaasd.
‘Een bedankje.’ Antwoorde hij mat.
‘Je had me ook gewoon kunnen bedanken.’
‘Had gekund.’
‘Maar?’
'Dit was het eerste wat bij me op kwam.' Hij keek me aan met zijn helder blauwe ogen, maar keek snel weer weg toen hij mij terug zag kijken en liep snel door.
