Plotseling botste we tegen een onzichtbaar soort schild op en vielen op elkaar naar achteren in het gras. Ik probeerde overeind te komen, maar een sterke hand trok me aan mijn kraag ruw omhoog.
‘Niet komen opdagen in de les en rond hangen in het Verboden Bos.’ Zei een stem die maar al toe goed herkende. Ik draaide me vlug om en keek ik het boze gezicht van… ‘Hallo professor Sneep.’ Zei ik zo onschuldig mogelijk. Geen succes. ‘Mee komen!’ Zei Sneep, hij pakte me bij mijn kraag en Draco bij zijn arm en sleurde ons op hoog tempo mee naar het kasteel.
Sneep nam ons mee naar de kerkers, waar zijn kantoor was en duwde ons ruw in de stoelen.
‘Van jou Thompson, had ik dit nog wel verwacht. Maar van jou Draco?’ Sneep liep rondjes om ons heen. Ik keek naar mijn handen en gluurde stiekem naar Draco. Die had zijn hoofd neerslachtig naar beneden laten hangen. ‘Ik had niet verwacht,’ Ging sneep verder. ‘dat jij in deze omstandigheden dit soort dingen kon uit halen.’ Draco keek op. ‘Het was niet mijn bedoeling, meneer. Echt niet.’ Verbaasd keek ik op, maar probeerde mijn gezicht snel weer in de plooi te houden.
‘Ze dwong me om mee te gaan het bos in.’ Wat! Oké ik had toch naar mezelf moeten luisteren. Hij denkt alleen aan zichzelf als hij in dit soort situaties zit. Niet eens mij beschermen of zo? Nee, hoor. Meneer Malfoy weet het goed voor zichzelf te regelen, want zo te zien geloofde Sneep hem!
‘Goed, Draco, jij kunt gaan.’ Snel stond Draco op en zonder ook maar achterom te kijken liep hij Sneeps kantoor uit. ‘Thompson, jij hebt voor twee weken corvee en je komt de komende maand elke zaterdagavond naar mijn kantoor.’ Ik zat met open mond te luisteren, maar dacht dat hij klaar was dus stond ik op en liep naar de deur. Sneep pakte me bij mijn arm en draaide me om. ‘Ik was nog niet klaar, Thompson. En je mag je gaan melden bij het schoolhoofd.’ Ik trok mijn arm los, ziedend van woede. Ik voelde mijn ogen rood worden. ‘Ja, professor.’ Zei ik tanden knarsend. En snelde zijn kantoor uit.
Ik was een paar verdiepingen hoger en wilde weer naar buiten gaan, maar dat wist Draco ook en hij stond buiten bij de deuren me al op te wachten.
Gewoon negeren, dacht ik, dan gaat hij vanzelf weer weg. ‘Alexia!’ Fout gedacht dus. Een warme, sterke hand pakte mijn boven arm en draaide me om. Fijn, een deja vu. ‘Wat moet je van me, Malfoy.’ Zei ik bot en keek hem recht in zijn geschrokken ogen. ‘Waarom reageer je zo?’ Vroeg hij. ‘Waarom niet?’ Ik wilde mijn arm los trekken, maar hij hield hem stevig en bijna pijnlijk vast. Toch gaf ik geen kik. ‘Nee, echt. Waarom ben je zo boos?’ Wauw hij klonk bijna medelevend of bezorgd. ‘Wil je dat echt weten, Malfoy.’ Hij knikte. ‘Goed. Ik dacht dat wij iets hadden, dat ik jou kon vertrouwen. Maar nee! Meneer zorgt alleen voor zichzelf en laat anderen stikken!’ Mijn ogen gloeide weer rood op. ‘Waarom denk je dat je mij niet kunt vertrouwen. Dat ik jou laat stikken.?’ Hij werd ook een beetje boos, want hij kneep harder in mijn bovenarm. “Ze dwong me om mee te gaan het bos in.” Imiteerde ik op een zeurderig kinder stemmetje. Dat vond Draco niet leuk, want nu was zijn greep echt pijnlijk. ‘Je weet niet in welke situatie ik zit.’ Zei hij boos. ‘Draco laat me los.’ Ik probeerde kalm te blijven, maar in plaats van los te laten, pakte hij mijn arm nog steviger beet. ‘Je weet niet hoe het is om mij te zijn.’ ‘Draco je doet me pijn.’ ‘Als ik straf krijg…’ ‘Au, Draco!’ ‘…kan ik het helemaal schudden.’
Toen had hij mijn grens bereikt ik kon niet meer bedwingen en ik pakte zijn arm precies op het moment dat ik mijn controle verloor. ‘Draco je doet me pijn!’ Gromde ik hard. Een scheurend geluid en een schreeuw van Draco, deed me beseffen dat ik was getransformeerd. Alles was rood gekleurd in mijn zicht. Draco lag op de grond met zijn hand tegen zijn arm gedrukt. Daar zag ik alleen maar een diepe snee. Wat een aansteller, zeg. Ik hoorde voetstappen en ik keek op. Professor Sneep, Anderling en Perkamentus kwam over het gras naar ons toe. Ik keek terug naar Draco, die me vol verbijstering aankeek en gromde. ‘Dit was je eigen schuld. Wees blij dat het maar een snee is.’ Ik draaide me om en rende tussen de bomen door, weg van het kasteel.
