De volgende ochtend gingen Mackenzey en ik naar de Grote Zaal om te ontbijten. Draco was zo te zien ook uit de ziekenzaal gekomen en zat tussen Crabbe en Goyle en Patty zat tegenover hem. Ik keek Mackenzey veel betekend aan en ze keek terug met een bemoedigende glimlach. Ik zuchtte diep, liep op Draco af en tikte op zijn schouder. Hij draaide zich om en kreeg gelijk een lach op zijn gezicht.
‘Kan ik je even spreken?’ Vroeg ik en ik probeerde mijn gezicht in de plooi te houden. ‘Tuurlijk.’ Antwoorde hij. ‘Jij altijd.’ Ik rolde met mijn ogen en liep voor hem de Grote Zaal uit.
Na een tijdje, hadden we een leeg lokaal gevonden en ik ging op het bureau zitten.
‘Wat is er?’ Vroeg Draco en hij ging naast me zitten. Ik zuchtte. ‘Het spijt me.’ Draco keek me niet begrijpend aan. ‘Het spijt… jou?’ ‘Ja.’ ‘Waarvoor wat dan?’ ‘Ik ben gemeen tegen je geweest terwijl je eigenlijk zo lief was en ik begreep je niet, maar dat had ik wel moeten doen en ik snap niet dat je nog met me wil praten na wat ik je…’ Verder kwam ik niet, want Draco had zijn lippen op de mijne geplant. Na een paar seconden liet hij me weer los. ‘Waar was dat voor?’ Vroeg ik verbijsterd. ‘Je praat jezelf teveel schuld aan.’ Zei hij simpelweg. ‘En nu heb je je 20 seconden gehad.’ Hij keek me aan met een grijns en ik schudde mijn hoofd. ‘Ik heb zo Verweer Tegen de Zwarte Kunsten.’ Ik liet mezelf van het bureau glijden en pakte zijn handen vast. ‘Als het goed is heb jij dat ook.’ Langzaam liep ik achteruit naar de deur, hem met me mee trekkend.
Op Draco’s lippen stond een ondeugende lach. ‘Ik heb eigenlijk helemaal geen zin om naar de lessen van Sneep te gaan.’ Zei hij. Hij pakte me bij mijn heupen en duwde me tegen de muur aan. ‘Ik wil liever hier blijven.’ Ik lachte. ‘Dus ik ben niet de enige die er zo over denkt.’ En we gingen van 20 seconden naar veel meer seconden.
2 maanden later.
Ik loop met een zucht het kantoortje van professor Perkamentus binnen.
‘Ah, Alexia.’ Zei Perkamentus met een glimlach. ‘Ga zitten, alsjeblieft.’ En hij gebaarde naar de stoel tegenover zijn bureau. Ik ging zitten en keek Perkamentus aan.
Hij had zijn vinger toppen tegen elkaar aan gezet en keek me, over de rand van zijn halfronde brilletje, diep aan.
‘Alexia, wat gebeurt er toch met jou?’ Perkamentus schudde triest zijn hoofd en ik keek schuldig naar mijn knieën. ‘In die 5 jaar was je zo’n lief meisje, hoefde nooit na te blijven, had nooit straf, kwam altijd op tijden maakte netjes je huiswerk. Nu…’ Perkamentus zuchtte diep en keek me beschuldigend aan. ‘Wat is er gebeurd?’ Ik durfde hem niet aan te kijken. Ik wist heel goed wat er was gebeurd.
Ik bracht veel tijd door met Draco en had daardoor geen “tijd” voor iets zoals huiswerk. Ik kwam vaak te laat, omdat ik met Draco ergens buiten was of in een rustig gangetje. Dat nablijven en die straffen… tja. Laten we zeggen dat niet alle leraren het met me eens waren. En mijn medestudenten ook niet.
‘Alexia?’ Heel langzaam keek ik professor Perkamentus weer aan, maar wilde gelijk weer wegkijken van zijn beschuldigende blik.
‘Als ik het goed heb,’ Zei Perkamentus terwijl hij rechtop ging zitten. ‘Ga je veel om met Draco Malfoy. Komt het daardoor?’ Perkamentus keek me weer doordringend aan. ‘Mag ik nu wel een antwoord?’ Ik keek weer naar mijn knieën. ‘Misschien wel, professor.’ Mompelde ik. ‘Aha.’ Zei Perkamentus. ‘Nou dan is dat ook opgelost.’ Ik keek op met een verbaasd gezicht. Perkamentus glimlachte. ‘Ik snap het dat jullie jong en verliefd zijn, maar school gaat toch voor. Ik zou toch de nodige maatregelen moeten nemen.’ Ik slikte. ‘Wat voor een maatregelen, professor?’ Professor Perkamentus boog zich over zijn bureau. ‘Ik ga je nu les geven.’ Ik zette grote ogen op. ‘Gaat u me les geven?’ mijn tong rolde bijna naar buiten. ‘Dat klopt.’ Zei Perkamentus. ‘Zodat je na schooltijd tijd kunt doorbrengen met meneer Malfoy en je bij mij de stof krijgt en je huiswerk maakt. Zo weten we zeker dat je over kan naar het volgende jaar.’ Perkamentus glimlacht nog steeds om mijn verbijsterde gezicht. ‘Je mag gaan Alexia. Ik stuur je wel een uil met de nodige informatie.’ Nog steeds verbijsterd om het nieuws dat ik had gehoord, liep ik het kantoor uit, naar de leerlingenkamer van Zwadderich.
