‘Draco?’ Vroeg ik en ik pakte zijn kin om die omhoog te duwen zodat hij mij aankeek. Toen ik eindelijk zijn blik ving, schrok ik van de angst en koude leegte die tot diep in zijn ogen te zien was. Hier was iets goed mis!
‘Wat is er? Wat is er gebeurd?’ Vroeg ik voorzichtig.
Zijn blik verharde. De angst maakte plaats voor woede en negeren.
Ik schrok er een beetje van en liet zijn kin los.
‘Wat is er gebeurd, Draco?’ Herhaal ik. ‘Heeft Sneep iets gedaan? Wat is er? Vertel het me.’
Draco bleef me doordringend aankijken tot hij zijn blik afwende.
‘Er is niets.’ Zijn stem klonk leeg, emotieloos, als de binnenkant van een graf. ‘Niets waarmee jij me kan helpen of mee moet bemoeien.’
Hij draaide zich om en wilde weer verder lopen. Dat was de druppel.
‘Keer mij je rug niet toe, Draco Malfoy.’ Zei ik fel. Mijn stem echode tussen de muren van de leerlingenkamer.
Een moment twijfelde Draco, maar dat was voor mijn genoeg, om tussen hem en de trap naar zijn kamer te gaan staan.
‘Ik eis uitleg.’ Ik keek hem strak ik zijn felle ogen.
‘Dan kun je lang wachten.’ Ik kon horen aan zijn stem dat hij zijn geduld begon te verliezen.
Ik deed mijn armen over elkaar en zette mijn voeten stevig op de grond.
‘Ik heb de tijd.’ Zei ik rustig maar krachtig.
Ik kon aan zijn gezicht zien dat hij hier geen zin in had.
‘Alexia, laat me erlangs.’ Zei hij. Zijn stem trilde een beetje van woede.
‘Of anders.’ Zei ik uitdagend. Ik wist wel dat hij me aan de kant zou duwen, maar dat is het handige van een weerwolf/faunaat zijn; je bent sterk.
‘Anders zorg ik ervoor dat je aan de kant gaat.’ Zijn zachte woorden klonken zo vol van woede, dat het leek alsof hij ze schreeuwde.
Hij pakte me bij mijn schouders en probeerde me naar achteren te duwen.
Ik zette mijn voeten zo neer dat hij kon duwen wat hij wilde, maar me bijna niet van mijn plek kreeg. Hij duwde harder en zijn ogen boorde in de mijne. Ik hield mijn gezicht emotieloos en deed niks.
Toen hij pijnlijk begon te duwen, kon ik me niet meer in houden.
‘Draco, stop.’ Zei ik tussen mijn op elkaar gedrukte kaken door. ‘Je doet me pijn.’
Ik dacht terug aan de laatste keer dat ik dat zei en Draco volgens mij ook, want zijn greep verslapte een beetje. Die kans liet ik niet schieten!
Ik zette mijn voet achter die van hem en duwde met mijn handen tegen zijn borst.
Hij verloor zijn evenwicht en viel naar achteren. Omdat hij mijn schouders nog steeds vast had, nam hij mij mee in zijn val en viel ik op hem.
Zijn handen lieten mijn schouders los en ik pakte zo snel als ik kon zijn polsen en drukte zijn armen tegen de grond. Ook ging ik overeind zitten op zijn onderbuik, maar omdat ik zijn polsen vast had, moest ik voorover buigen en hing mijn gezicht boven die van hem.
‘Hoe doe je dat?’ Vroeg hij verbaasd, maar ook boos.
‘Ik heb niet alleen snelheid, hoor.’ Fluisterde ik met een boze, maar toch speelse stem. ‘Probeer je hier maar eens uit te halen.’
Verwoed probeerde Draco zijn armen op te tillen. Daarna probeerde hij zich onder me uit te wurmen. Maar wat hij ook probeerde, niks werkte. Uiteindelijk gaf hij het op en met een zucht liet hij zich weer op de grond vallen en keek hij me boos aan.
‘Wat wil je nu van me?’ Snauwde hij.
‘Wat wil ik van je?’ Mijn stem ging van ongelovigheid een octaaf omhoog. ‘Dude, het ene moment loop je me te zoenen en zeg je dat je me leuk vind. En het volgende moment ben je boos en loop je me af te snauwen. En nu vraag jij aan mij wat ik van je wil?’ Nog een octaaf hoger. ‘Ik wil uitleg, Draco Malfoy, waarom doe je zo? Wat is er aan de hand? En ik wil nu antwoorden en niet over een paar dagen.’ Ik keek hem fel aan en wachtte tot hij zou reageren.
Zijn blik werd wel anders. Hij keek met een blik die ik niet kon thuis brengen. Was het nou spijt? Verontschuldiging? Verdriet? Verder kwam ik niet, want hij wende zijn blik af en draaide zijn hoofd opzij.
Ik wist niet wat ik moest doen, maar wat ik deed was fout. Ik maakte de grootste fout die je kunt maken.
Ik maakte mijn greep losser.
En dat voelde Draco ook, want hij pakte nu mijn polsen en draaide ons om zodat hij nu op mij lag en mijn polsen nu tegen de vloer werden gedrukt.
Ik vloekte tegen mezelf en keek Draco boos aan.
Hij was dichter bij mijn gezicht als dat ik was toen hij nog onder lag. Hij kwam nog dichterbij en gaf me een klein kusje op mijn mond.
‘Ik kan en mag niks zeggen.’ Zei hij zachtjes. Zijn stem klonk gebroken, bang.
‘Later zal je het begrijpen.’ Met die woorden liet hij me los en stond op.
Zonder ook maar over zijn schouders te kijken, liep hij naar zijn kamer, mij verward achterlatend.
