The Lost Princess

👑Κεφάλαιο 4👑

Επιτέλους φτασαμε μέχρι την άλλη πλευρά του νησιού. Είμασταν κρυμμένη πίσω από δέντρα γιατί που ξέραμε τι άνθρωποι είναι.

Μπορεί να μας έκαναν τίποτα και δεν θέλω ούτε καν να το σκέφτομαι. 

<<Ποιοι είναι αυτοί ?>> ρώτησα καθώς βγαινανε κάποιοι άντρες με μεταλλική στολή.

<< Είναι φρουροι από ότι κατάλαβα έρχονται από ένα παλάτι γιατί είδα έναν βασιλία η πρίγκιπα δεν ξέρω τι είναι μέσα στο πλοίο. >> είπε η κανέλα που καθόταν πάνω σε ένα κλαδί του δέντρου. 

<< Να τος >> είπε η Kitty. Εκείνη την ώρα έβγαινε ένας νέος άντρας καλόντυμενος. Φόραγε μια αστραφτερο στέμμα που ελαμπε κάτω από τον ήλιο. 

<< Τι δουλειά έχει ένας πρίγκιπας σε ένα έρημο νησί ? Δεν μπορώ να καταλάβω >>  είπα  σιγά καθώς τους έβλεπα να κοιτάνε τα δέντρα και να ψάχνουν κάτι.  Για μια στιγμή κοιταξαν προς το μέρος μας και σκυψαμε για μην μας δουν. 

<< Γιατί κρυβομαστε δεν θέλαμε να πάμε σε αυτούς για να ζητήσουμε βοήθεια ?>> είπε η τίγρης μου και εγώ ξεφυσιξα. 

<< Δεν ξέρω φοβάμαι λίγο.  Μπορεί κάτι να πάει στραβά. >> δικαιολογηθηκα.

<< Δεν το νομίζω φαίνονται καλή άνθρωποι. >> είπε η κανέλα.  << Δεν θέλω να σας αγχοσω αλλά... Έρχονται προς τα εδώ...  Και συγκεκριμένα ο πρίγκιπας. >> είπε η κανέλα και αρχιζα να με καταβάλει το άγχος. 

Κρυφτηκαμε καλά πίσω από τα χόρτα.  Αυτός είχε πλησίασει αρκετά άλλα δεν κατάλαβε την παρουσία μας.

<< Πρίγκιπα μου ,  όλα καλά ?>> τον ρώτησε ένας αρκετά μεγάλος άντρας. 

<< Όλα καλά απλά νομίζα πως είδα κάποιον πίσω από το δέντρο. >> είπε και ξαναγυρισε το βλέμμα του.  Προσπαθούσα να κάνω όσο πιο πολύ ησυχία που μπορούσα. 

<<Αα μην ανησυχείτε θα ήταν κανένας πίθηκος υπάρχουν πολύ εδώ πέρα >> είπε..

<< Ναι μάλλον αλλά μου έμοιαζε με άνθρωπο.  Γενικότερα μια κοπέλα ξανθιά.  >> είπε και ο γέρος γέλασε νευρικα. 

<< Αποκλείεται,  ελάτε τωρα μην ασχολείστε άλλο με αυτά σε λίγο το γεύμα σας θα είναι έτοιμο. >> είπε και ξεκινήσε προς το πλοίο πάλι. 

Γύρισε το βλέμμα του ξανά προς τα δέντρα που είμασταν και απλά κούνησε το κεφάλι του πάνω κάτω και έφυγε και αυτός.
Ξεφυσιξα... Και χαλάρωσα. 

<< Ιζαμπελα γιατί κρυβομαστε ? Άμα φύγουν θα χάσεις την ευκαιρία να πας στην πόλη που ζούσες και να βρεις την οικογένεια σου >>. Είπε η Kitty και την κοίταξα με λυπημένο βλέμμα.

<< Τι εννοείς ?  Δεν θα έρθεις μαζί μου ?>> την ρώτησα στενάχωριμενη και ήλπιζα ότι θα έλεγε πως θα έρθει και δεν θα με αφήσει μόνη μου. 

<< Δεν ξέρω μου είναι δύσκολο λίγο να φύγω από εδώ.  Από μικρή εδώ είναι το σπίτι μου.  Δεν ξέρω. >> είπε κατεβάζοντας το κεφάλι της. 

<< Κατάλαβα >> είπα και αρχιζα να περπατάω πάλι πίσω. Αύριο θα έρχομουν εδώ να δω τι θα κάνουν. Είδη τωρα ξεκίνησε να βραδιαζει.